Past Perfect Tense! (girlxgirl) (lesbian love story,)

*Chapter 56

*Chapter 56

Erin's POV

Baliw na baliw na ako. Napakasakit ng nararamdaman ko. May naisip akong paraan para mapaniwala ko si Nath. Syempre sino pa nga ba ang lalapitan ko. Si Angela ang best friend ni  Nath na naging malapit din saakin from the past.

Magmumukha na naman ako tanga but I am really willing to do kahit anong bagay maniwala lang siya.

I called Anne para makuha ko ang number niya. Buti nalang at meron ito ng number ni Angela.

"Hello? Who is this?" Sagot niya sa tawag ko.

"Angela si Erin to. Kaylangan kitang makausap." Sabi ko.

"Hoy Erin! Tama na. Wag mo ako isasali sa kalokohan mo. Pasalamat ka wala akong time para ipasalvage ka." Sagot niya ng mataas ang boses.

"Please Angela ikaw nalang ang pag-asa ko. Kilala mo ako. Una tayong naging magkaibigan bago kayo ni Nath." Pakiusap ko.

"Darn it! Sabing huwag mo akong isasali sa kalokohan mo." Pati siya galit na galit.

"Ano bang gagawin ko para maniwala ka? Eh totoo naman ang sinasabi ko." Sabi ko.

"Erin naman. Wala kang proof sa sinasabi mo at mukhang nababaliw ka na." Sagot niya saakin.

"Hindi ako nababaliw. Totoo ang sinasabi ko. Think about it. Hindi ka manlang ba nagtataka sa mga gadgets ko? I-google mo nga kung nung panahong yun may tablet na? Oh kaya naman gusto mo sabihin ko sayo kung ano ang laman ng diary mo nung high school ka?"Sabi ko.

"Ano ba yan. Nakakainis ka na Erin. Sige mag kita tayo. Grrrr..Pagbibigyan kita para kay Erin na kaibigan ko from the past para mag explain kung ano ba talaga ang totoong nangyare." Sagot nito.

"Talaga. Thank you for giving me a chance to explain." Sabi ko naman.

"Dont thank me. Hindi ako maniniwala sayo. Gusto ko lang marinig ang side niyo. Bukas sa kfc ng Moa para. 8am. Hintayin mo ako." Sagot niya.

Hay. Sana naman mainiwala siya. Buti nalang naisipan ko siyang tawagan. Siya nalang ang natitirang pag asa ko. Wala na yung phone booth. Kung kelan kaylangan dun mawawala. Hay.

Nagbihis na ako kaylangan kong pumasok sa office. Kaylangan ko siyang kausapin. Hindi ko hahayaan na ganito nalang kami. Lakas ng tama ko sakanya. Masasabi kong hindi ko kayang mabuhay ng wala siya. Ngayon pa na nabigay ko na sakanya lahat at ngayon pa na binigay niya na din saakin ang lahat. Mahal na mahal ko talaga siya. Gagawin ko ang lahat kahit ikamatay ko pa mapatawad niya lang ako at maniwala saakin.

Naglalakad ako para makasakay ng bus. Nang makita ko sa Anne na tumatakbo palapit saakin. Nung malapit na siya niyakap niya ako ng mahigpit. Pagpapakita ng empathy. Niyakap ko din siya. Bakit kung kelan may nagcocomfort saakin dun naman ako lalong naiiyak? Pinunasan niya ang luha sa mata ko.

"Everything will be alright. I promise." Sabi niya.

Hindi ako umimik at pinilit ko nalang siyang ngitian.

Pag sakay namin sa bus hawak niya ang kamay ko ng mahigpit parang gusto ko na nga ulit bumaba as soon na maiapak ko ang paa ko sa loob. Nananadya ba ang pagkakataon? Bakit ito pa ang kanta?

"Do you remember how it felt like? I still remember how the days that end, the weeks and months we were together for so long I haven’t noticed, that we’re falling down too fast

If I could take it all back I still want you by my side.

If only I could bring you back to me