The Bet

Chapter 15

Σταματάω το αμάξι έξω από το σπίτι... Χαίρομαι που είναι ακόμα στην θέση του και δεν το έχουν κάψει η κατεδαφίσει οι πολύ στενοί μου φίλοι...Βγαίνω έξω από το αμάξι και σχεδόν τρέχοντας μπαίνω στο σπίτι...Μα καλά για ποιό πούστη λόγο η πόρτα είναι ορθάνοιχτη; Όταν έφυγα μου είπαν ότι θα προσέχουν...Έτσι προσέχουν; Δεν τους ξανά αφήνω μόνους πάει και τελείωσε.... Νιώθω σαν το πατέρα τους και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό.... Μπαίνω μέσα στο σπίτι και πάω στο σαλόνι..Άδειο...Πάω στην κουζίνα επίσης άδεια.... Σιγά θα είναι στον επάνω όροφο... Αναιβένω τρέχοντας την σκάλα και πάω στο δωμάτιο του κολλητού μου και της κοπέλας του... Σε αυτό το δωμάτιο το μόνο που κυριαρχεί είναι χάος...Το κρεβάτι είναι ξεσκισμένο,τ θρανίο σπασμένο στην μέσα,και η ντουλάπα το ίδιο σπασμένη όπως η καρέκλα...Όλα ήταν ξύλινα οποτε σπάνε εύκολα αλλά τι στο διάολο; Πόλεμος έγινε; Και τότε με χτυπάει αναλαμπεί..Τρέχω με όλη μου την δύνμη και μπαίνω στον δωμάτιο της Arias...Όπως το περίμενα τα ίδια σκατά...Όλα σπασμένα...Πάνω στο κρεβάτι υάρχει ένα μαχαίρι που είναι μέσα στα αίματα και λερώνει το  άσπρο σεντόνι που ίσως εκείνη την ώρα να κοιμόταν η κοπέλα μου... Πρέπει να μάθω τι έγινε.... Που πήγαν; Ποιανού είναι αυτό το αίμα; Το καλό που τους θέλω να είναι όλοι καλά...Μου το υποσχεθήκανε γαμώτο ότι θα είναι καλά...Παίρνω το μαχαίρι στα χέρια μου...Το παρατιρώ...Στην λαβή του γράφει Lobbie...Είναι πολύ ποιό καλό από αυτό που έχει ο Harry... Μόνο και τον πείραξε ή αυτόν ή οποιονδήποτε δικό μου και θα γίνει χαμός...Πλένω το μαχαίρι και το τοποθετώ στην τσέπη μου...Ίσως το χρησιμοποιήσω στο μέλλον...

--------------------------------------------------------------------

Μπαίνω μέσα στο επόμενο σπίτι που είχαμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε...Λογικά εδώ θα έχουν έρθει...Και αυτό είναι ξίληνο...Πλάκα πλάκα σε ένα φυσιολογικό σπίτι δεν έχουμε μπεί... Μπαίνω στο σαλόνι τρέχοντας...Πόσα κιλά να έχω χάσει άραγε σήμερα με τόσο τρέξιμο; Λογικά πολλά.. Μπορώ να πω ότι ανακουφίζομαι πλήρος όταν μπαίνω στο σαλόνι και βλέπω την Aria να κοιμάται στην αγκαλιά του Niall και τον Zayn να κάθεται σε ένα πλαστικό σκαμπό απέναντι τους...

'Επιτέλους...' Λέω ανακουφισμένος και με κοιτάνε και τα δύο αγόρια...

' Louis;....Έσυ δέν...;' Λέει ο Zayn τελείως ξαφνιασμένος...

' Εγώ δεν... ' Λέω και κάθομαι στον καναπέ....

'Πότε γύρισες;' Ρωτάει ο Niall και χαιδεύει τα μαλλία της ξαδερφής του που κοιμάται ήρεμη χωρίς να έχει καταλάβει την παρουσία μου...

' Το πρωί...Ποιός θα μου εξηγήσει τι έγινε;' Μπαίνω στο θέμα...Τον Harry και την Eliza δεν βλέπω πουθενά και ανησυχώ ξανά...

' Ο Lobbie μας επιτέθηκε όταν έλλειπες...' Λέει ο Zayn σκληρά...

'Αυτό το κατάλαβα και μόνος μου...Πάρακατω...' Λέω ειρωνηκά...

' Ο Harry είναι στο νοσοκομείο...' Λέει ο Niall και παγώνω στην θέση μου.... 

' Δεν είναι αστεία αυτά...' Λέω και με κοιτάνε και οι δύο με συμπόνια...

' Είναι η αλήθεια Louis...' Λέει ο Zayn...Όχι γαμώ τον αντίχριστο μου μέσα....

' Που τον έχουν; ' Λέω σκληρά...

' Καλήτερα να κάτσεις εδώ Louis να ηρεμίσεις...Είναι ο Liam και η Eliza εκεί...' Προτήνει ο Niall και τον κοιτάω σκληρά...

' Εγώ φταίω Niall που είναι εκεί...Δεν έπρεπε να φύγω...' Λέω και βρίζω τον εαυτό μου μέσα από τα δόντια μου...

'Γιατί αν δεν είχες φύγει τι το διαφορετικό θα είχα γίνει;' Ρωτάει με υφάκι ο Zayn...

' Δεν θα το επέτρεπα αυτό...Και το έχουμε παραχέσει με τα νοσοκομεία τον τελευταίο καιρό...' Λέω και βαράω το χέρι μου στο τραπέζι.... Πρέπει κάπου να εκτονωθώ και το τραπεζάκι δεν είναι ότι καλύτερο...

' Τι γίνεται;' Ρωτάει η Aria και ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια της...Μόλις με βλέπει τα μάτια της γουρλωνουν τελείως...

' Τίποτα μικρή...' Λέει ο Niall και αγκαλιάζει το κεφάλι της...

' Είναι στο νοσοκομείο -------  Πήγαινε αν το θες τόσο' Λέει ο Zayn και πέρνω το μαύρο μου μπουφάν για να αποχωρίσω από το σπίτι....

Καθώς πάω να βγώ από το σπίτι ακούω την Aria να με φωνάζει και προς στιγμήν κόλωνω αλλά γυρνάω και την κοιτάω... Είναι τρομοκρατημένη.... Πρέπει να μάθω λεπτομέρειες για αυτό που έγινε σπίτι μου....

' Ναι; ' Ρωτάω και την κοιτάω στα μάτια...Δεν μπορώ να καταλάβω τα συναισθήματα της με τίποτα όμως...

' Θέλω να μιλήσουμε...' Λέει και κοιτάει κάτω...

' Πρέπει να πάω στο Harry αλλά σου υπόσχομαι ότι όταν γυρίσω θα έρθω κατευθείαν σε εσένα για να μιλήσουμε...' Λέω βιαστηκά και της αφήνω ένα πεταχτώ φιλάκι στα χείλι...Πραγματικά δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό...

Φεύγω χωρίς άλλη κουβέντα και μπένω μέσα στο αμάξι...Μέχρι την τελευταία στιγμή με κοιτάει έκπληκτη από την εξώπορτα...Γαμώτο δεν έπρεπε να το κάνω αυτό...Έπρεπε να συγρατηθώ...