Kız Kulesi Boğaz'ında Kalsın İstanbul!

Neden?

Multimedya Almilla

           

-Bununla nasıl yaşayacağız?

Aslan sanki yıllardır bunun cevabını arıyormuş gibi baktı. Sonunda pes ettiğini belirten bir ifade vardı yüzünde.

            -Bilmiyorum.

Nil bakışlarını ayırmak istedi; ama yapamadı. Ecrin 'in gülen gözleri belirdi gözünün önünde. O an yanlış yaptığını anladı. Yanlışı en başında yaptığını... Bu vicdan azabıyla yaşayamayacağını biliyordu. Aslan'a söyleyebileceği bir şey yoktu. Bu durumu düzeltebilecek bir şeyi yoktu. Yorgun hissediyordu. Hiçbir şey bilmezken yaşaması daha kolaydı. Aslan'ın bakışlarında da aynı ifadeyi yakalayınca çaresizliği katlandı.

Ne kadar süre tavanı izlediğini anımsayamadı Nil. Kafasını omzuna düşmüş olan Aslan'a çevirdi. Derin bir uykuda gibi görünüyordu, sanki asırlardır uyumuyordu Aslan. O kadar soluksuz uyuyordu ki Nil nefesini işitmeye çalıştı. Belirsiz nefeslerini hissedince ayağa kalkmak için kendinde güç aradı. Son bir gayretle ayaklarını sarkıttı yataktan aşağıya. Gözlerini bir süre fayanslara dikti. Hastanede olduklarını kanıtlayan tek şey bu fayanstı odada. Gözlerini ağır ağır kaldırdı. Odayı yeni görmüşçesine süzdü, sonra ayaklarının kendisine yön vermesine izin verdi. Karanlık çökmüştü. Herkesin uykuda olduğunu hissediyordu. Sessizce yürümeye başladı koridorda. Almila'nın odasının önüne gelince duraksadı. Onunla konuşma ihtiyacı hissetti. Odasına girmesini sağlayacak olan düğmeye bastı. Almila'yı her şekilde görmeyi bekliyordu. Ama siyah saten bir gecelikle uzun koltukta karanlığa bakarken görmeyi beklemiyordu. Nil öylece dikildi kapıda, ne içeri girebiliyordu ne de dışarı dönebiliyordu. Almila bu sessizliğe son verene kadar ikisi de kıpırdamadı.

            -Seni burada görmeyi beklemiyordum.

Nil sesini bulmaya çalışır gibi bakındı sonrasında boğazını temizleyip konuşmaya başladı.

            -Ben de.

            -Öğrendin.

            -Hatırladım.

Sesi kırgın çıkıyordu, Nil neden burada olduğunu nasıl açıklayacağını düşündü.

            -Aslan burada.

            -Demek sonunda geldi.

Almila gülümseyerek Nil'e koltuğunu gösterip oturmasını işaret etti.

            -Biliyor musun sana kendi hikâyemi anlatmamıştım ben.

Nil kaşlarını çattı.

            -Sevgilin...

            -Yalandı.

Nil'n kafası iyiden iyiye karışmıştı.

            -Neden?

Fısıldar gibi sordu.

            -Ecrin yüzünden.

Nil bu sefer gözlerini Almila'ya dikti. Almila düşünmeye başladı, her şeyi herkesi gözünün önüne getirdi.

            -Aslan neden seni seçti sence?

Konuyu değiştirmesi sürekli canını sıkıyordu Nil'in. Almila buradaki en tuhaf kızdı.

            -Ne anlatmaya çalışıyorsun, sürekli konuyu değiştiriyorsun.

            -Sence ne anlatmak istiyorum Nil? Neden sadece benimle konuşmaya çalışıyorsun?

            -Bilmiyorum. Lanet olsun bilmiyorum!