Heart By Heart || Z.M

38

"Ne yapmalıyım? Üzüleyim mi?" dedim ruhsuzca. Güldü. Sandalyesini yaklaştırdı ve elimi avuçları arasına aldı. "Tekrar benim olabilirsin mesela?" dedi çapraz gülüşünü sergilerken. Tek kaşını kaldırmış, cazip bir teklif sunan satıcı gibi bakıyordu. Elimi ellerinin arasından çektim. "Rüyanda görürsün" dedim suratına bakarak. Gülerek başını eğdi. Şu an çok tatlı gözüküyordu fakat etkilenmiyordum. Tamam, belki biraz.

Dudaklarını aralamıştı fakat içeri giren doktorla birlikte sustu. "Günaydın Bayan Russell" dedi doktor güler yüzle. Gülümsedim. "Günaydın" Dosyalarımı kontrol ederken konuştu. "Nasılsınız?" suratımı buruşturdum. "Kötü" güldü ve dosyayı ayak ucumdaki uzun sehpaya bıraktı. "İyi olacaksınız, bunun için buradasınız. Birazdan sabah kahvaltınız gelecek. Ondan önce ayağa kalkıp ufak bir yürüyüş yapmanız gerek. Ameliyatta vücudunuza yerleşen narkoz sizi halsiz bir hale getiriyor. Uzun süredir yatmanızın verdiği etkiyle beraber, vücudunuza yerleşti. Biraz yürürseniz, vücudunuza dağılır" başımı salladım. Yürümek ne kadar zor olabilirdi ki? Kolay olacağını umut ediyordum. Asistanlardan birisi gelip elimin üzerindeki serumu çıkarttı. Doktor ve asistanları odadan çıktı. Zayn ayağa kalkıp ellerini birbirine vurdu.

"Hadi bakalım Russell yürüyüş zamanı!" dedi büyük bir coşkuyla. Gözlerimi devirip üzerimdeki pikeyi kenara attım. Yatağın kenarına gelip korkulukları indirdi. Ayaklarımı kaldırıp dışarı sarkıttım. Belimi kaldıracağım sırada, başım döndü ve sırtım tekrar yatakla buluştu. Sandığımdan daha zor olacaktı bu yürüyüş işi. Gözlerimi kapattım. Vücudum titriyordu ve mide bulantım vardı. Normal bir zamanda olsak, hamile olabileceğim ihtimali zihnimde parlayarak bana bakardı fakat bu zamana kadar kimseyle birlikte olmadığıma dair temennilerim vardı.

Elini belime sardı. Gözlerimi açtım. Ellerini itmek istedim ama yapamadım. Güçsüzdüm. Güçsüzlükten nefret ediyordum ve Zayn'in bu denli yakınımda olması sinirimi bozan etkenlerden birisiydi. Ona ihtiyacım olmasını bir kenara bıraktım. Normal birisinden yardım alıyormuş gibi düşünmeye çalıştım ama yapamıyordum. Belimden tutup hafif kaldırdı. Nefesi boynuma geziniyordu yaramazca. Kolundan tutundum. Ayağa kalkıp bir süre bekledik. Başım hala dönüyordu ve bacaklarım beni taşımıyordu. Ona tutunmasam, yere yığılabilirdim. İskelet sistemim çökmüş gibiydi.

"Adım at Marie" dedi kısık bir sesle. Yutkundum. Önüme baktım. Karşımızdaki duvara monteli lcd televizyonun siyah ekranından bizi görebiliyordum. Bir elini belime dolamış, bir elini önüme uzatmıştı, tutunabilmem için. "Karl nerede?" dedim huysuzca. Şu an onunla olmayı tercih ederdim. "İşi varmış" dedi dişlerinin arasından. Gözlerine baktım. "İşi bitince gelir, yatmak istiyorum" başını iki yana salladı. "Stokumuzdaki Karl'lar tükendi küçük hanım, Zayn Malik ile yetineceksiniz" küçük hanım demesi, kasılmama neden olmuştu. Belimdeki eliyle bunu gayet iyi anlamış olmalı ki, güldü.

"Zayn Malik bana yetmez ya, neyse" önüme döndüm. Suratına bakarken, aralanan dudaklarına bakmamak için büyük bir savaş veriyordum. İlk adımımı attığım anda bacaklarım uyuşmuştu. Kolunu biraz daha sıktım. Vanilya kokusu bedenimi ele geçiriyordu. Ciğerlerim bayram etmişcesine seviniyordu. Dikkatimi çeken şey ise, elindeki yüzüğün yokluğuydu. Bu yokluk beni sevindirmişti. Ciddiydi az önceki söylediklerinde.

"Nasıl öğrendin?" dedim ikinci adımımı atarken. Terlemeye başlamıştım. Vücudum alev alıyordu ve soğuk terler, midemin bulantısını arttırıyordu. "Neyi?" dedi benimle birlikte ilerlerken. "Çocuğun sana ait olmadığını" üçüncü adımımı attım. "Elisha öğrendi. Test yaptırmış, öyle öğrendim" Güldüm. Bakışlarının suratıma döndüğünü fark edecek kadar yakındık. "Kahraman Elisha" dedim alayla. Dudağını ısırdı. İlerlemeye devam ettik. Önümüzdeki koltuk daha cazip geldiğinden kendimi attım fakat önümdeki kolunu hala tuttuğum için oda benimle birlikte eğilmişti. Başımı kaldırdım. Elleri, koltuğun iki kolundaydı ve suratı santimleri yıkıp geçecek derecede yakınımdaydı. Yakınlığımızla ilgili sayısal terimler kullanamıyordum.