The Bet

Chapter 14

'Αχχ Louis είμαι τόσο συγγκινημένει που είσαι εδώ...' Λέει η μητέρα μου και μου αφήνει τον καφέ στον τραπέζι...

' Ναι μαμά μου το υπενθιμίζεις δύο μέρες τώρα...' Λέω και καλά εκνευρισμένος αλλά χαμογελάω πριν πιώ την πρώτη γουλιά του καφέ μου...

' Δεν είναι λίγο αυτό που περνάω τόσα χρόνια και...' Πάει να πεί και δεκρύζει...Όχι πάλι...

' Έλα ρε μαμά μην μου το κάνεις αυτό...' Λέω και την αγκαλιαζω....

'Συγνώμη Louis μου...Αλλά ένα δεν μου είπες...' Λέει πονηρά...

'Τι άλλο θέλετε να μάθετε κυρία Johanna;' Λέω και γελάει...

' Τον λόγο που μας επισκέφτηκες...' Κοιτάω από την άλλη...

' Επειδή μου λείψατε...' Κάθομαι πάλι στην προηγούμενη θέση μου...

' Ναι καλά.... Πες στην μανούλα...' Λέει παρακλειτηκά και χαμογελάω ειρωνηκά...

' Δεν πιστεύεις τον γιό σου;' Γελάει όπως δεν έχω ακούσει ποτέ την Aria μου να γελάει....Γράψε λάθος...Aria σκέτο...

' Πες ρε τομάρι...Γιατί να βαρέθηκες την ζωή που ζούσες αποκλείεται...Αν σου λείπαμε τόσο πολύ θα μας έπερνες τηλέφωνο σιγά μην ερχόσουν... Να τσακώθηκες με τον Harry δεν θα κρατούσε τόσο πολύ οπότε κάτι άλλο τρέχει....' Λέει και γελάω...Από αυτή έχω πάρει την εξυπνάδα....

' Τίποτα δεν σου ξεφέβγει όμως...Η αλήθεια είναι ότι έχουν μπλεχτεί λίγο παραπάνω τα πράγματα...' Αν δεν τα πω στην μαμάκα μου σε ποιόν θα τα πώ;

' Ποιά σου πήρε τα μυαλά;' Αυτό το πονηρό χαμόγελο...

' Μου πήρε τα μυαλά και εσύ...Καμοία σχέση...Απλός...Πως να το πώ...Νοιάζομαι για κάποια πάρα πολύ και τα έκανα όλα μπουρδέλο και τώρα ούτε που μιλάει...' Λέω με ένα ίχνος λύπης καθώς πίνω τον καφέ μου...

' Αποκλείεται να έκανες κάτι τόσο κακό που να σου κρατήσει μούτρα για πολύ...Δεν είμαστε τέτοια πλάσματα εμείς...' Λέει με σιγουριά...Κάτσε να ακούσεις τι της έκανα....

' Σκότωσα τον πατέρα της....' Λέω και φτύνει τον καφέ της...

' Αποκλείεται να είσαι γιός μου εσύ....Μα καλά δεν σκέφτηκες τις συνέπεις;' Μα το ήθελα πολύ...

' Νοπ..' Λέω...Τελικά ακούγεται κάπως....

' Και έφυγες χωρίς να προσπαθήσεις να την κάνεις λιγότερο θυμωμένη;'

'ναι...' Λέω και πίνω χωρίς να την κοιτάω....

'Εεε τότε είσαι μαλάκας...' Λέει σαν συμπέρασμα και την κοιτάω έκπληκτα...

' Μαμάα' Λέεω και με κοιτάει απειλητικά..

'Πρέπει να πας να της εξηγήσεις...' Λέει και σηκώνεται για να φύγει...

' Δεν είμαι τέτοιος τύπος...' Λέω και μπαίνει η αδερφή μου στην κουζίνα...

'Καλημέρα...' Λέει νυσταγμένα...

'Μέρα...' Λέω και την φιλάω στο μάγουλο...Τι γκόμενες και μαλακίες; Έχω την οικογένεια μου...

' Καλυτερέβεις μέρα με την μέρα..Ήδη έχει αλάξει πολύ η διάθεση σου...' Λέει η μητέρα μου στην Lottie...

'Ναι...Βοήθησε ο Lou σε αυτό...' Λέει χαμογελόντας και με αγκαλιάζει....

' Γιατί να μην είσαι;' Την ρωτάω και η μαμά την κοιτάει με συμπόνια...

'Για πες του....' Λέει και η αδερφή μου ανακάθεται άβολα στην θέση της...

'Απλά τα είχα με έναν μαλάκα που έκανε μια μαλακία και μετά έφυγε...Γουρούνια...' Λέει και η μαμά μου  και μου κλείνει το μάτι...

'Ποιός να του σπάσω τα μούτρα;' Λέω θυμωμένος...

'Τον ξεπέρασα τώρα δεν τρέχει τίποτα...' Λέει και ψιλοηρεμό...Όποις πληγώσει ξανά την αδερφή μου την γάμησε....

' Είναι δειλοί όσοι φεύγουν χωρίς να προσπαθήσουν...' Λέει η μητέρα μου και τότε πιάνω το υπονοούμενο... Εγώ είμαι ο δειλός και η Aria η πληγωμένη...Τώρα όλα εξηγούντε... Δεν έπρεπε να φύγω...

' Τώρα θυμήθηκα ότι ξέχασα να κάνω μια σημαντική δουλειά....Μπορεί να μην ξαναγυρίσω αντίο...' Λέω ξερά και βγαίνω τρέχοντας από το σπίτι....

Ξέρω ότι δεν ήταν σωστό που έφυγα έτσι από το σπίτι μου και ειδικά μετά από τόσα χρόνια που είχα να έρθω αλλά πρέπει να διορθώσω τα σκατά...Τουλάχιστον τώρα ξέρω τι θέλω...