The Dark War - (On Hold)

24 ~ Afgewezen?

Hoofdstuk 24 ~ Afgewezen?

Ik zak voorzichtig door mijn knieën zodat we op dezelfde lengte zitten.

"W-wat bedoel je?" vraag ik hem verward. "Waarom wil je dat ik veilig ben?"

"Alexes," zegt hij zacht terwijl hij met zijn handen mijn gezicht vastpakt. Voorzichtig kijk ik op in zijn ogen. Langzaam kleuren zijn ogen goud bruin zodra we elkaar aankijken. Het grootste gedeeltje van zijn iris word nu goudbruin, maar er blijven nog een paar donker bruine spikkeltjes van zijn normale oogkleur over. Misschien zijn we echt mates?

"De oorlog die eraan komt, zal ik niet overleven. Elke vampier hier niet," zegt hij terwijl hij naar de grond kijkt. Voor een seconde voel ik een pijnscheut van medelijden in mijn hoofd. Zijn hele soort zal uitgeroeid worden!

Voorzichtig kijkt hij op in mijn ogen. "Ik wil dat jij veilig blijft, daarom ben je vrij te gaan," zegt hij terwijl ik in een seconde pijn door zijn ogen zie gaan.

"V-vrij? Om naar huis te gaan?" vraag ik verbaast.

Voorzichtig knikt hij zijn hoofd en haalt hij zijn handen van mijn gezicht af. Direct mis ik al het gevoel van zijn lichaamswarmte.

''Je laat me gaan?'' vraag ik nog een keer voor de zekerheid.

''Ja,'' zegt hij terwijl hij rechtop gaat staan en mij met zich mee trekt. ''En ik wil dat je me vergeet,'' maakt hij zijn zin af.

''W-wat?'' vraag ik stotterend. Hoe kan ik hem ooit vergeten?

''Het spijt me,'' zegt hij spijtig terwijl hij me recht in mijn ogen aankijkt, om me te laten zien dat hij het meent. Ik denk dat ik nog nooit zoveel emoties in zijn ogen heb gezien. ''Ik wil dat je me afwijst als mate.''

Ik staar hem in shock aan. De woorden die hij zojuist uitsprak doen zoveel pijn. Hoe durft hij dat van mij te vragen!?

''Alexes,'' zegt hij, wanneer hij ziet hoe moeilijk ik voor me uitkijk. Mijn lichaam begint helemaal te trillen, ik weet alleen niet of het van woede of verdriet is. Ik weet helemaal niet hoe ik me voel. Alles gaat zo snel. Hij pakt mijn handen vast en meteen voel ik de tintelingen door mijn lichaam gaan.

''De oorlog overleef ik niet, en als ik dood ga, zou jij jezelf uit eindelijk ook willen vermoorden. Je kan niet leven zonder je mate. Maar als je mij nu afwijst, zal je misschien wel een andere mate krijgen en gelukkig worden,'' legt hij me uit, terwijl ik tranen in mijn ogen krijg.

Als iemand mij een maand geleden zou vertellen dat ik niet zonder een soulmate kan, had ik diegene uitgelachen. Maar nu.... nu ik hier zo sta, weet ik het allemaal niet meer.

''Maar wat als ik geen andere mate wil?'' brengt ik uit terwijl ik boos tegen zijn borstkas aanduw. Niet dat hij een stap naar achter zet, nee, hij blijft gewoon staan.

''Alex-''

''Nee!'' onderbreek ik hem. ''Wie zegt dat jij de oorlog niet gaat overleven?''

''Godver Alexes, kom op! Wijs me gewoon af!" schreeuwt hij. Ik merk dat ik boos begin te worden. Hij doet alsof je soulmate afwijzen het normaalste in de wereld is. Nou dat is het niet! 

''Nee, Zack! Hoe durf je zoiets wreeds van mij te vragen?!" Ik duw hem nog een keer tegen zijn borstkas aan en deze keer zet hij wel een stap naar achter.

''Alexes,'' zegt hij met tranen in zijn ogen, waarna hij mijn handen vastpakt. ''Alsjeblieft, wijs mij af. Ik wil niet dat jou iets overkomt.''

''Nee,'' zegt ik weer en schud mijn hoofd. ''Ik ga je niet afwijzen."