The Dark War - (On Hold)

18 ~ Letterlijk vallen op je mate

Hoofdstuk 18 ~ Letterlijk vallen op je mate

"Alexes?"

Verbaasd kijk ik om mij heen, om te kijken wie mijn naam zei, maar ik zie niemand. Dat kan niet, ik heb het me vast verbeeld.

"Nee, je hebt het je niet verbeeld," hoor ik diezelfde stem zeggen.

Ik draai niet begrijpend weer rondjes om mezelf, maar weer niemand.

Misschien word ik gek?

"Alexes, loop rechtdoor tot je bij een open weide vol met bloemen komt," zegt die ene vrouwenstem weer.

Ik blijf even fronsend staan, maar loop dan toch rechtdoor richting een open bloemen weiland, zoals ze zei. Na een tijdje kom ik aan bij een veld met allemaal verschillende bloemen. Ik heb niet het gevoel dat ik hier eerder ben geweest, het is onbekend. En dat terwijl ik heel veel van de wereld al gezien heb.

Ik loop naar het midden van het weiland toe en zie opeens een vrouw verschijnen. Ze heeft een lange witte jurk aan en haar haren zitten strak in een knot op haar hoofd. Ze komt me op het eerste gezicht niet bekend voor. Maar dan besef ik me.....

Zou dit de maangodin zijn? Ik heb wel eens omschrijvingen gehoord en deze klopt aan alle kanten.

''Inderdaad Alexes, ik ben de maangodin," zegt de vrouw in de lange witte jurk, de maangodin dus.

Fronsend kijk ik haar aan. Kan ze gedachten lezen?

''Ja, ik kan gedachten lezen'', beantwoord ze mijn gedachte. Ik word er een beetje ongemakkelijk van hoe intens ze me aankijkt. Alsof ze in mijn ziel kan kijken.

''Maar laat ik je eens uitleggen waarom je hier bent," zegt ze. Haar stem is zacht, net een veertje die op de grond valt. Je kan haar amper horen. Ik knik en volg haar naar een bankje in het weiland, die me nog niet opgevallen was. Het leek wel alsof het ineens verscheen.

''Goed, laat ik beginnen met, waarom je steeds hoofdpijn had," begint ze maar ik onderbreek haar.

''Wacht, u was dat?'' vraag ik verbaasd en beschaamt, omdat ik haar zo onderbrak.

Ze grinnikt even. "Zeg maar je hoor. En ja, dat was ik," beantwoord ze mijn vraag.

''Maar waarom?'' vraag ik nu helemaal verbaasd. De maagodin bezorgde mij die hoofdsteken, ik snap er niks meer van. Waarom zou ze dat doen?

''Dat zal ik je eens uitleggen,'' begint ze, ''Ik heb je hulp nodig."

''Mijn hulp?'' vraag ik verward. Hoe kan ik haar ooit helpen? "Waarom mijn hulp?"

''Luister,'' begint ze. ''Dit gaat heel raar voor je klinken. Maar over 1 jaar, de dag naar je verjaardag, zal er een oorlog uitbreken tussen de weerwolven en de vampieren.''

Helemaal verbaasd kijk ik haar aan.

''Maar er is altijd wel een soort oorlog tussen de weerwolven en de vampieren,'' vertel ik haar. Ze zijn elkaar vijanden, dat is zoals het hoort.

Ze glimlacht verdrietig en knikt. ''Inderdaad, maar dit keer zal het anders zijn. Dit keer zijn er geen overlevenden,'' vertelt ze me.

Geschrokken kijk ik haar aan. Geen overlevenden? Waarom vraagt ze mijn hulp? Alsof ik hier wat tegen kan doen. En waarom vertelt ze mij dit?

Ik hoor haar zuchten.

''Ik vraag je hulp omdat jij de engiste bent die deze oorlog kan stoppen. En ik vertel je dit dus ook om precies diezelfde reden,'' legt ze me duidelijk uit.

Ik knik, hoewel ik nog steeds niet begrijp waarom ik.

''Wat moet ik doen?'' vraag ik haar.

Ik zie dat ze een glimlach op haar gezicht krijgt.