The Dark War - (On Hold)

12 ~ Een Vampier?

Hoofdstuk 12 ~ Een Vampier?

Ik ben nu al ongeveer 2 uren aan het rennen en het voelt geweldig. Ik voel me voor het eerst in een lange tijd weer vrij.

Geen familie gedoe.
Geen gezeur over pleegouders.
Geen irritante bazen.
Geen zorgen over dat ik misschien binnenkort dakloos ben.

Alles om me heen is zo donker. Maar ik voel me niet meer bang, het voelt alsof dit mijn plaats is. Het donker. De nacht. Ik voel me nu veiliger dan overdag.

Het kan komen door mijn zwarte vachtkleur of dat ik gewoon gek ben. Maar het voelt geweldig.

Ik stop met rennen. Verander me terug in mijn mensenvorm, gelukkig kan ik veranderen terwijl mijn kleren aanblijven. Anders zou ik me niet zo comfortabel meer voelen.

Ik laat me achterover vallen op de bladeren. Het begint te regenen. En even later hoor ik het onweer, maar ik ben niet bang.

Ik lig onder een boom. Misschien niet het veiligst maar nu blijf ik tenminste droog.

Ik was hier echt aantoe, zegt Delore met een gelukkige stem.

Ik glimlach.

Ik ook, Delore. Ik ook.

Ik kijk naar de lucht. Je ziet om de paar seconden een mooie duidelijke flits in de lucht.

Dit gevoel heb ik nog nooit van onweer gekregen.

Het lijkt alsof ik de flitsen kan aanvoelen. Ik voel de elektriciteit, het voelt machtig. Ik voel me machtig. Het is net als met dat auto ongeluk met Jessica. Mijn lichaam voelt hetzelfde als toen, alsof ik het weer controleer. 

Ik kijk op naar de lucht en steek voorzichtig mijn hand omhoog. Eerst gebeurd er niks, maar dan lijkt het alsof alle flitsen naar mijn hand gaan, alsof ze wachten op een bevel wat ze moeten doen.

Ik frons, doe mijn hand in een vuist en knipper vervolgens verward met mijn ogen.

Maar als ik mijn ogen opendoe zie ik niks, de lucht is weer zwart. Geen teken van de flitsen. Alsof ik zonder dat ik het doorheb ze weg heb gehaald. Ik frons nog dieper. Heb ik dat net gedaan? Door mijn hand in een vuist te doen?

Ik doe snel mijn arm naar beneden, terwijl ik dat doe merk ik pas hoe gespannen al mijn spieren staan. Ik zucht diep en onspan ze. 

Dan merk ik pas hoe vermoeid ik ben. Ik ga wat beter liggen en zonder dat ik er iets tegen kan doen vallen mijn ogen dicht.

Ik schrik wakker en kijk om me heen. Ben ik serieus inslaap gevallen in het bos? Mijn rug voelt helemaal stijf. Ik rek me snel uit.

Alles ziet er nog hetzelfde uit. Het is zelfs nog donker, maar gelukkig regent het niet meer. Alhoewel je wel aan de grond kan voelen dat het pasgeleden pas gestopt is.

Ik focus me om me omgeving, opzoek naar enig gevaar. Ik hoor niks ernstig. Het enige wat ik hoor zijn de waterdruppels die hun weg naar beneden maken via de takken en dan op het gras kapot spatten. Je hoort het overal.

Mijn kleren plakken helemaal aan mijn rug en benen. Fijn. Ik sta op en doe mijn houthakkers bloesje uit en hang hem om mijn heupen. Dat ding is namelijk helemaal nat.

Ik besluit om terug te gaan naar mijn huisje. Ik ben nu wel klaar met rennen en ik heb geen behoefte meer om langer te blijven. Het wordt namelijk steeds kouder en aangezien het erg donker is maakt dat de zweer nogal eng. Ook omdat ik helemaal alleen ben en door die stomme waarschuwing van Nick, waarvan ik ook niks snap.

Ik loop op mijn hoede door het bos. Ik gok dat het ongeveer 2 of 3 uur 's nachts is.

Ik weet precies waar ik heen moet. Dit bos ken ik ongeveer uit mijn hoofd. Aangezien dit het enige bos is waar ik doorheen ren. De andere zijn te ver weg, of het is op een territorium van iemand anders dus dat is ook geen optie.