The Dark War - (On Hold)

23 ~ Anders dan verwacht

Hoofdstuk 23 ~ Anders dan verwacht

Het is nu al vijf dagen later en ik zit nog steeds opgesloten in mijn kamer. Ja, oké, ik ben een paar keer buiten geweest. Natuurlijk niet alleen, nee, met één van de schoonmakers van dit huis. Zack heb ik in deze dagen maar één keer gezien. De laatste keer dat ik hem sprak, was drie dagen geleden.

Maar het was niet echt een vrolijk gesprek. Ik probeerde namelijk weer te ontsnappen. En het is weer niet gelukt.

Ik had het erg goed uitgedacht, al zeg ik het zelf. Mijn schoonmaker komt om de twee dagen, en elke keer zijn ze 23 seconden weg om schoon water te halen. Dus op dat moment is de deur open.

Dus drie dagen geleden probeerde ik op dat moment te ontsnappen.

Ik pakte toen snel mijn tas en deed mijn boek erin. Ik had net schone kleren van Zack gekregen, - niet dat hij het zelf bracht hoor, nee, hij liet het door iemand brengen - maar ik rook dus erg naar Zack. En dat werkte dus in mijn voordeel.

Maar ik moest snel zijn, want hoe langer ik bleef hoe beter hun mijn eigen geur konden ruiken. Dus ik rende door de gangen zo hard als ik kon, - wat niet snel was aangezien ik lang niet niet meer had gerend - ook wist ik niet precies waar ik heen moest maar ik vertrouwde mijn instinct.

Het was duidelijk dat mijn kamer op een ongelegen gebied zat, aangezien het erg stil was. En er liepen amper vampiers rond.

Het was duidelijk dat de voordeur van dit kasteel niet ging lukken, dus ik moest een achterdeur vinden. Want er zijn altijd meerdere uitgangen in een kasteel. Je moet ze gewoon zien te vinden.

Maar ik rende dus door de gangen, en begon al last te krijgen van mijn been maar rende toch door. Mijn puffende adem klonk erg hard in de stille gangen, dus ik probeerde mijn ademhaling in controle te houden maar het lukte niet echt.

Ik begon al in paniek te raken, want ik kwam alleen maar dichte deuren tegen. En alle gangen begonnen steeds donkerder te worden.

Totdat ik aan het einde van een lange, maar hoge gang, een kleine deur zag. Die je in het eerste opzicht niet op zou merken. Maar het viel mij op aangezien ik de tocht voelde die er onderuit kwam.

Ik rende er met al mijn vreugde naar toe. Maar natuurlijk gunde niemand het mij om te ontsnappen. Want ik werd opzij gebeukt door een zwaar en hard lichaam. Ik wou gaan gillen, maar stopte toen ik de aantrekkingskracht tussen onze lichamen voelde. Zack.

"Wat denk je dat je aan het doen bent?!" Zei hij, terwijl hij me zo kil aankeek dat ik er kippenvel van kreeg. Hij drukte zijn lichaam hard op die van mij, zodat ik geen kant op kon.

Ik gromde en probeerde hem een knietje te geven. Maar hij zette mijn benen direct vast met die van hem. Hij keek me boos aan met zijn ijzige blauwe ogen.

"Waarom ben ik hier, Zack? Waarom heb je me nog niet gedood?" fluisterde ik. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek me verward aan. Een emotie die er raar uitziet op zijn stalen gezicht. Maar al snel was zijn weer emotieloos.

"Omdat.... Omdat het jouw tijd nog niet is om te gaan," antwoordde hij na een paar seconden stilte. Zijn stem klonk minder hard. Het klonk zelfs bijna zacht.

"Wat... Nee! Je snapt het niet Zack," antwoordde ik wanhopig, "Ik moet hier weg! Ik moet.... waarschuwen! M-mijn familie!"