BEŞİK KERTMESİ 2 'Mafyanın Gelini'

Bölüm 15 'Gökçe.'

Bölümün şarkısı: John Legend-All Of Me (hala evet:))

***

Akay sarsarak ayağa kaldırdı Yağız'ı. Sert cüssesi ile sarılarak "Tamam... getireceğim... ama bu şimdi uygun bir zaman değil. Gerekirse nedenini bile araştırırım ama şuan doğru bir zaman değil."

Akay ve Yağız saatlerce dalgalara karşı sohbet etmiş bu konu hakkında düşünmüşlerdi. Her ne olup bitiyorsa öğrenip gereken her ne ise yapacaklardı. Ama şuan için ellerinden bir şey gelmemesi Yağız'ı içten içe bitiriyordu. Simay, onun gözlerinin içine baka baka Altan ile birlikteydi. Bundan daha önemli bir mesele yoktu.

[ERTESİ SABAH]

"Kızım... kızım... uyan hadi" annem kollarımı sarsarak kulağımın dibinde durmuş fısıldıyordu.

"5 dakika daha ne olur anne"

"Geç kalacaksın ama" der demez gözümü hemen açtım ve elimi telefona atarak saate baktım. Alarmım çalmış ve ben yine kapatmıştım. Üzerinden 20 dakika geçmiş annem başımda durmuş "geç kalacaksın" diyordu.

"Ne geç kalması anne okul bitecek" mübalağa ederek yataktan çıktım. Annem bir şey söylemek ister gibi odamdan çıkmamış hala beni izliyordu. Dolaptan okul kıyafetlerimi çıkarırken durdum.

"Bir şey mi söyleyeceksin anne?"

Annem başını evet anlamında sallayarak yatağa oturdu. Ben yanına ilerlerken konuşmaya başladı.

"Yeni bir ev bulduk..."

Sesimi çıkarmadan diyeceklerini dinlemeye devam ettim.

"Burayı bırakmak çok zor olacak biliyorum ama... artık burada olamayacağız. Şehir dışına çıkmadan önce birkaç ay ya da hafta o evde kalacağız. Sonra... bütün geçmişimizi bırakıp... şehir dışına yerleşeceğiz."

"Yeni ev nerede?"

"Şehir merkezine yakın... ama alışık olamayacağın bir mahalle... tepki göstermemeni umuyorum. Elimizden gelen bu çünkü Simay bizi anlayacaksın zamanla."

"Tepki... tepki göstermiyorum anne," dedim yutkunarak.

"Mahalle sana iyi gelmeyebilir... bende zorlanacağım ama... sadece bir süreliğine orada kalacağız. Bir apartman dairesinde."

"Bir süre..." dedim desteklercesine. "Peki ne zaman taşınıyoruz?"

"Bu hafta sonu..."

Şaşırsam da tepkimi göstermedim. Başımı tamam anlamında sallayarak yataktan kalktım annem de benimle aynı hızda kalktı ve odadan çıktı. Çıkarken de "hızlı giyin kahvaltı yapalım" diye ekledi.

"Peki anne" diyerek giyinmeye başladım.

Kahvaltıdan sonra hızlıca evden çıktım. Beren çoktan gitmiş olacaktı ki evlerine uğramadan otobüs beklemeye başladım. Son kez etrafı çocukluğumun geçtiği bu sokağı izledim. Bisikletten düştüğüm köşeyi, Beren ile arkadaş olmadan önce ki saç baş kavgamızın olduğu bahçeyi, hiçbir zaman çöplerin o kadar dolu olmadığı yeşil çöp kovasını, rengarenk dizilmiş villaları... bu evi çok iyi içi güzel vb. nedenlerle bırakmak üzmüyor beni... anılarımı çocukluğumu bırakmak üzüyor. Ve bundan fazlası da var. Yağız ile arabayı durdurup içinde sarıldığımız, uyuyakaldığımız, Yağız'ın koşarak evimin önüne geldiği gün, sonra bahçemiz, Yağız'ın penceremin altına gelmesi, sokak lambası ile aydınlanan yüzü, gülümseyişi... Mesela Yağız ile annem bu evde tanıştı. Yağız ilk defa bu eve geldi.