The Dark War - (On Hold)

1 ~ Een (Bijna) Auto Ongeluk

Hoofdstuk 1 ~ Een (Bijna) Auto Ongeluk.

I've got shame

I've got scars

That i'll never show

I'm a survivor

in more ways than you know.

Demi Lovato - Warrior

2 jaar later

Ik ren zo snel als ik kan door het donkere bos, gevolgd door 4 packleden van de Red Blood pack. Vandaag kreeg ik de zoveelste afwijzing omdat mijn wolf een zwarte vacht heeft.

2 jaar lang ben ik al opzoek naar een pack, de Red Blood pack was de enigste die ik nog niet heb geprobeerd. Maar vandaag kreeg ik weer een afwijzing, aangezien ik moest veranderen in mijn wolf. En blijkbaar toen ze me wolf zagen raakten ze in paniek en hebben ze 4 packleden achter me aangestuurd om me weg te jagen.

Ik ben de hele wereld rondgegaan en ben sinds één tijdje weer in mijn geboorteland. Omdat geen enkele pack mij wil heb ik maar besloten dat ik gewoon als een rogue in de mensen wereld ga wonen.

Ik heb geen idee of mijn ouders en mijn zus nog in leven zijn, maar eerlijk gezegd interesseert me dat ook niet. Hun waren tenslotte degenen die mij weg wouden hebben. Ik denk dat mijn ouders en mijn oude pack denken dat ik dood ben. Ik bedoel, welk meisje van 14 overleefd het nou als rogue? Mijn mate heb ik ook nog niet gevonden, maar ik denk als hij me vind, me afwijst.

Er zitten nu nog 2 packleden achter me aan, ik heb de andere 2 al af weten te schudden. In de tijd dat ik rondreisde is mijn conditie verhoogt en ben ik sneller en sterker geworden. Ik ren nu dus ook nog in mijn mensen gedaante, terwijl de 2 packleden in wolven zijn veranderd.

Ik zie dat ik al bijna bij de grens ben. Ik kijk nog één keer achterom en zie dat de 2 packleden al zijn veranderd en dat ze weer de andere kant opgaan, terug naar hun packhuis.

Nu ik de grens over ben, loop ik gelijk naar mijn huis. Mijn huis staat vlak bij het bos, maar het ligt een stuk veder dan de roedel van net. Ik merk dat ik toch best wel moe ben geworden door al dat rennen en besluit dus maar om te gaan slapen.

Ik word 's ochtends wakker en rek me uit, maar als ik dat doe merk ik de pijnlijke steken in mijn hoofd op. Ik besluit het maar te negeren en loop naar beneden om een ontbijtje te maken, en een paracetamol te pakken.

Als ik mijn ontbijt op heb, loop ik naar mijn kleine badkamer en ga even douchen. In de hoop dat mijn bonkende hoofdpijn een beetje verminderd.

Als ik klaar ben met douchen, droog ik mijn haar en kijk naar mijn eigen reflectie in de spiegel.

Mijn bruine haar lijkt bijna zwart doordat mijn haar nog nat is. Mijn ogen zien er emotieloos uit. Zoals altijd de laatste 2 jaar.

Naar één maand toen ik mijn roedel uitgezet werd, kwam ik erachter dat ik erg veel door wolven aangevallen werd omdat ze dachten dat ik zwak en zielig was. Wat ik eerlijk gezegd op dat moment ook was, wat ook logisch is. Ik was mijn toekomst, en mijn roedel kwijt. En ik dacht dat ik het niet eens zou redden.

Dus het leek me handiger om hard en sterk te worden. Oftewel mezelf te trainen.

En dat besluit heeft mijn leven gered. Ik te trainen. En werd sterker en beter.

Als ik in de spiegel naar de rest van mijn lichaam kijk zie je op het eerste ogenblik niks. Maar als je goed kijkt zie je dat ik veel littekens heb. Vooral rond mijn buik, armen en bovenbenen.