The Bet

Chapter 52

Βάζω το τσιγάρο στα χειλι μου και εισπνέω...Από στογμή σε στιγμή λογικά θα έρθει η Aria.. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την Camila...Όχι την μορφή της...Τα λόγια της...οι προειδοποιήσεις που μου λέει εδώ και ενάμιση μήνα...Τι στο διάολο εννωεί; Από ποιόν κοντινό μου άνθρωπο κυνδινευω; Και αν είναι τόσο σημαντικογιατί ποτέ δεν μου είπε στα ίσια; Εγώ τι πρέπει να κάνω; Τι πρέπει να κάνω για να προστατευτώ.. Φυσάω τον καπνό και τον βλέπω να σχηματίζει της λέξης της για υο τέλος μου... Γαμώτο... Πάλι κλαίω... Λέω σχοπίζοντας το μάγουλο μου... Δεν την μπορώ άλλο αυτή την κατάσταση... Χρειάζομαι βοήθεια από τον κολλητό μου.... Αλλά δεν είναι εδώ... Πήγαι να δεί τον γιό του...Και καλά έκανε ό άνθρωπος.... Ελπίζω να γίνει τόσο καλός πατέρας όσο είναι και κολλητός.... Του αξίζουν τα καλύτερα... Κοιτά το παράθυρο...Βρέχει... Δεν είναι Λογικό...Μπαίνουμε στον Ιούνιο όπου να είναι...Άραγε μου αξίζουν εμένα όλα αυτά που περνάω; Αν δεν τα άξιζα δεν θα τα πέρναγα δηλαδή;

Η πόρτα χτυπάει και εγώ σκουπίζω καλύτερα τα μάτια μου με το χέρι μου....Αυτή είναι... Σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι μπροστά μου αλλά δεν κάνω τον κόπο να το πάω στην κουζίνα για να μην το δεί... Δεν έχει κανένα απολύτος δικαίωμα να μου φωνάξει για κάτι που έκανα ενώ αυτή ήταν εξω από την ζωή μου.. Φτάνω στην πόρτα και την ανοίγω... Την βλέπω να στέκεται μπροστά μου και αμέσως παίρνα μία βαθειά ανάσα από το άρωμα της...  

'Γειά...' Λέει ντροπαλά και σφύγει την τσάντα της ανάμεσα στα χέρια της... Και εγώ το κάνω αυτό καμοιά φορά για να νιώσω σιγουριά...Δεν ξερώ γιατί...

'Πέρνα μέσα...' Λέω πέρνοντας το βλέμα μου από την μορφή της και κάνοντας στην άκρη για να περάσει...Περνάει από δίπλα μου και την βλέπω να περνάει στο σαλόνι...Μόνο τότε αφήνω την ανάσα μου να βγεί από το στόμα μου

'Κάπνιζες;' Με ρωτάει αυτή κοτόντας με έκπληκτη μόλις μπαίνω και εγώ στο σαλόνι... Αρχήσαμε... Καιρό είχαμε ομολωγω...

' Προφανώς...' Λέω ειρωνηκά και κάθομαι στον καναπέ πίσω της άνετος.... Δεν με έχει χάσει από τα μάτια της ούτε δευτερόλεπτο του δευτερολέπτου...

' Γιατί το έκανες αυτό;' Ρωτάει και τοποθετεί τα χέρια στην μέση της...Νιώθω σαν τότε πυ ήμουν και η μαμά μου με μάλωνε γαιτί έκανα συναίχεια ζημιές...

' Και γιατί να μην το κάνω;' Ρωτάω ειρωνηκά και την κοιτάω που με κοιτάει με μία περίεργη αυτοπεποίθησει...

' Γιατί σε καταστρέφει...' Λέει και με κοιτάει λες και είναι αυτονόητο... Ένα μικρό γελάκι ξεφεύγει από τα χείλι μου...