His beautiful mate

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6
Jenna p.o.v

De volgende ochtend zet Mandy pannenkoeken voor m'n neus neer. 'Kijk is, net gemaakt.' Zegt ze met een glimlach. 'Wat lief! Dank je wel.' Zeg ik en doe een pannenkoek op mijn bord. 'Is de Alpha al wakker?' Vraagt ze, terwijl ze verder gaat met pannenkoeken bakken. Ik haal mijn schouders op en neem en hap van mijn pannenkoek. 'Weet ik niet. Ik sliep niet bij hem.' Als hij Derek niet zo had aangepakt, was ik zeker bij hem op de kamer wezen slapen, maar ik schrok echt van hem.

'U...-' 'Je.' Glimlach ik. Ze begint zacht te lachen. 'Je moet het de Alpha niet zo zwaar nemen. Zijn wolf wil nog wel eens de controle overnemen als hij boos is.' Zegt ze. Ik haal mijn schouders op en neem nog een hap.

'Gaat u eigenlijk naar school vandaag?' Vraagt ze. Verbaasd kijk ik haar aan. 'School?' Vraag ik met volle mond. Mandy knikt. 'We hebben een middelbare school op het territorium. Er zijn vecht -en verdedigingslessen. Ook worden er "normale" lessen gegeven. Zoals biologie, alleen dan op de weerwolven-manier, natuurlijk.' Zegt ze. Ik denk even na en slik mijn hap door.

School? Ik ben daar al meer dan een half jaar niet geweest. Ik was iets meer dan een half jaar, zo'n acht á negen maanden terug, voor het eerst in een weerwolf veranderd. Precies een half jaar terug, ben ik uit de roedel gegaan. Ik heb dus maar twee of drie maanden "rust" gehad, waarvan ik grotendeels niet naar school ben geweest. Zo'n drie weken lang, de laatste drie weken die ik bij mijn roedel had, ben ik echt naar school geweest. 'Hoe laat begint het?' Vraag ik en draai me naar haar om. 'Over ongeveer een uur. Het is net vijf minuten lopen. Om half tien begint het.' Ik knik langzaam. 'Ik denk wel dat ik ga.'

Ik spits mijn oren en hoor iemand de trap aflopen. Mike.

'Goedemorgen Alpha.' Zegt Mandy vriendelijk. 'Wilt u ook een ontbijt?' Vraagt ze. Mike kijkt naar de pannenkoeken op tafel. 'Nee, dank je.' Zegt hij en gaat voor me aan de tafel zitten. Ik weiger hem aan te kijken. Met zijn debiele actie van gisteren. S'ochtends, toen ik naar beneden liep, zat er nog steeds bloed aan de muur.

Ik merk dat Mike oogcontact probeert te krijgen, maar ik negeer hem volledig, terwijl ik mijn pannenkoek op eet. Mandy legt de laatste pannenkoek op mijn bord, terwijl de spanning stijgt. 'Mandy, je kan gaan.' Ik knik. 'Er zat ook nog bloed aan de muur. Bloed van Derek. Dat Mike er met grof geweld uit heeft geslagen.' Zeg ik bijdehand en kijkt Mandy met een glimlach aan. Mandy weet duidelijk niet wat ze moet zeggen en knikt dan maar. Snel loopt ze de eetkamer uit.

Ik neem opnieuw een hap van mijn pannenkoek, zonder Mike aan te kijken. 'Ga je me nou de hele tijd negeren?' Vraagt hij. 'Yup.' Zeg ik met volle mond. Mike gromt, maar ik kijk nog steeds niet op. 'Jenna, kijk me aan.' Zeg hij geïrriteerd. Nog steeds niks.

Mike staat op en loopt naar me toe. Hij pakt mijn kin beet, zodat ik hem wel aan moet kijken. 'Als ik zeg dat je me aan moet kijken, kijk je me aan.' Zegt hij, zijn ogen donker. 'En wat als ik dat niet doe?' Vraag ik bijdehand. Mike gromt gefrustreerd en laat me los. 'Je luistert naar me als ik wat tegen je zegt.' Zegt hij. Ik reageer niet en ga verder met mijn pannenkoek, of er niks gebeurd is. 'Jenna?' Mike schuift met een ruk mijn bord naar achter. Ik sta in een snelle beweging op, waardoor mijn stoel naar achter valt.

'Jezus Mike!' Schreeuw ik naar hem. 'Wat verwacht je nou? Je hebt gister de broer van je beta zowat afgemaakt! Denk je nou dat ik ga doen alsof er niks is gebeurd?' Roep ik uit. Ik verwacht een excuus, een argument, geschreeuw terug. Iets in die richting. Maar hij kijkt me aan, waarna een frons op zijn gezicht ontstaat. Mike loopt naar me toe en pakt opnieuw mijn kin beet, maar deze keer is het anders dan daarnet. Het is... dominanter. Het is het gevoel dat alleen een Alpha je kan geven. 'Prinses, ik ben hier de Alpha. Ik ga me aan niemand verantwoorden wat ik doe. Helemaal niet aan mijn mate.' Zegt hij. 'Dat zal tijd worden dan...' Mompel ik. 'Wil je dat ik me ga verantwoorden aan jou? Best.' Hij laat me los. 'Als iemand jou ook maar met één vinger aanraakt, een man je ook maar één keer aankijkt, ik beloof je dat dat het laatste is wat diegene ooit heeft gedaan. Derek heeft geluk, omdat hij het broertje van Max is.' Zegt hij fel. 'Maar...-' Mike kijkt me op dezelfde Alpha manier als daarnet aan en een kort gepiep verlaat mijn mond.

Mike wilt weglopen, maar ik pak zijn arm vast. Ik voel mijn hand tintelen. Die verdomde mate-band.

'Mike, je kan me niet altijd beschermen, als je dat van plan was.' Mike duwt me hardhandig tegen de muur aan. 'Schatje, je bent van mij. Dus ik kan je beschermen als ik dat wil.' Zegt hij. Ik kijk hem alleen maar aan, niet wetend welke reactie ik terug kan geven. Mijn wolf vindt dit niet erg, om Mike zo dicht bij me te hebben. Mijn wolf vindt dat ik ook van hem ben.

Gelukkig heb ik ook mijn menselijke kant.

Ik ruk me los, met een uitdagend blik op mijn gezicht. 'Moet jij is opletten.' Zeg ik, mijn gezicht vlak voor de zijne. Mike fronst, als ik langs hem heen naar de kapstok loop. Mandy heeft gister mijn tas gehaald en wat extra kleding laten brengen.

'Mandy?' Roep ik naar boven. 'Waar is de school?' Vraag ik, als ik mijn jas aantrek. 'Bij het pack huis naar rechts. Weet je waar het pack huis is?' Vraagt ze. Ik knik. 'Ik zat tenslotte in de kelder gevangen.' Zeg ik en knoop mijn jas dicht.

Mike loopt naar me toe en pakt mijn arm vast. 'En waar denk jij naartoe gegaan?' Vraagt hij verward. 'Ik ben zestien, Mike. Ik ben leerplichtig.' Zeg ik bijdehand en ruk me los. 'Ik ga naar school '