GROUPIE 》A.I. ✔️

twenty-third

Chyba powinnam napisać książkę "z sosami w trasie: jak zmienić się w kilka dni". W tej chwili wszyscy oprócz mnie śpią w samolocie, którym mamy dolecieć do Australii. Chłopcy są najbardziej podekscytowani spotkaniem z rodziną po tak długiej przerwie.

A co działo się w ciągu ostatnich dni? Luke zdał sobie sprawę z tego, jaką krzywdę robią fani jego dziewczynie i na każdym soundchecku od momentu tego "olśnienia" prowadzi kazanie na ten temat. Czy coś to pomaga? Szczerze, nie wiem. Nie jestem w stanie określić, ale czy taka mała rzecz może zmienić nastawienie kilkuset tysięcy członków fandomu do jednego człowieka? Nie, raczej nie. Niestety.

Do Cal'a i Mike'a nie do końca dochodzi to co wszystko się dzieje, pomimo tego, że oboje z Arz mają dobry kontakt, nie umią jej pomóc.

Ashton... Czyli chłopak, dla którego tu jestem. Ten, który wywrócił moje życie do góry nogami. Co on robi? Zaczął spędzać więcej czasu ze mną, zwraca mi więcej uwagi i... Pilnuje mnie jak oczka w głowie, żeby nikt nie stawiał mnie w złym świetle. O przerwaniu ciąży wiemy tylko my. Nikt w Europie nie zdaje sobie sprawy, że "ta laska od Irwina" wpadła z nim po pierwszym razie po czym usunęła wszelkie dowody. Czy cel faktycznie uświęca środki?

Pomimo godziny 3 nad ranem na lotnisko przyjechało kilkoro fanów zespołu, aby się z nimi spotkać. Nie powiem, było to urocze, jednak z drugiej strony..

— Ashton? — zapytała jedna z nich

— Tak? — blondyn odwrócił się i odpowiedział brunetce.

— Czy to jest twoja dziewczyna? — kontynuowała rozmowę.

— Tak — odpowiedział jasno i bez zawahania.

— Dlaczego? Dlaczego akurat ona?

— Bo ją kocham. — Był zdziwiony i lekko podirytowany pytaniem, jednak bez problemu odpowiedział.

— Nie pasuje do ciebie.

— To w takim razie mogę ja zadać Ci pytanie? — Fanka uniosła brew, zainteresowana o co może zapytać ją jej idol. Widząc to Ashton po prostu pociągnął dalej. — Czy to jest twoja przyjaciółka?- wskazał na nastolatkę stojącą obok dziewczyny, z którą rozmawiał.

— Tak, znamy się kilka lat. Dlaczego pytasz?

— Nie sądzę, że powinna być kimś bliskim dla ciebie.

— Nie znasz mnie, ani jej. —oburzyła się.

— No właśnie — powiedział i odszedł do nich. Zbliżył się do mnie, objął mnie w pasie i pocałował.

Każdy pojechał taksówkami do siebie, a oczywiście ja z Irwinem oraz Arzaylea z Lucasem.

Dom był duży, biały. Wjechaliśmy na podjazd, Irwin z bagażnika wyjął swoją i moją walizkę, a ja zabrałam poduszki i koce. Weszliśmy tak cicho, aby nikogo nie obudzić i poprowadzona przez Ashtona skierowałam się na pierwsze piętro. Weszliśmy do starego pokoju chłopaka, na ścianach wisiały liczne plakaty i zdjęcia, a z okien można było zobaczyć ogród, oświetlany także o tej godzinie przez kilka zewnętrznych lamp. Nie musieliśmy zaświecać światła, żeby coś zobaczyć, więc w półmroku oboje się przebraliśmy i położyliśmy się do łóżka. Ash zasnął od razu po tym, gdy położył rękę na moim biodrze, ale mnie porwały myśli jak "jego rodzina Cię nie polubi". Byłam jednak na tyle zmęczona po podróży, że dręczyły mnie one jedynie pół godziny.

Obudziliśmy się przed samym południem, chłopak przywitał mnie swoim przepięknym uśmiechem. Do tego dążyłam te 18 lat. Aby budzić się obok kogoś, kto wnosi na moją twarz uśmiech, swoim uśmiechem.
Po krótkiej rozmowie razem wstaliśmy, blondyn założył białą koszulkę, aby nie witać się z bliskimi w samej bieliźnie.

— Mamo! — krzyknął schodząc na dół.

Gdy postawił nogę na ostatnim schodzie na dole ktoś wystrzelił confetti i wszyscy zaczęli krzyczeć ze szczęścia. W salonie stała trójka osób — jego mama, brat – Harry i siostra – Lauren. Jeżeli dobrze zapamiętałam ich imiona z opowiadań chłopaka to tak się nazywali. Od razu ich przytulił i zaczął rozmowę, a ja po mału nie chcąc im przeszkadzać zeszłam na parter.

— Ashton?

— Tak Mamo?

— Kto to jest? — szepnęła, jednak byłam w stanie ją usłyszeć.

— A no tak, przepraszam. To jest Kylie, umm... Moja dziewczyna — przedstawił mnie z lekkim zawahaniem, ale tak czy inaczej na słowa "moja dziewczyna" uśmiechnęłam się.

—Dzień dobry.