Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

Προσπάθησα να δω τι υπήρχε στην άλλη πλευρά της στερεάς γης απέναντι από εδώ που στεκόμουν, όμως δεν ήμουν σε θέση να το κάνω λόγο της ομίχλης.

Το φύσημα του αέρα, τα κύματα που έσκαγαν διακριτικά στους βράχους, ο τσιριχτός ήχος εκείνης της μεγάλες, μεταλλικής ταμπέλας που κρεμόταν επικίνδυνα από το στύλο, όλα αυτά προσέδιδαν μία ακόμα πιο έντονη δόση μελαγχολικού αισθήματος στο μέρος αυτό. ΟΔΟΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ έλεγε με ξεθωριασμένα γράμματα.

Ένα διαπεραστικό βουητό τη στιγμή εκείνη με έπιασε εντελώς απροετοίμαστη, κάνοντάς με να αναπηδήσω.

Κοκάλωσα εκεί στη θέση μου, ο ήχος παρόλα αυτά χάθηκε το αμέσως επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου, δημιουργώντας μου την αυταπάτη πως ίσως και να ήταν επινόημα της φαντασίας μου. Δεν άργησα όμως να τον ακούσω ξανά, πιο κοντά αυτή τη φορά... Τόσο κοντά που μπορούσα πλέον να καταλάβω τί ακριβώς ήταν.

Αμάξι...

Πανικόβλητη τώρα, προσπάθησα να τρέξω μακριά από το κέντρο του δρόμου, όμως μάταια. Ένιωθα τα πόδια μου ριζωμένα με την άσφαλτο. Ακολούθησε μία δεύτερη απόπειρα από το ταραγμένο πια κορμί μου, μα κανένα αποτέλεσμα δεν επέφερε...

Όταν ο ήχος ήταν πλέον ολοκληρωτικά αντιληπτός μπήκε στο οπτικό μου πεδίο το σχήμα του εντυπωσιακού αμαξιού που ερχόταν απειλητικά προς το μέρος μου. Ήταν ένα πανάκριβο, κόκκινο, σπορ αμάξι.

Δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα καθώς μπήκε στην τελική ευθεία της λεωφόρου...

«Όχι!» άρχισα να φωνάζω έντρομη καθώς έμοιαζαν να αδιαφορούν εντελώς για την ύπαρξή μου, κι ας στεκόμουν ακριβώς εκεί, στη μέση, με τα πόδια τρεμάμενα και τα χέρια να τείνουν μπροστά κάνοντας νοήματα γεμάτη αγανάκτηση. «Για όνομα του Θεού, θα με χτυπήσεις! Σταμάτα!», συνέχισα να τσιρίζω και να θέλω να τρέξω, μα τα πόδια μου ήταν πιο νεκρά από ποτέ άλλοτε. Δεν μπορούσα να κουνηθώ!

Με το πέρασμα των δευτερολέπτων το όχημα επιτάχυνε όλο και περισσότερο αγνοώντας τόσο εμένα όσο και τη γκρεμισμένη γέφυρα εκεί πίσω... Ερχόταν ακριβώς κατά πάνω μου, οδεύοντάς μας όλους προς το θάνατο.

«Μη με χτυπήσεις!» άρχισα να ουρλιάζω με τη ψυχή μου να έχει πάρει τώρα φωτιά. «Σε παρακαλώ... Μην πέσεις πάνω μου! Στρίψε!», συνέχισα να λέω τσιρίζοντας μανιασμένα, με όλες τις δυνάμεις που μου είχαν απομείνει.