The Dark War - (On Hold)

Proloog

Proloog.

Ik kijk mijn Alfa ongelofelijk aan. Ik werd zojuist uit de roedel gezet.

''Het spijt me Alexes, maar we hebben geen keus. Je ouders hebben je uit huis gezet, en wij kunnen je niet voor eeuwig in het packhuis houden. Het is tijd dat je je eigen weg gaat,'' Zegt mijn Alfa. Of nou ja, nu niet meer mijn Alfa.

''Maar, alstublieft laat mij nog een paar maanden blijven totdat ik weet waar ik heen moet!'' Vraag ik wanhopig.

Ik kijk mijn Alfa verdrietig aan, maar hij kijkt terug zonder enige emotie op zijn gezicht. Alsof hij niks om me geeft en me gewoon weg wil hebben.

Ik kan er toch niks aan doen dat ik een zwarte vacht heb, en dat mijn ouders me daarom niet willen? Maar blijkbaar denkt de rest van mijn roedel dat wel. Ik hoor nergens bij in mijn roedel omdat ze vinden dat ik anders ben. Omdat ik een zwarte vacht heb, wat vrouwen niet horen te hebben vinden ze.

Ik heb bij mijn ouders en mijn oudere zus -die overigens wel een bruine vacht heeft- gewoond tot mijn 14e en toen werd ik het huis uitgezet. Niet dat ze in die 14 jaren iets om me gaven. Ik moest alles doen thuis. Ik was er wanneer mijn vader zijn woedde wou uiten. Wanneer mijn moeder geen zin had om het huishouden te doen. Of wanneer mijn zus zin had om iemand uit te schelden.

Maar na die 14 jaar merkten ze dat ze veder niks met me konden. En dat ik alleen maar irritant was en in de weg zat. Met al mijn problemen die ik had op school, met de andere roedelleden. Want ja, daar werd ik natuurlijk ook buitengesloten.

Dus ze hadden me het huis uitgezet. Ik werd toen een paar maanden opgenomen in het packhuis. Maar daar kan ik natuurlijk niet voor altijd blijven.

Dus nu ben ik hier, en ik wordt de roedel uitgezet.

''Alexes,'' Begint de Alfa weer, ''Je weet dat je hier niet voor altijd kan blijven.''

De Alfa kijkt me uitdrukkingloos aan. En ik kijk net zo terug. Als ze me weg willen hebben dan ga ik weg. Ik ben helemaal klaar met deze roedel.

De 14 jaar dat ik hier woonde had ik heel veel momenten dat ik gewoon weg wou lopen uit de roedel.

Maar ik heb het niet gedaan omdat ik wist dat ik nergens heen kon. Niet dat ik dat nu weet.

''Oké,'' Antwoord ik hem, ''Ik ga weg, maar laat mij nog wat spullen pakken.''

''Oké dan, je hebt 25 minuten. Dan ga ik je officieel verbannen.''

Ik keek hem zielig aan, en liep het packhuis in om me spullen te pakken.

Ik heb echt geen idee waar ik heen moet hierna. Ik denk dat ik even onder de mensen ga wonen, Dat is lang lopen. Maar waar moet ik anders heen?

Ik pak al mijn dierbare spullen -wat er niet echt veel zijn- en ik pak mijn belangrijke spullen waar ik sowieso niet zonder kan zoals een waterfles, veel kleren, en een EHBO doos.

Ik kijk nog even rond in mijn kleine, maar toch vertrouwde kamer waar ik bijna 5 maanden heb doorgebracht. Ik zucht diep, en loop de kamer uit.

Ik loop naar de rand van het territorium en ik zie de Alfa en een paar packleden al staan.

''Het spijt me Alexes, Maar hierbij verban ik je officieel uit de Zilverwolf pack,'' Roept de Alfa over het grasveld waar we op staan.

Ik zucht. En loop met een opgeheven hoofd de rand van de territorium over.

Ik voel een steek in mijn hart. En ik voel mijn wolf van binnen huilen, maar ik loop door en kijk niet meer om naar mijn oude pack.

Hier ga ik dan. Als 14 jarige, naar het leven als een rogue.