O BENİM ABIM

DAYANAMAM

Gözlerimi açtığımda kimsecikler yoktu . Etrafıma bakındığımda yanan bir ev, bağırıp koşan adamları görmem ile arabadan koşarak çıkmam bir oldu. Beni gören Murat'ın önüme atlayıp tutması da

"Murat! Ateş nerede? Yetiştin değil mi? Uyardın onu değil mi?Bir şey yok değil mi?!"

"Üzgünüm hanımım yetişemedim"demesi ile dizlerimin bağı kopmuştu sanki bedenim bir bardak gibi yere düşüp param parça oldu. Canımdan can gitti...

Gözyaşları ile izliyordum etrafımda olanları ağzımdan çıkan tek  bir kelime vardı

"Ateş!"

Rüya olmalıydı bu gördüklerim Ateş ölmüş olamazdı. O beni asla bırakmazdı ki...

Gözlerimin önünde cayır cayır yanan evi izliyordum yüreğim yanıyordu evden çıkanlardan birinin Ateş'i bulmuş olmalarını diliyordum. Yoksa biterdim ben kendi ellerim ile ölümümü hazırlardım. Ben dayanamam bu acıya nefes alamam onsuz bu dünya da...

Kaç saat geçmişti bilmiyorum ama yangını daha yeni söndüre bilmişlerdi ve Ateş'e dair hiç bir iz yoktu. Yerde oturmuş öylece eve bakıyordum Ateş gelmeliydi. Yavaşça ayağa kalktım etrafıma baktım bir yerde saklanıp beni izliyordu kesin severdi bana şaka yapmayı kızmış olmalıydı Arda'yı ona söylemediğim için birazdan çıkar. Sonra karşımdaki eve baktım yarısı yoktu. Daha sonra var gücümle eve doğru koşmaya başladım arkamdan bağıran adamları duyuyordum. İçeri girmemle bağırmaya başladım

"Neredesin? Çık artık dışarıya tamam özür dilerim uzatma şakayı! Ne olur ortaya çık Ateş! Sensiz yapamıyorum çok özledim sevgilim ne olur ortaya çık"

"Hanımım yapmayın" diyen Murat'ın sesiyle yere çöktüm. 

"Murat gelecek sadece bana kızgın tamam mı? Şaka yapıyor çıkacak birazdan" derken gözlerimden yaşlar akmaya devam ediyordu fazla acizdim ama inanıyordum gelecekti.

"Lütfen hanımım gitmeliyiz artık"

"ASLA!"

"Ama hanımım..."

"Çık dışarı Murat ben hallederim" bu ses Ateş?

"Biliyordum geleceği...." gördüğüm simayla önüme dönüp sinirle yere vurmaya başladım

"Yeter dön artık"

"Zeyşan yeter abim yok artık"

"Kapa çeneni Bora! Abini tanımıyor musun? Bilmiyorsun olanları! Sadece bana kızgın gelecek"

"Zeyşan her şeyden haberim var ama kabul et o artık yok" dediğinde hıçkırıklarım ve sesim yükseldi

"Kapa o lanet çeneni gelecek dedim sana" ağlamam çoğalırken

"Abim bizi aramıştı senin başına bir şey geldi diye herkes burada seni bekliyor"

"Bora yalan söyleme bana! Abinle iş birliği yapıp acı çektirme daha fazla!"dedikten sonra gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. O esnada vücudumun yerden kalktığını hissettim.Gözlerimi açtığımda Bora'nın kucağındaydım

"Bırak beni"

"Sus artık" dediğinde ne konuşacak nede hareket edecek mecalim kalmamıştı.....

1 HAFTA SONRA

Koca bir haftadır Ateş'e ait tek bir iz bulunamamıştı herkes o evle beraber yandığını ve kül olduğunu söylüyordu.Aramalar devam etmişti ne Arda'ya ait bir iz nede Ateş'e ait tek bir parça bulunamamıştı. Bu süre zarfında Bora ile Mardin'e dönmüştük. Her ağızdan bir laf çıkıyor ama ben işitmiyordum odaklandığım tek şey vardı Ateş ölmüştü! Bir daha gelmeyecekti!