The Dark War - (On Hold)

13 ~ Angst en spijt

Hoofdstuk 13 ~ Angst en spijt

Het is nu vijf uur 's nachts en ik kan niet slapen. Meestal als dat gebeurt ga ik naar het dak. En dan ga ik daar gewoon zitten, nadenken over dingen. Dat is dus ook wat ik nu ga doen.

Ik doe snel een lange, wijde sweater over mijn zomerpyjama aan. Ik loop naar mijn raam er doe hem wijd open, zodat ik er zo uit kan klimmen. En dat is ook wat ik doe. Ik ga op de vensterbank zitten en doe één voor één mijn benen uit het raam.

Ik raak met mijn voeten een stukje van de goot aan. Het voelt vochtig door de regen. Ik klim voorzichtig veder uit het raam en ga in de goot staan.

Via de goot kan ik naar boven klimmen. Ik zet voorzichtig mijn handen voor me neer op het dak. En loop dan schuin naar boven, als iemand nu vanaf onder zou kijken zal dit er erg raar uitzien. Ik grinnik om de gedachte.

Het is erg koud, maar daar ben ik wel aan gewend. Mijn dak is een punt dak, dus ik ga precies op de punt zitten. Met aan elke kant een been. In het begin zit het erg ongemakkelijk, maar naar een tijdje is het al fijner. Ik heb hier lang niet meer gezeten, maar ik moet toegeven dat ik het gemist heb. De wind door mijn haren en natuurlijk het fijne gevoel dat je krijgt als je zo hoog zit. Nou je krijgt geen fijn gevoel als je hoogtevrees hebt, maar dat heb ik gelukkig niet.

Ik kijk op naar de lucht, er schijnen allerlei sterren. Ik herken jammer genoeg geen sterrenbeelden, dat leerden wij niet bij onze oude roedel. Wij leerden daar alleen de basic dingen. Niks extra.

Nu ik zo opkijk naar de lucht doet dat me denken aan wat er vannacht gebeurd is.

Ik heb een vampier vermoord. Een paar kilometers van mijn huis af. Het is niet dat ik nog nooit één vermoord heb. Het is meer ik heb er lang niet meer één vermoord. En nu ik het weer heb gedaan, het voelde raar. Ik had al mijn emoties uitgeschakeld. Ik dacht niet meer na. Ik kende geen angst noch spijt.

Angst is iets wat ik lang niet meer gevoeld heb. Vroeger door alle traumatische gebeurtenissen had ik mijn emoties uitgezet, maar nu merk ik dat ze terug komen en dat wil ik niet. Dat komt waarschijnlijk, omdat ik lang geen angst meer heb gevoeld en bijvoorbeeld vannacht, voelde ik het tien keer erger dan voorheen. En dat maakt mij bang. Dat ik overal van ga schrikken. 

En spijt, spijt hoor ik ook niet te kennen. Ik had geen spijt toen ik een jaar geleden allemaal rogue's vermoorde. Ik heb geen spijt van die vampier die ik vermoord heb. Tenminste dat maak ik mijzelf wijs. Misschien had ze wel een familie....

Alexes stop! Je voelde toen geen spijt dus nu ook niet.

Ik ben een rogue. Mensen horen bang voor mij te zijn, omdat ik geen emoties heb.

Maar toch, er blijft iets aan me knagen en het geen wat ze zei maakt het ook niet beter op. Ze zei dat ze mijn moeder kende. Wat bedoeld ze daar mee. Toen ze dat een paar uur geleden tegen mij zei werd ik boos en had het genegeerd. Maar nu ik er zo weer over nadenk, 'Ik ken je moeder.'

Mijn moeder? Mijn moeder is dood. Dat weet ik, dat weet mijn familie, dat weet iedereen dus waar heeft ze het over? Misschien probeerde ze gewoon wat te zeggen wat mijn aandacht trok. Maar het rare is, ze vocht niet eens goed terug. Alsof ze al verwacht had ze vermoord zou worden? Dat zou erg raar zijn.

Ik adem even goed in. Het voelt alsof ik elk moment in huilen uit kan barsten door alle frustraties.

En dan is er natuurlijk ook nog dat rare voorgeval met die auto en het onweer. Ik voelde bij allebei de momenten iets raars door mijn lichaam stomen. Ik kan het niet beschrijven, maar het voelde magisch. En het voelde fout, maar ook weer goed, alsof het bij mij hoorde. Alsof die rare energie bij mij hoorde.