The Badboy's Game

Hoofdstuk 1

BIEP

BIEP

BIEP

Ik druk mijn hoofd diep in mijn kussen en probeer met mijn hand de snooze-knop van de wekker te vinden. Je kent dat stomme moment wel als het maandag ochtend is, je hoort je wekker afgaan en dan denk je: Waarom?! Waarom worden we verplicht zo vroeg op school te zijn na een geweldig, rustgevend, lui weekend? Het lijkt wel alsof ze je proberen te treiteren. Het ene moment zit je lekker relaxt te genieten van je weekend en dan, surprise! Hier komt maandag ochtend. Ugh!

Hoewel dit weekend niet zo geweldig geweest was. We hebben de laatste spullen verhuisd van het oude huis in Antwerpen naar ons nieuwe appartementje en hebben er onze eerste nacht doorgebracht. Mijn moeder had mijn vader, mijn (stomme, stinkende, domme, idiote) broer en mij een jaar geleden verlaten voor een andere man en ons aan ons lot overgelaten. Ze had ook een grote som geld meegenomen waardoor we het moeilijk hadden en mijn vader kon het grote huis niet meer veroorloven met maar enkel één inkomen in het gezin dus moesten we verhuizen.

Nu, verhuizen had ik nog kunnen accepteren. Een nieuwe stulpje, ietsje kleiner gewoon, dat was niet zo stom, toch? Helaas, ik dacht dat mijn oh-zo-lieve vader waar ik zeer veel van hield, sleutelwoord HIELD, medelijden en misschien zelfs wat gevoel had en gewoon in dezelfde stad zou blijven. Maar nee, mijn leven kon nog vreselijker worden want mijn vader besloot om, hou je hart vast (niet letterlijk natuurlijk, dan zou je sterven), naar Engeland te verhuizen. Engeland als in Engeland, frikking Engeland!

De taal is geen probleem, ik hield van talen en was goed in Engels. Maar kun je het serieus menen om naar Engeland te verhuizen? Hoe komt hij daar zelfs bij? Oke, dat is eigenlijk logisch: mijn tante woont in Engeland en is de enige familie die mijn vader nog heeft. Ik hou veel van mijn tante. Helaas is het heel lang geleden dat ik haar nog gezien heb. Daarbij is mijn vader nogal diep geraakt door de acties van mijn moeder (ons achterlaten was niet het enige) en wilt hij een nieuwe start. Blijkbaar kan dat niet gewoon in een andere stad, maar moet dat in een ander land zijn.

Nu je mijn hele levensverhaal kent, zal ik even de persoon waarbij dat verhaal hoort voorstellen: Ik, de achtienjarige Elizabeth Claesens. Ik weet het: een stomme naam. Wie heet er nu nog Elizabeth? Het is een super oude naam. Ik ben dat meisje dat stilletjes vooraan in de klas zit, altijd haar taken op tijd afgeeft en nog nooit een cijfer lager dan een acht heeft gehaald. Met andere woorden de nerd, de snul, de snob of whatever dat je het liefst gebruikt. Het is niet dat ik zo kick op studeren of goede punten, maar ik wil mijn vader altijd trots maken en later voor mezelf een super goede job hebben waar ik rijk van kan worden zodat ik nooit terug in de situatie kan komen waarin ik nu leef. Arm.

Door deze omstandigheden waren er ook mensen op mijn vorige school die me raar vonden: ik kon niet iedere maand nieuwe kleren kopen en al zeker geen superdure (en overschatte) merkkleding.

Ik ben lang en denk niet dat ik echt te dik ben, maar er kunnen natuurlijk altijd wel een paar kilootjes af. Nog enkele random facts: Ik kan soms heel weird zijn dus, tja, wees gewaarschuwd en, oh ja, voor ik het nog zou vergeten (sarcasme): ik heb nog nooit een vriendje gehad. Wie wilt er nu ook een vriendje, eh? Nu ken je het zielige persoontje achter het levensverhaal.

Dus hier zit ik op mijn eigen mini-slaapkamertje in een mini-appartementje in een stad in Engeland en ver weg van al mijn vrienden. (Niet dat dat er veel waren). Ik heb echt nooit durven denken om in deze situatie te komen. Ik bedoel: probeer het je eens in te beelden dat dit jou zou overkomen?

Met een kreun sta ik op uit mijn bed en kijk in de spiegel. Het ding barst in duizend stukjes... Haha grapje. Mijn bruine haar steekt alle kanten op en pluist hevig. Mijn vader zegt altijd dat het krullen zijn, maar ik vind toch dat het eerder lijkt alsof ik met mijn vingers in het stopcontact heb gezeten. Onder mijn lichtblauwe ogen kan je wallen zien. Ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan vannacht.