O BENİM ABIM

KORKUYORUM

Bu aralar sizler için daha çok yazmaya çalışıyorum ama büyük ihtimal uzun sürmez. Hasta olduğum için 2 gündür evdeyim o fırsatla yazıyorum. İnşallah yeni bölümler hemen gelir diyorum bende :D

Gözlerimi açtığımda bilmediğim bir yerde bilmediğim bir odadaydım. Kendime gelmeye ve ne olduğunu hatırlamaya çalışıyordum. En son hatırladığım Arda....

Arda mı? Hayır hayır rüya olmalı beni kaçırmış olamaz değil mi? Hızla kapıya doğru ilerledim ve kapıyı açmaya çalıştım ama olmuyordu bağırmaya başladım

"Kimse yok mu? İmdat! Biri sesimi duysun!" kapıya var gücümle vuruyorum ama tık yok çaresizce olduğum yere çöktüm. Çantamın hala burada olduğunu görünce koşarak çanta mı almıştım salak herif telefonumu almamıştı. Hızla Ateş'i tuşladım çalıyor ama açmıyordu.

"Yalvarırım Ateş ne olur aç telefonu" diye sayıklarken bir anda kapı açıldı ve Arda içeriye girdi.

"Sen ne yaptığını sanıyorsun be!" deyip tokadı yapıştırdı telefon bir yana ben bir yan uçtum. Seslice bir küfür savurduktan sonra

"Mahvettim seni Arda! Ateş bulacak oğlum seni ve öldürecek bak gör sen!" dedikten sonra telefona uzanmaya çalıştım ve bağırmaya başladım.

"Ateş kurtar beni ne olur Ateş!" hızla telefonu alıp bir tarafa savurdu ve telefon param parça oldu tek umudum Ateş'in beni bulmasıydı. Ne olursa olsun beni bulacaktı bunu biliyordum ama korkuyordum. Arda'nın yapabileceklerini bilmiyorum o gerçekten çok değişmiş miydi? Bilmiyorum ya dedikleri gibiyse gerçekten gözü hiç bir şey görmüyor muydu?

"Sana dedim o adam seni değiştirmiş artık ona güvenmekten vazgeç bak ben geldim ben seni o adamdan kurtarmaya geldim korkmana gerek yok artık benimsin"

"Anlasana Arda ben o adamı seviyorum asıl senden korkuyorum."

"Yalan söyleme! O adam senin beynini yıkamış"

"Asıl senin beynin yıkanmış"

" O yüzden mi beni arayıp telefonda ağladın? O yüzden mi Arda beni kurtar dedin!"

"Lanet olsun ya! Lanet olsun seni aradığım güne seni arayan beynime lanet olsun ya!" diye bağırdıktan sonra ağlamaya başladım

"Lanet olsun! Lanet olsun ne yaptım ben ya"

"Kapa o çeneni Zeynep! Mantıklı düşünemiyorsun hala unutma sen beni seviyordun ve bu böylede devam edecek" dedikten sonra odadan çıktı ve gitti. Bense olduğum yere çökmüş ağlıyordum yaptığım büyük hatanın bedelini ödüyordum. Neden Arda'yı aramıştım ki güvenecek arayacak başka kimse yok muydu ki aptal kafam...

Saatlerce ağladıktan sonra kapım yeniden açılmıştı elinde tepsi ile içeri giren Arda'ya baktım. Yüzünde milim pişmanlık yoktu. Yanıma gelip

"Hala ağlıyor musun? Böyle devam edersen o herife de hesap sormak zorunda kalacağım" dediğinde hızlıca göz yaşlarımı dilip dikkatlice ona baktım

"Arda sen bu değilsin? Sen Cem'e... Sevdiklerine zarar vermezsin. Neden böyle yapıyorsun"

"Sevdiklerimi korumak için Zeynep seni korumak için"

"Arda bak her şey benim hatam evet seni hiç aramamalıydım. Ben olmadan önceki hayatına devam edebilirdin hala edebilirsin bizim aramızda hiç bir şey olmadı"

"Saçmalıyorsun şuan eski hayatımı istemiyorum seni istiyorum bir tek"

"Beni tanımıyorsun bile hakkımda hiç bir şey bilmiyorsun. Duygularımı bilmiyorsun"