Alexes werd op jonge leeftijd in de steek gelaten door haar pack, en haar ouders. Doordat ze een wolf is met een zwarte vacht, en dat hoort niet. Tegenwoordig heeft niemand meer een zwarte vacht. Alleen sommige jongens, maar dat loopt meer tegen het...
Sorry voor de langzame update's, maar we lopen een beetje vast. We hebben genoeg ideeën, maar kunnen het soms niet goed verwoorden en hadden de laatste tijd ook niet heel veel tijd. Hopelijk is de volgende update wat sneller :)))).
Hier is nog een foto van Zack, zodat jullie nu ook weten hoe hij eruit ziet ;)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dit is niet een heel lang hoofdstuk, maar het volgende hoofdstuk zal wat langer zijn en misschien wat meer duidelijkheid over de oorlog wat gaat komen? ;)
Enjoy reading :)))
---------
Ik draai me om in zijn greep en kijk hem aan.
"Nee prinsje, dat willen we inderdaad niet," fluister ik grijnzend terug.
We kijken elkaar uitdagend aan. Maar dat stopt wanneer mijn maag begint te grommen. Ik kijk beschaamt naar beneden, maar wanneer ik het geluid van de deur hoor kijk ik op.
Maar Zack staat er niet meer. Waarom is hij weg?
Ik krijg zere benen van het staan, dus ik strompel weer naar het bed. Ik leg mijn hoofd op het kussen, en dan zonder dat ik het wil vallen mijn ogen dicht.
.
Ik word wakker door een hand die zachtjes over mijn wang gaat. Er gaan zoveel tintelingen door me heen dat ik het er warm van krijg. Ik doe mijn ogen open, en kijk recht in de geschokte ogen van Zack.
Hij had blijkbaar niet verwacht dat ik op dat moment wakker zou worden. Hij kijkt ongemakkelijk om zich heen, voordat hij zijn keel schraapt.
"Ik heb eten voor je," zegt hij terwijl hij een stap na achter doet, aangezien hij dicht tegen het bed aanstond.
Ik ga rechtop zitten en kijk hem geschokt aan. Hij heeft namelijk een plaat vast, met twee broodjes erop.
''Waarom geef je me eten?'' vraag ik verbaasd. Ik bedoel het is een vampier en van vampieren ben ik niet gewend dat ze aardig doen, al helemaal niet als je hun gevangene bent.
''Je hebt trek,'' antwoord hij me, alsof het de normaalste zaak is dat een vampier een weerwolf eten geeft, terwijl ze een gevangene is, een gevangene nogwel..
En zijn mate.. Hoor ik Delore zeggen.
Ehm, ja, eh, zijn mate ja. Antwoord ik Delore twijfelend.
Ik hoor haar zuchten, maar ze zegt niks terug. Dat is ook nieuw, misschien weet zij het ook niet helemaal zeker.
''-at eten?''
Verschikt kijk ik op en zie ik Zack me geërgerd aankijken.
''Huh?''
''Of je nog wat gaat eten?'' herhaalt Zack bot zijn vraag, terwijl hij naar het bord op het tafeltje naast me wijst. Als ik na een paar seconden niet antwoord kijkt hij me recht in mijn ogen aan, ik merk dat ik het fijn vind als hij me aankijkt, maar voordat ik daar veder over na kan denken richt ik mijn blik op het bord.
''Eh ja,'' antwoord ik snel, voordat ik het bordje pak en me op het eten stort.
-------
Nadat ik klaar ben met eten, heb ik mijn tas terug gevonden. Zack is al weg, hij zei niks, maar liep gewoon ineens weg en deed de deur met een harde bons achter zich dicht.
Ik was verward dat hij ineens wegging, deed ik iets verkeerd? Maar doordat ik na de deur keek merkte mij de tas op die achter de stoel stond. Ik was door alles wat er nu is gebeurd helemaal vergeten waar mijn tas was.
Snel open ik mijn tas om misschien een of ander voorwerp te vinden waarmee ik met bijvoorbeeld mijn neef zou kunnen communiceren.
Met een zucht laat ik me achterover vallen op mijn bed. Niks om mee te communiceren. Wat ik natuurlijk ook wel verwacht had. Maar goed nu ik mijn mobiel niet heb en in deze kamer geen telefoon is, kan ik dus nooit Thomas bereiken.
Nog een keer ga ik door mijn tas heen. Ik voel mijn lipstick, sleutels, een boek, wat bonn-
Wacht, wat? Een boek?
Sinds wanneer neem ik boeken mee in mijn handtas?
Ik laat mijn hand weer in mijn tas gaan en pak het boek eruit.
Het ziet er normaal uit, maar wanneer ik goed naar de kaft kijk lijkt het wel alsof het magisch is. Op de voorkant zit een soort van laag overheen met sprankeltjes die wel licht lijken te geven, terwijl de rest van het boek gewoon zwart is.
Waarom heb ik dit soort boeken in mijn tas? Sowieso boeken in mijn handtas?
Dark and Light Magic lees ik.
Opeens weet ik het weer, dit boek heb ik uit de boekenzaal van het gemeentehuis. Dit boek viel zomaar op de grond toen ik in mijn familieboek aan het lezen was. Maar waarom heb ik dit al die tijd meegenomen? Het voelde eigenlijk nooit alsof ik een boek bij me had.
Ik til het boek op, het is best wel zwaar. Ik zou het echt wel merken wanneer er zo'n boek in mijn tas zit. Het is alsof het ineens verdwenen is en nu weer tevoorschijn komt.
Ik leg het boek weer voor me neer, en doe hem langzaam open. Ik had verwacht dat er een hele wolk van stof uit zou komen, maar er komen wat glinsteren kleine dingen uit, het lijken wel lichtjes. Alsof het boek veel magie bevat. Zo veel magie, dat het boek nog nooit is gebruikt.
Voorzichtig sla ik de bladzijde om, maar ik zie nergens letters of plaatjes staan.
Huh?
Wat is dit?
Ik sla nog een paar bladzijden om, maar het is alleen maar een witte pagina, nergens zie ik een tekst staan.
Is dit een grap ofzo?
Teleurgesteld leg ik het boek weg.
Kan ik dan echt niet meer ontsnappen?
Of op z'n minst mijn neef bereiken?
Verdrietig kruip ik onder mijn deken en voel het zachte matras onder me. Ik heb nu tenminste een echt bed.
Een gaap verlaat mijn mond en zuchtend draai ik me om naar de muur.
