The Dark War - (On Hold)

16 ~ "Suprise!"

Hoofdstuk 16 ~

P.O.V Fenna Wright - Alexes' oma

Ik loop de woonkamer in met een dienblad waar mijn thee op staat. Ik zet het op de tafel en ga langzaam op de bank zitten, mijn spieren werken de laatste tijd niet echt mee.

Ik zet de tv aan en kijk op de klok. Het is acht uur, wat dus betekend dat het journaal erop is.

Wat er word vertelt gaat mijn ene oor in en het andere eruit.

Ik kan alleen maar aan Alexes denken. Ze heeft me al een paar dagen niet meer gebeld of is langs gekomen. Misschien vind ze al dit contact te snel gaan?

Ik pak mijn thee en ruik er even aan. Mijn gave is dat ik goed planten en kruiden kan ruiken. Ik nu daarom ook perfect de munt in mijn thee ruiken.

Terwijl ik eraan ruik, ruik ik ook een andere geur. Een heel bekende geur. Mijn kleindochters-geur, Alexes.

Wat doet ze hier?

Ik loop naar buiten en zie op het eerste gezicht niemand, maar als ik veder loop zie ik iemand aan de rand van het bos liggen. Ik schrik en wil er naar toe rennen, maar dan zie ik dat er twee mannen naast staan. Wat doen hun bij mijn kleindochter?

Ik spits mijn oren om hun gesprek af te luisteren.

''Het is gelukt baas, we hebben haar,'' hoor ik een zware bekende mannenstem zeggen. Ik kan niet precies vatten van wie zijn geur is.

''Was het de bedoeling dat ze bewusteloos is?'' vraagt een jongen die zo te horen net de baard in de keel heeft.

Ik begin er voorzichtig heen te lopen. Ik kan ze niet in mijn eentje aan, maar ik laat ze niet zomaar Alexes meenemen.

''Nee, maar des te beter, nu werkt ze niet tegen. Kom, we gaan voordat iemand ons ziet,'' zegt de zware bekende stem weer en hij pakt Alexes armen op. Ik begin er heen te rennen, maar ik ben te laat. De andere jongen pakt haar benen en ze rennen met snelheid weg. Ik kijk ze verschrikt na. Wie zijn hun?

Wacht. Snelheid? Een weerwolf heeft alleen die snelheid in hun wolvenvorm, en deze mensen waren duidelijk in mensenvorm.

Ik ruik even, in de hoop dat er nog een andere geur bijzit. Ik loop naar de plek waar ze stonden, en dan ruik ik het.

Bloed.

Vampiers.

Van het moment dat ik buiten stond, sta ik nu binnen voor de telefoon. Razendsnel typ ik het nummer in van mijn kleinzoon, wat eigenlijk niet zo snel gaat aangezien mijn handen erg trillen.

Na een paar keer overgaan wordt er opgenomen.

''Oma wat is er? Ik heb een belangrijke-,'' neemt Thomas op maar veder komt hij niet, want ik begin in paniek te raken. 

''Thomas! Je nicht, vampiers!'' zeg ik in paniek. Ik leg het niet eens goed uit, maar hij begrijpt het.

''Alexes? Meegenomen door vampieren?'' vraagt hij verbaasd.

''Ja! We moeten haar vinden!'' schreeuw ik in paniek.

''Rustig Oma, we vinden haar wel. Ik ga direct iedereen mindlinken,'' zegt hij, waarna het ongeveer 2 seconden stil is.

''Iedereen is op de hoogte, alleen waarom nemen ze haar mee?'' vraagt Thomas verward.

''Geen id-,'' veder kom ik niet want ik stop midden in de zin.

Ik weet namelijk waarom ze daar is. 

P.O.V Alexes