The Bet

Chapter 44

Δεν ξέρω αν έχω τρέξει ξανά έτσι στην ζωή μου...Καταιβένω τις σκάλες με ταχύτητα φωτός... Και ανοίγω την εξώπορτα με δύναμη...Γιατί πάντα εγώ κυνηγάω τις γυναίκες; Αρχίζω και τρέχω μέσα στην βροχή προς την έξοδπ της αυλής...Κοιτάω δεξιά τίποτα...Δεν μπορεί να πήγε μακριά με τέτοια βροχή... Κοιτάω στα αριστερά μου και βλέπω μόνο μία ροζ ομπρέλα να απομακρύνεται από το σπίτι... Αυτή είναι...Ποιός τρελός θα έβγαινε έξω με τέτοια βροχή; Η τελευταία ευκαιρία μου... 

' Aria στάσου...' Φωνάζω με όλη μου την δύναμη και αρχίζω να τρέχω προς το μέρος της... Ας το προσπαθήσω τουλάχιστον.... Δεν θα χάσω τίποτα... Η Κοπέλα γυρνάει και με κοιτάει...

' Τι θες εδώ Louis;' Ρωτάει κουρασμένη μόλις φτάνω και την κοιτάω μέσα στα μάτια.... Ξέρω ότι πρέπει... Αλλά θα προσπαθίσω να κάνω αυτό που θέλω... Ίσως και χωρίς επυτιχία...

' Να προσπαθήσω να σου εξηγήσω...' Λέω και η βροχή πέφτει ακόμα ποιό δυνατά... Αν δεν έχω πνευμονία αύριο εκτός από μαλάκας θα είμαι και τυχερός...

'Τι να μου εξηγήσεις να ανεξήγητα;' Ρωτάει ειρωνηκά και σφύγεει την βαλίτσα της...Ξέρει ότι δεν θα καταφέρει να είναι σκληρή απέναντι μου...Εγώ πως το μπόρεσα;

' Όταν είπαμε να το προσπαθήσουμε ήξερες ότι προσπαθούσα με την προπτηκή ότι στο τέλος θα είμαστε χωρισμένη...' Της υπενθυμίζω και κοιτάει από την αλλή...Παρ όλο που έχει ομπρέλα έχει γίνει πούτσα...Ακόμα και έτσι είναι το ποιό γλυκό πλάσμα στον κόσμο...

'Κουράστηκα όμως Louis...Κουράστηκα να στα δίνω όλα και εσύ να θες να τα μοιράστεις με την Camilla...' Λέει ενώ δεν σταματάω να την κοιτάω... Το ήξερα...Το ήξερα από την άρχη... Όλοι αυτό λένε με εμένα..

' Ρε Aria δεν με καταλαβαίνεις...Εννοούσα ότι με την Camila είχα περισσότερο μέλλον...' Προσπαθώ να μην φωνάξω...Κάνει κρύο,παγωνιά...

'Τότε γιατί δεν πας να το φτιάξετε;' Μου φωνάξει και παίρνω βαθειά ανάσα...

' Γιατί...Γιατί αγαπάω εσένα...' Της φωνάζω αλλά δεν με κοιτάει...Ξέρει ότι την αγαπάω... Δεν μπορεί να αμφιβάλει...

' Louis πρέπει να φύγω....΄Λέει λυπημένα κοιτώντας το βρεγμένο γεμάτο λάσπες έδαφος.. Είναι αλήθεια λοιπόν... 

'Δεν θα σε κκρατήσω πίσω...Αλλά θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα είσαι καλά...' Της λέω με το χέρι στην καρδιά και με κοιτάει βουρκωμένη..... Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στο κόσμο...

' Δεν σου υπόσχομαι τίποτα Louis...Φύγε...' Λέει και πλέον είμαι σίγουρος ότι δάκρυα είναι αυτά που τρέχουν στα μάγουλα της.... Και όχι χαράς...

'Μα..' Πάω να πώ αλλά με διακόπτει...Δεν θέλω να φύγω...

' Φύγε τώρα!' Λέει προστακτηκά και σκήβω το κεφάλι...Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο...

Ξεκινάω σθγά συγά να πέρνω τον δρόμο για το σπίτι...Τα μάτια της με καίνει καθώς φεύγω...Το νιώθω...Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο... Δεν είμαι εγώ αυτός που θα προσπαθήσω... Δεν είμαι τέτοιος τύπος...Αλλά...Αν μου φωνάξει τώρα να με΄΄ινω...Θα μείνω...Έστω και εκεί κάτω από την βροχή.... Θα μείνω μαζί της.. Αλλά αυτή την φωρά δεν είμαι εγώ που έφυγα... Εγώ έμεινα και κράτησα την υπόσχεση μου...  Πως λένε στα σουπερμάρκετ; Απο την στιγμή που αποχωρήτε από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται... Η κάπως έτσι τέλος πάντων...Αυτό έγινε και τώρα... Αφού έφυγε δεν μπορώ να κάνω τον μαλάκα και να μείνω να κρατάω της υποσχέσεις μου..... Ανοίγω την πόρτα του σπιτίου και η καρδιά μου παγώνει.. Δεν με φώναξε ποτέ τελικά... Τσάμπα ήλπιζα... Γι αυτό δεν είχα ποτέ ελπίδες και για τίποτα...Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις...Και αυτό κάνω τώρα....Πονάω... Κατάφερα τόσα χρόνια και κράταγα την καρδιά μου ασφαλής...Μέχρι που ήρθε η Aria....Και τότε Μπαμ..Ήρθε και έφερε τα πάνω κάτω...

Μπαίνω στην κουζίνα...Η Camila κάθεται στον καναπέ με το μπουκάλι από την Votka στο χέρι της... Δεν έχω όρεξη για να μιλήσω...Την προσπερνάω και βάζω ένα ποτήρι νερό... Έφυγε... Εξαιτίας μου...

'Θα πιείε μαζί μου;' Ρωτάει η Camila και χαμογελάω πονηρά...Είναι νυμφάλεια ακόμα...

' Δεν λέω ποτέ όχι σε ποτό..' Λέω και γυρνάω να την κοιτάξω...Χαμογελάει στα λόγια μου... Αν ήταν η Aria εδώ δεν θα χρειαζόμουν το ποτό.. Έλα όμως που δεν είναι...

' Αλλά θέλω αντάλαγμα...' Λέει πονηρά... Χρειάζομαι το ποτό...Όσο τίποτα άλλο τώρα...

' Ότι θες...' Λέω και πάω να πιάσω το μπουκάλι αλλά αποτραβιέται...Παίζει με τον πόνο μου...

'Μην είσαι επιπόλαιος και άκουμε.. Θέλω ένα από τα τσιγάρα που κρύβεις στην δεξιά.εσωτερική τσέπη της μαύρη ζακέτας που έχεις πεταμένη στο κρεβάτι σου...' Δεν εκπλήζομαι που ξέρει με τόσες λεπτομέρειες που έχω τα τσιγάρα μου...Ξέρει πάντα τα πάντα...Και αν όχι δεν αργεί να μάθει...

' Έγινε...' Λέω και χαμογελάμε και οι δύο πονηρά...Προβλέπεται μεγάλη νύχτα...

--------------------------------------------

 Μικρό το ξέρω αλλά τόσο μου βγήκε...Είμαι πολύ στεναχωρημένη που πρέπει να γράφω τέτοια κεφάλαια αλλά τα σχόλια σας πάντα μου φτιάχνουν την διάθεση.... Το βρισίδι που έπεσε χθές για την Camila και τον Louis απλά δεν λέγεται... Επόμενο κεφάλαιο η αύριο ή ΄΄ισως βάλω το βράδυ... Αναλόγος το τι μας έχει βάλει για το διαγώνησμα αύριο...

Love yaa :*

*Σχόλιαααα <3