Gül'e Ait (TAMAMLANDI)

Gül'e Ait 4. Bölüm 1. kısım

Elinde tepsiyle yatak odasına geri dönen genç adam, komedinin üzerine bıraktıktan sonra geri çekilerek, bir süre Gülizar'ı inceledi. İçler acısı haline rağmen, huzurlu uyuduğunu hissetmesine anlam veremedi. Onu kimin, hangi sebeple bu hale getirdiğini çok merak etse de şimdi sırası olmadığını tekrarlayarak ismini seslenmeye başladı.

"Gülizar... Gülizaaaar... benim Asaf... uyanman lazım."

"Iııııhhh..."

"Gülizar, uyan..."

"Hıııı... Aaa... Asaf..."

"Evet benim... Gülizar..."

Yumuşacık örtülerin arasında görebildiği tek gözünü açan genç kız, burnuna dolan mis gibi kokuyu içine çekerken, hissettiği rahatlığa anlam veremeyerek etrafına bakındı. Bedeninin farklı noktalarından gelen sızlamaları fark etse de güvende olduğunu düşünürken, "Gerçeksin!.. Çok şükür..." diye fısıldayarak, Asaf'ın hayal ürünü olmadığını anlamanın mutluluğunu yaşadı. Ölümü beklediği, ölümü arzulasa da gençliğin verdiği yaşama tutkusuyla bilincini açık tutmak için savaştığı esnada, karşısına çıkan iyilik meleğine hayranlıkla baktı.

"Efendim!.."

"Ben... bu kadar rahat uyanınca bir an rüya görüyorum zannettim!.."

Gülümseyen genç adam, yatağın yanına bir adım daha yaklaşarak, "Her şey yolunda Gülizar, artık korkmanı gerektirecek bir durum yok. Burada kimse sana dokunamaz." derken açık olan tek gözüyle yüzüne bakan kadının ağlamak üzere olduğunu anlayarak canı sıkıldı. Yapılması gerekeni yerine getirirken, kendisine olduğundan büyük payeler vermesini arzu etmeyerek, bakışlarına oturttuğu ciddi ifadeyle olduğu yerde dikleşti.

"Duvarın arkasında!.. Teşekkür ederim Asaf, her şey için çok teşek..."

"Teşekkür edilecek bir şey yok... Gülizar, ilaç saatin yaklaşıyor. Almadan önce yemek yemen lazım..."

"Hiç gerek yoktu Asaf!.."

"O da ne demek!.. Aç mı kalacaksın?"

"Yok... onu demek istemedim de!.."

Erkeklerden ihtimam görmeye alışık olmayan genç kız, söyledikleri kendisine bile saçma gelince, gözlerini kaçırarak susmak zorunda kaldı. Sağlığıyla ilgili endişelenilmesine, ilaçlarının takip edilmesine, yemeğine kadar düşünülmesine alışkın olmadığını, şimdiye kadar hiç böyle bir ihtimam görmediği için beklemediğini söyleyemedi. Anlatamayacağı, böyle bir lüksün içinde yaşarken, anlatsa da anlamayacağına emin olduğu hayatını, gözler önüne sermeye utandı. Asaf'ın tekrar konuşmaya başladığını duyunca, yavaşça başını çevirerek, bakışlarını yatağın başında dağ gibi yükselen adamın yüzüne çevirdi.

"Hadi ama Gülizar, artık benden çekinmen gerekmediğini öğrenmiş olman lazım..."

"Ben... evet!.. Sen çok iyi bir insansın Asaf..."

"Eh... İdare ederim diyelim. Sana çorba hazırladım. Yedirebilmem için oturman gerekiyor. Yardımcı olabilir miyim?"

"Sen mi yaptın?"

"Neyi?"

"Çorbayı!.."

"Evet!.. Ne var bunda?"

"Hiç!.." 'Benim için çorba yaptın!..' diye içinden eklerken, doğrulmaya çalışan genç kız, bedeninde duyduğu sızlamalardan ziyade, mesanesindeki baskıdan rahatsız olarak bakışlarını tekrar Asaf'a kaldırdı. Nasıl söyleyeceğini düşünürken, genç adamın anlamış gibi konuyu gündeme getirmesiyle, rahatlayarak bu kadar duyarlı olmasına hayret etti.