The Dark War - (On Hold)

15 ~ De man aan de deur

Hoofdstuk 15 ~ De man aan de deur.

Ik kijk om me heen. Mijn hele woonkamer is leeg. Alles is weg. Alle herinneringen die ik hier heb beleeft met Jess. En dit is het moment dat ik barst.

''Ja, perfect! Ze hebben gewoon al mijn bezittingen mee genomen!" schreeuw ik huilend. De tranen stromen inmiddels over mijn gezicht.

''Alex..-,'' begint Jessica maar ze komt niet veder, ik onderbreek haar door mijn hoofd te schudden. 

Ik kijk haar nog aan met een spijtige blik, die ze beantwoord met een verwarrende. Ik draai mijn hoofd om naar de bossen en begin te rennen.

''Nee Alexes!" hoor ik Jessica hardverscheurende schreeuw achter mij.

Maar ik negeer haar met pijn in mijn hart en ren door. Het spijt me, Jess.

Ik pak mijn tas en ren weg van alles.

Weg van alle problemen.

Weg van iedereen die me probeert te helpen.

Weg van mijn huis.

Weg van Jessica.

Alleen Delore, de natuur en ik.

-----

1 uur geleden.

-----

Ik kijk hem verschrikt aan. 

"Ik vrees dat ik niet goed nieuws voor je heb," vervolgd de man zijn verhaal, en kijkt mij verwachtend aan.

"Oh, ja," zeg ik snel. "Kom binnen."

Ik hou de deur veder open en de man loopt naar binnen, en gaat naar even rondgekeken te hebben zitten aan de keukentafel. Ik volg zijn voorbeeld en ga tegenover hem zitten.

"Okè, laat ik maar beginnen dan." Ik knik, en hij doet zijn das even wat losser voor dat hij veder spreekt. Nu ik goed naar de man kijk, lijkt hij erg zenuwachtig. Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik hoor zenuwachtig te zijn, hij niet.

"Mijn collega is een week geleden al langs gekomen, maar toen was u niet thuis. Maar dat terzijde, mijn collega kwam toen om u te vertellen, dat u erge schulden heeft, iets wat je niet snel terug kan betalen," zegt hij terwijl hij papieren uit zijn tas haalt.

"Dit zijn al u grote schulden. Het is vooral water, elektriciteit en nog schulden die u kreeg toen u dit huis ging opknappen."

Ik kijk op de verschillende papieren, waarop ik erg hoge bedragen zie. Ik slik zenuwachtig.

"Ik wist niet dat de bedragen zo hoog waren," mompel ik.

"Ja, er komt ook nog leenkosten bij. Wat inhoud dat u geld van de bank hebt geleend, en hoe langer het duurt voordat u terug betaald, hoe meer schulden u krijgt."

Shit.

"Maar er is een oplossing." Hij snuit luidruchtig zijn neus. Gadver, daar kan ik echt niet tegen.

"Okè, wat voor oplossing?" vraag ik hem nieuwsgierig.

"Je bezittingen verkopen."

Een half uur later zitten er allemaal mensen in mijn huis, die allerlei spullen pakken. Zoals mijn bank en de stoelen. Ik kijk verschrikt toe.

Ik loop naar de man van de bank. "Hallo! U mag niet zomaar al mijn bezittingen pakken!"

"Eigenlijk, kunnen we dat wel. We hebben een bevel van de staat."

Wat?! Ik pak snel mijn mobiel, en druk Jess haar nummer in.

"Hey alexes! Wat is er?" hoor ik aan de andere kant van de lijn.

"Jessica! Ze pakken alles af! Alles!" schreeuw ik door mijn mobiel.

"Wat? Alexes rustig. Vertel me wat er is gebeurd!"

Ik begin alles te vertellen wat er het afgelopen uur is gebeurd. Als ik klaar sta ik inmiddels op het punt om in huilen uit te barsten.

"Alexes, ik kom er nu meteen aan!" En ze hangt op.

-----

Het heden

-----

Ik ren veder het donkere bos in. Totdat ik zover in het bos zit dat ik helemaal omgeven ben door de donkere bomen. Ik zie niet veel dus ik doe me weerwolf zicht op.

Het duurt even voor ik me echt besef dat ik echt niks meer heb. Al mijn spullen zijn weg, en ik denk dat mijn huis binnenkort ook ingenomen wordt. Maar inplaats van dat ik mijn problemen onder ogen kom ren ik weg. 

Daar ben ik altijd al goed in geweest. Weg rennen voor mijn problemen. Eerder in mijn oom zijn roedel al, en nu weer.

Ineens voel ik een paar pijnlijke steken in mijn hoofd, maar negeer het. Het gaat vast zo wel weer weg. Maar naar een paar minuten, heb ik er nogsteeds last van. 

Ik blijf door rennen. Zonder dat ik echt weet waarheen. De pijnlijke steken voel ik weer, maar dit keer zijn ze erger. 

Maar ik negeer het weer en ren nog harder.

Na een paar minuten rem ik langzaam af, inplaast van direct stoppen.

''Je kan niet als je heel hard hebt gerend, zomaar stil gaat staan. Dat veroorzaakt sterke buiksteken,'' vertelde de trainer van mijn oude roedel, Mickael, altijd.

Inmiddels sta ik stil met mijn handen op mijn knieën uit te hijgen.

De steken in mijn hoofd worden alleen maar erger. Ik heb geen idee waar de steken opeens vandaan komen, misschien door een migrene aanval? Ik ga tegen een boom aanzitten en sluit mijn ogen en hoop dat het snel ophoud.

Dat is onzin, weerwolven krijgen geen ziektes zoals migrene. Hoor ik Delore me vertellen.

Ik zucht, ze heeft gelijk. Weerwolven krijgen geen ziektes en zeker niet zoiets als migrene.

Wat kan het anders zijn? Vraag ik haar.

Geen idee, laten we dat later uit gaan zoeken. Antwoord ze me. 

Ik knikte, dat ga ik zeker doen.

Ik ga rechtop staan en kijk om me heen. Heb ik nou zo hard gerent dat ik niet eens weet waar ik ben?

Ik herken deze buurt. Maar waarvan? Ik bekijk de huizen nog een keer goed, tot mijn blik op 1 huis valt. Mijn oma's huis.

Ik raak in paniek. Ik sta dan wel voor het huis van haar buren, maar ze had me vast al geroken. En haar kennende kan ze elk moment naar buiten stormen, zeker omdat ik de laatste tijd niet heel veel contact met haar heb gezocht. 

Ik draai me supersnel om, waardoor er een heel pijnlijke steek door mijn hoofd gaat en ik kreun het zachtjes uit.

Ik ren snel het bos weer in en net als ik een bocht wil nemen, voel ik een harde klap tegen mijn slaap aan. Ik val als een lappenpop op de grond.

Ik hoor nog net hoe een zware onbekende mannenstem zegt: ''Het is gelukt baas, we hebben haar."

Voordat mijn zicht helemaal zwart wordt.

********

Hè guys, sorry voor de weinige updates het is nogal druk.

Btw, nu begint de actie pas echt :))