The Dark War - (On Hold)

4 ~ Een Alpha Probleem

Hoofdstuk 4 ~ Een Alpha Probleem

"Ja, dat ben ik."

Ik kijk haar aan met een kleine glimlach, terwijl ze mij nog steeds verbaasd aankijkt.

"Och schat, dit had ik helemaal niet verwacht. Weet je dat iedereen denkt dat je dood bent, en nu sta je hier zo voor mijn huis."

Ik zie dat er tranen over haar wangen lopen, van blijdschap hoop ik.

"Kom snel binnen, lieverd."

Ze trekt me aan mijn hand mee naar binnen, en trekt me als we in de gang staan in een knuffel. Ik hoor haar zachtjes huilen. Ik begin zelf ik zachtjes te huilen, het is zo lang geleden dat ik van een familielid een knuffel kreeg.

Ze trekt zich terug en kijkt me aan. Ik kijk haar licht beschamend aan, want mijn wangen zijn helemaal nat door mijn tranen.

"Och meisje, je lijkt zoveel op je moeder!"

Ik voel dat mijn wangen licht verkleuren. Dit is de eerste keer dat echt iemand dat zegt over mij.

"Eh, dank u," antwoordt ik glimlachend.

"Meis toch, we zijn familie daar zeg je geen 'u' tegen," zegt ze lachend terwijl ze mij de gang doortrekt naar de woonkamer.

Ik kijk om me heen. Het is een normale woonkamer, niks wat je doet denken aan dat hier een weerwolf leeft. Er staat een schattige kleine leren bank, een eettafel met stoelen, een nog een opvallende grote kast met allerlei dingen erin. Wat mij vooral opvalt dat er overal wel een rood tintje inzit.

Op de bank ligt een rood kleedje, de stoelen hebben een rode kussen, en in de kast liggen allerlei rode spulletjes.

"Het is leuk ingericht," zeg ik maar ongemakkelijk om de stilte te verbreken.

"Ach bedankt meis, ik heb vooral mijn best gedaan op de rode tinten, dat was je moeders lievelings kleur," zegt ze terwijl ze een beetje droevig naar voren kijkt alsof ze ergens aan terug denkt.

"Maar je bent hier vast niet om over de kleur rood te praten," begint ze lachend om haar eigen grap, "Ga maar even zitten, dan maak ik even wat thee voor je."

Ik kijk haar glimlachend na als ze naar de keuken toeloopt.

Ik loop naar de bank en laat me er met een plof op zakken. Ik had niet verwacht dat ze me zo open zou ontvangen. Maar ik ben er wel blij mee dat ze niet zo als me vader is, en denkt dat ik een schande ben voor de familie.

Als ze na een paar minuten nog niet terug is, sta ik op van de bank en loop de woonkamer door. Ik wil net de keuken inlopen als ik naast me een groot schilderij zie hangen, met allerlei mensen erop. Een familie portret, mijn familie portret. Ik herken mijn vader, mijn oma, mijn moeder en mijzelf. Tenminste ik denk dat ik mijn moeder en mijzelf herken. Veder staan er nog meer mensen op die ik niet herken.

''Dat was je opa, daar naast je vader,'' hoor ik mijn oma opeens achter me zeggen.

Ik kijk naar het schilderij. Naast mijn vader staat een man met een vriendelijke glimlach naar mij -als baby- te kijken. Hij heeft zijn arm liefdevol om mijn oma heen.

Ik draai me naar haar om.

"Was?''

''Ja, je opa is twéé jaar geleden gestorven in een gevecht met heksen.''

''Met heksen? Dus die bestaan ook?''

''Ja, natuurlijk,'' zegt ze alsof het heel normaal is dat weerwolven, vampieren en dus ook nog heksen bestaan.