Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

Ναι, σκέφτηκα αδύναμα, πασχίζοντας να βρω ένα πάτημα πως κάνω το σωστό, ενθαρρύνοντας έτσι τον εαυτό μου. Κανείς δε θα τον ψάχνει τώρα. Είναι μόνος και δε θα πάθει κακό...

Συνέχισα να προχωρώ και δε σταμάτησα, μέχρι τη στιγμή που είδα πως άρχισε να χαράζει. Τότε μονάχα ακινητοποιήθηκα προβληματισμένη.

Δεν ήξερα αν είχα απομακρυνθεί αρκετά, ή αν έκανα φαύλους κύκλους, γι' αυτό με κατέκλυσε ένα έντονο άγχος στη σκέψη πως ο Φέλικ μπορεί να ειχε αντιληφθεί την απουσία μου ώρες πριν και τωρα να με ψάχνει. Ίσως μάλιστα να είναι κοντά μου αυτή τη στιγμή.

Ένα κομμάτι βαθιά μέσα μου ήθελε πράγματι να με εντοπίσει, είναι εκείνο το αδύναμο κομμάτι του εαυτό μου που φοβάται, φοβάται πως χωρίς αυτόν, χωρίς τις δεξιότητές του, χωρίς τη συντροφικότητά του, δε θα καταφέρω να επιβιώσω. Σύντομα όμως καταχώνιασα αυτό το αίσθημα κάπου εκεί, στο βάθος του τεράστιου εσωτερικού μου κόσμου, σε ένα μικρό, σκονισμένο συρταράκι της ψυχής μου, στρέφοντας τη προσοχή μου ξανά μπροστά.

«Μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς αυτόν, δεν τον χρειάζεσαι εξάλλου», μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου, καθώς άρχισα ξανά να περπατώ με περισσότερη αυτοπεποίθηση. 

Ο Λίαμ όλη αυτή την ώρα ήταν ήσυχος, πιο ήσυχος από κάθε άλλη φορά.

Πλέον με τρομάζει η παρουσία του, η ύπαρξή του. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε, κάποια στιγμή, όλο αυτό να στραφεί εναντίον μου. Τώρα όμως μονάχα αυτό το πράγμα βλέπω... Και είμαι σίγουρη ότι οδεύει προς τα εκεί, στο να στραφεί εναντίον μου και να με καταστρέψει. 

Διότι όσο ο καιρός περνάει, τόσο χειρότερο γίνεται...

Ο Λίαμ είναι ένας αμείλικτος εκτελεστής και, σπιλώνοντας τη φήμη μου, αμαυρώνοντας το όνομά μου, προσπαθεί πάση θυσία να κρατήσει εμάς ζωντανούς. Και λέγοντας εμάς, δεν εννοώ μονάχα εμένα κι εκείνον...

Όλες αυτές οι σκοτεινές σκέψεις και πολλές άλλες παρόμοιες με αυτές, κυρίευαν και συνέχισαν να τριγυρνούν στο μυαλό μου, παρασέρνοντάς το μακριά, κι ο χρόνος έφυγε από πάνω μου χωρίς να το αντιληφθώ. Κατάφερα ξανά να συγκεντρωθώ μονάχα όταν διέκρινα εκεί στο βάθος πως το δάσος ερχόταν στο τέλος του, με το χωμάτινο έδαφος να μετατρέπεται σε τσιμεντένια επιφάνεια και τη θέση των δέντρων να παίρνουν κτίρια.

Είχα φτάσει στον πολιτισμό χωρίς να το καταλάβω.

Τοποθέτησα τη κουκούλα της ζακέτας στο κεφάλι μου και ανέβασα το φερμουάρ πιο ψηλά, ενώ έβγαλα το φουλάρι από τη τσέπη. Το πέρασα με κινήσεις προσεκτικές γύρω από το πρόσωπό μου καθώς συνέχισα να βηματίζω, κατευθυνόμενη προς τα εκεί, και όταν πια το πόδι μου πάτησε στο τσιμέντο, το κεφάλι και η προσοχή μου έπεσαν ακαριαία χαμηλά.