Ένα τσιγάρο πέφτει πάνω στο μπλοκ μου και παίρνω το βλέμμα μου από το χέρι μου. Ο Μιχάλης βρίσκεται μπροστά μου πάνω στην μηχανή του κοιτώντας με. Βγάζω το ένα ακουστικό και πιάνω το τσιγάρο.
"Αυτό να το πετάξεις στην μούρη καμιάς κοπελιάς που σε ανέχεται." Λέω και το πετάω πάνω του.
"Καλημέρα λένε οι άνθρωποι." Χλευάζει.
"Όπως είπες οι άνθρωποι. Εσύ είσαι μουλάρι." Απαντάω προσπαθώντας να ηρεμήσω.
"Σε ευχαριστώ." Λέει και ένα γελάκι εμφανίζεται στο πρόσωπο του.
"Μπορείς να γίνεις και πιο ενοχλητικός;" Ξεφυσάω απορρίπτοντας αυτό που σκέφτηκα πριν. Τα ίδια σκατά είναι και τώρα.
"Μπορείς να καρφωθείς ακόμα περισσότερο; Εντυπωσιάστηκα Άλεξ." Λέει με την σειρά του εκείνος.
"Τι κάνεις εδώ τέλος πάντων; Σχολείο δεν έχεις;" Προσπαθώ να αλλάξω θέμα και σηκώνομαι φυλάσσοντας το μπλοκ μου.
"Εσύ τι κάνεις εδώ; Δεν έπρεπε να είσαι στην τάξη τώρα;" Με κοιτάει καλά καλά με το ύφος ''είσαι φυτούκλα, πας σχολειο πρωτη πρωτη''.
"Άργησα να ξυπνήσω. Εσύ πως και έκανες τον κόπο να σηκωθείς είπαμε;" Ψελλίζω απαξιωτικά και αρχίζω και προχωράω.
"Ξέρεις θα αργήσεις ακόμα πιο πολύ από αυτόν τον δρόμο αν πας με τα πόδια." Λέει και παραλίγο να σκοντάψω με αυτό που άκουσα.
"Ευχαριστώ δεν θα ανεβώ στην μηχανή." Τον κοιτάω λες και τον κατέλαβε δαίμονας.
"Ποιος σου ειπε ότι θα σε πήγαινα εγώ; Απλά να σε προειδοποιήσω να τρέξεις ήθελα. Οπότε καλύτερα να αρχίσεις αν θες να προλάβεις την δεύτερη ώρα. Τσαγιαα." Φωνάζει και περνάει με την μηχανή του από μπροστά μου αφήνοντας με στον δρόμο αποστομωμένη. Αν είναι δυνατών! Γίνεται κάποιος άνθρωπος να είναι τόσο αγενής;
{.........}
Φτάνω στο σχολείο και προσπαθώ να βρω την Μελίνα στο προαύλιο. Όταν την εντοπίσω την πλησιάζω.
"Που ήσουν εσύ;"
"Έχω τα νεύρα του αιώνα." Απαντάω και κάθομαι στο παγκάκι για να ξεκουράσω τα πόδια μου. Αρκετή γυμναστική έκανα. Του χρόνου πάλι.
"Τιι έγινε; Έτρεχες;"
"Όχι ιδέα σου." Την ειρωνεύομαι και ξεφυσάω καταϊδρωμένη. Το κουδούνι χτυπάει για μέσα και χαίρομαι που πρόλαβα την δεύτερη ώρα. Η μάνα μου θα με σκότωνε.
Κεφάλαιο δέκατο τέταρτο
Start from the beginning
