O BENİM ABIM

YENI BIR HAYAT

Herkesten çok çok özür diliyorum çok uzun bir ara oldu biliyorum ama aksilikler bitmiyor öncelikle yazdığım bölüm silindi ve baştan yazmak zorundan kaldim. Yaş ye çalıştığım için hiç vaktim yol sabah 7 de evden çıkıp akşam 9 da geliyorum hafta sonuda ayni tempo ile devam ediyor lütfen anlayış ile karşılayıp ☺
Ayrıca 17. Bölümü haftaya düzeltip yazacağım arkadaşlar benden kaynaklanan bir sorun değil o ama yinede özür dilerim bilgisayara geçtiğim an düzelteceğiz biraz sabır lütfen...
Ve ayrıca hepinize çok teşekkür ederim okuyucu sayımız süper bir durumda sizleri çok seviyorum yorum ve begenilerinizi bekliyorum iyi okumalar

Gece çok hızlı bir şekilde ilerliyordu hatta bitiyordu ve benim korkum gittikçe artıyordu. Şimdi ne olacak diye düşünürken berfin yanıma geldi ve
"Artık gitme vaktin geldi"deyip beni yukari çıkardı. Annem,yengem ve Berfin'in sorularına ve beni utandıran davranışlarına mahsur kaldıktan sonra odama geçtim ve Ateş'i beklemeye başladım. Bu her zaman nefret ettiğim bir andı bu anı yaşamamak için her zaman evlenince derdim. Ama su an çok daha heyecanlı ve ne yapacağımı bilmez durumdayım. Kaptım açıldığında içeri Newroz girdi ve hızla ayağa kalkıp onu yanıma çektim ve
"Ne yapacağım Newroz ? Bu korkmam gereken bir şey mi? Nasıl olacak simdi ?"
"Bi sakin ol ya yine saçmalamaya başladın"
"Heyecandan ölücem kızım evlendim lan! Hemde Ateş ile " dedikten sonra küçük bir çığlık atıp gelinliğimin verdiği imkanla dönmeye başladım. Newroz ise bu halime gülüyordu.
"Tamam ben çıkıyorum deli arkadaşım"
"Newroz şaka değil bu değil mi? Ben çocukluk aşkımla mi evlendim?"
"Daha fazla dayanamayacağim"dedikten sonra çıktı ve gitti bense hala sevinç ile ne yapacağımı bilemez durumdaydım ve bir o yana bir bu yana dönüyordum. Ben heyecandan bütün algıları kapamış iken birden arkamı dönmem ile gelinliğime takıldım ve yere yapışacağım sırada sevgili kocacım beni kurtardı... Kocacım... Ne kadar da güzel bi şey bu ya!

"Bu ne heyecan bi sakın ol karıcım"

"Karıcım..?"

"Evet karım değil misin?"

"Biz gerçekten karı- koca olduk değil mi?"

"Evet hayatım" dedikten sonra yavaşça dudaklarıma uzanıp küçük bir öpücük kondurdu. Hafifçe ona gülümsediğim de kızardığımı hissediyordum ne yapacaktım şimdi ben sadece ona baktığım da konuşmaya başladı.

"Bizim evimiz olduğu için misafirleri yolcu etmek bize ait. Sen dur ben herkesi yolculayıp gelirim karıcım" dedikten sonra odadan çıktı. Buna alışa bilirdim. Evet alışmalıydım. Arkadaşlarını da yolculadıktan sonra yukarı çıktığını görüyordum. Onu izlerken aklıma bu eve ilk geldiğim gün geldi. Saatlerce kavga etmiş ağlamış ve asla onun ile evlenmeyeceğimi söylemiştim yine yalan oldu işte yine ondan vazgeçememiştim. Bir anda yaşadıklarımız geçti gözümün önünde ve yine duygusal yanım ağır bastı bu mutluluk sanki yanlışmış gibi geliyor hala inanamıyorum bu olanlara ben gerçekten evlenmiştim hemde 18 yaşında...

Kapının açılması ile buğulu gözlerle kapıdaki Ateş'e baktım endişe ile yanıma geldi

"Ne oldu sana?"

"Yanlış bir şey yapmıyoruz değil mi? Bu olanlardan sonra mutlu olabiliriz değil mi? Rüya falan değil dimi Ateş?"

"Ne kadar da sulu göz oldun sen böyle ya... Mutluluğu artık hak ediyoruz Zeyşan. Korkma merakta etme artık yanındayım" dedikten sonra baş parmakları ile gözyaşlarımı sildi ve anlını anlıma koyup

"Seni seviyorum aşkım"

"Bende seni" dedikten sonra yavaş dudaklarıma doğru uzandı ve sevgi dolu bir öpücük bıraktı. Geri çekildiğinde ikimizde öylece birbirimize bakıyorduk. Ne yapacağımızı bilmeyen iki salak gibiydik. Ben heyecanlıydım o ise bana karşı o kadar nazik olmaya çalışıyordu ki ne yapacağını dahi bilmiyordu.Ben ayağa kalktım ve