O BENİM ABIM

Karanlık mı? Bitecek

****************************

Herkesten özür diliyorum ama anlayışlı olmanızı istiyorum. Ygs dönemim ve şu bir ay içinde beni zorlayan olaylar oldu gerçekten kötü bir zamana denk geldi ve ben yazı yazmaya vakit bulamadım. Bundan sonrada böyle geç gelecek büyük ihtimal kusura bakmayın lütfen anlayışlı olun. Hepinizi çok seviyorum...

****************************

Herkes kös kös oturmuş ne yapacağını düşünürken Baran dışarıda telefon görüşmeleri yapıp duruyordu. Abim ise telefonda bizimkileri bilgilendirmeye çalışıyordu. Bense geçen sefer geldiğimizde karıştıramadığım yerleri Dilşah annenin ve Ateş'in anılarını bulmaya çalışıyordum acımı bir nebze azaltma umuduyla...

Baran içeri girdiğinde

"Bora her yerde bizi arıyor şimdilik kimse bizim yerimizi bilmiyor"

"Dedemler de ağalarla olayı halletmeye çalışıyor"

"Bize burada oturmam mı düşüyor" diyen Emir'e bakıp gülümsedim 

"Sanki önceden bir şey yapabiliyorduk" dedikten sonra ayağa kalkıp dışarı çıktım. Hava kapalıydı...

Gücümün tükendiğini hissediyordum yaşamak gittikçe zorlaşıyordu sanki... Biraz sonra yanıma gelen Baran'ı fark ettiğimde

"Arda'dan ne haber var"

"Bende onun hakkında konuşmak istiyordum Arda yaşıyor"

"Peki nerede"

"Bu halin beni korkutuyor Zeynep"

"Bana sakin olmam gereken zamanlarda Zeynep demekten vazgeç Zeyşan diye bilirsin. Şimdi nerede söyle"

"Daha emin değiliz izini sıklıkla kaybediyoruz."

"Bi şeyi beceremiyoruz. Baran abi ne gerekiyorsa yapın" dedikten sonra telefonumu alıp İstanbul'da ne kadar tanıdığım varsa aradım ve onlara tek bir şey söyledim

"Arda'yı gören bana direk haber veriyor".........

Yanımdaki adama dönüp

"Baran bu böyle olmayacak herkesi böyle sürükleyemem  hepiniz gidin ve Mardin'i dizginleyin ben burada kalırım kimse burayı bilmiyor zaten bir iki adam benimle durur bitti işte arada uğrarsınız lütfen ikna et içerdekileri"

"Ben bile ikna olmadım ki buna"

"Lütfen böyle bir şeye varamıyoruz sen orada daha iyi araştırma yaparsın ve ben burada güvendeyim"

"Bilmiyorum"

"Lütfen Ateş için azcık hatırım varsa"

"Bıktım sizlerden" diye oflayıp içeri gitti. 

ERTESİ GÜN

Yalnız kalmaya alışmıştım artık bi çare herkese yalan söyleyip buradan gitmelerini sağladım. Odanın bir köşesine sinmiş duruyordum bazı şeyleri idrak etmeye çalışıyor fakat yeterince başarılı olamıyordum. Artık gözyaşlarım bile yoktu çaresizdim hemde fazlasıyla...