2 Different Lives

Hoofdstuk 1

Ik hoorde de schoolbel gaan voor de laatste keer deze week! Het klonk als muziek in mijn oren. De laatste schoolbel betekende Vrij! Snel pakte ik mijn spullen. Ik stond op en liep snel naar de deur. Amy ?! Ik keek om. De docent wiskunde gebaarde dat ik naar haar toe moest komen. Ik zuchte en liep naar het bureau van mevrouw  Martinez. Ja mevrouw? Vroeg ik wat geiriteerd. Het was weekend en zij wou me zo nodig nu spreken. Is alles oke thuis? Je bent vaak afgeleid en je school werk gaat ook niet goed. Je staat een 6,2 gemiddeld en we zijn bijna aan het eind van het jaar. Als je lager dan een 6 staat kun je volgend jaar niet over naar de examenklas havo! Ja, Ja.. Ik zal beter mijn best doen mevrouw Martinez. De docent zuchte. Oke ik hoop dat je het deze keer wel doet Amy... Je bent een goeie leerling maar je zult echt beter je best moeten doen. Ik knikte en liepen naar de deur. Fijn weekend Amy! hoorde ik haar nog roepen. Dankje. Zei ik kort terug en ik liep het lokaal uit. Ik liep naar mijn kluisje toe. Jennifer en haar vriendinnen stonden er ook. Het was het 'populaire' groepje op school waar iedereen bij wou horen. Er hingen altijd 2 meiden om jennifer heen. Ik kende die 2 niet goed en wist hun namen ook niet eens. Zij waren de meiden die met de jongens uit het voetbal team omgingen. Ik zuchte. Al vanaf het begin dat ik op school kwam had ik alleen gelopen. Ikhad een hekel aan de pauze's. Dan zat ik altijd alleen en iedereen die langs liep zag ik lachen als ze naar me keken. Ik pakte vlug mijn jas en de boeken die nog in mijn kluisje zaten van deze week en stopte zein mijn tas. Ik liep naar buiten en pakte mijn fiets en ging naar huis. Toen ik het schoolplein af fietste keek ik achterom. In grote blauwe letters stond er op de voorkant van het gebouw. Long Beach Highschool. Ik fietste door de pineville road. Dit was een van de rustigste straten die in Long Beach vond. Ik woonde in een van de huizen aan deze straat. Samen met mijn broer , Dave, en mijn ouders. Ik was hier geboren, long beach een prachtige stad aan de kust van Los Angeles. Het was dan wel een prachtige stad maar ik had er toch een hekel aan. Een hekel aan het strand dat er was, de hoge gebouwen, het altijd gehaaste verkeer, de Long Beach Highschool en de kinderen die op mijn school zaten.

Ik kwam thuis aan. Ik pakte de sleutel uit mijn zak en pakte de deur klink vast om bij het onderste slot van de deur te komen, de deur was niet op slot dus de deur ging open en ik struikelde naar binnen. Au! Ik stond op en deed de deur achter me dicht. Alles oke Amy? Ik hoorde de stem van mijn oudere broer Dave. Ja gaat prima. Ik liep de kamer in. Mijn broer zat op de bank. Ik keek hem verbaasd aan. Waarom ben je thuis? Er is nooit iemand thuis als ik vrijdag uit school kom. Hij knikte maar bleef naar de tv kijken. Ik had een uur uitval op school en hoefde vandaag niet te werken. Ohw. Zei ik en knikte.
Later die avond kwamen mijn ouders thuis. Ik ging vrijdag avond na het eten vaak naar mijn oma. die woonde in een klein huisje aan de Railroad street. Het was vlak bij. Na het eten trok ik mijn jas aan. Doei Mam! Doei Pap! Riep ik door het huis heen en ging naar buiten. Het was alweer lente geworden en het bleef steeds langer licht.
Ik deed de voordeur van mijn oma open. Hoi oma. Amy! Haar stem klon vrolijk. Ik gaf haar een knuffel en ging op de bank zitten. Hoe gaat het met je Amy? Goed mompelde ik. En staarde naar een foto op de kast tegenover de bank. Het was een foto van toen ze nog 11 was samen met haar broer en ouders. Ik had daar de zelfde helder bruine ogen en het zelfde lange haar als nu, ik was inmiddels 16 en een stuk ouder als op die foto. Ik zuchte, en ik wist dat mijn oma naar me keek maar ik moest naar die foto kijken. Ik had het gevoel dat ik niet kon weg kijken. En met je ouders? Ik hoorde de stem van oma nu zachtjes. Ik voelde een traan over mijn wang lopen en haalde mijn schouders op. Ze houden niet op oma, nooit! Ik weet niet waarom, maar ze schreeuwen elke avond. Ze zeggen niks meer tegen elkaar tijdens het eten en ze lijken wel nooit meer tegelijk thuis te zijn. Mijn oma kwam naast me zitten en drukte me tegen haar aan. Tja Amy, ik wou dat ik iets voor je kon doen. Ik schudde mijn hoofd. Ik was zo blij dat mijn oma altijd zo lief was. Ze was de enige met wie ik echt goed kon praten als ik problemen had. Ik veegde mijn tranen weg en liep naar de keuken om wat water te pakken. Ik pakte ook een glas water voor mijn oma en liep weer terug. Ze glimlachte. Dankjewel lieveschat. Na een uurtje nog met mijn oma te hebben gekletst stond ik op. Ik gaf haar een knuffel en ging naar huis.

Mijn broer was niet thuis. Alleen mijn ouders. Ik liep de kamer in om te kijken of daar iemand was. Mijn vader zat in de stoel op zijn laptop. Ik liep naar hem toe en gaf hem een knuffel. Was het leuk bij oma? Ik knikte. Waar is mama, is ze thuis ? Hij schudde zijn hoofd. De winkel. Zei hij kort. Oh oke, Ik ga vast naar boven. Ik denk dat ik nog even een film ga kijken op mijn kamer. Oke alvast weltrsusten dan zei hij. Ik gaf hem een kus en liep naar mijn kamer. Ik had helemaal geen zin in een film. Ik had het gevoel dat ik na een uur op netflix te hebben gezocht ik geen zin had welke film dan ook. Net toen ik de tv op mijn kamer uit wou doen zag ik ' the Litle Deer staan'. Ik glimlachte een geweldige kinderfilm over een klein hertje. Ik drukte de film aan.
Toen de film na een uur af was gelopen ging ik slapen. Ik lag in bed en staartde naar het witte plafond. Ik hoorde de stem van mijn moeder beneden. Ik kon niet vertstaan wat ze zei maar ik hoorde haar stem steeds harder worden. Ik hoorde nu ook de stem van mijn vader. Ik hoorde de ze schreeuwen alweer. Hoevaak heb ik nu wel niet in bed gelegen en geluisterd naar de schreeuwende stemmen van mijn ouders beneden. Ik deed mijn ogen dicht. Het wende nooit. Maar ik wist dat het vanzelf weer ophield. Maar deze keer ging het lang door. Te lang door. Dus stond ik op. En liep de trap af. Toen ik de deur open wou doen om te vragen wat eraan de hand was, werd het stil. Ik hoorde geen stemmen meer, geen deuren zelfs geen voetstappen. Alleen stilte.