GMB

GALİBA BAŞARDIK

MEDYADA KATHERİNA :)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gözlerine baktım.

"Anlatmak ister misin? Ne oldu orada"

Nefes almaya çalışıyor gibiydi.

"Daha sonra konuşsak"

"Tamam, saat daha erken yat sen"

Tekrardan uzanarak gözlerini kapattı. Ben uyumayacaktım. Uyku zaman kaybıydı. Bütün gece onu izlemek istiyordum.

Saç örüğünü düzelterek arkama yaslandım. Öyle güzel gözüküyordu ki gözüme. Saatlerce onu izledim. Bir ömür de izleyebilirdim.

Kaşları çatılınca ona yaklaştım. Aniden doğruldu. Etrafına bakınarak derin bir nefes aldıktan sonra bana baktı.

"Kabuslar mı" diye sordum dudaklarımı birbirine bastırarak.

Kafasını onaylar biçimde salladı.

"Katherina, sen böyle biri değildin. O eski güçlü Katherinaya ne oldu?"

"Bilmiyorum. Artık her şeyden korkuyorum"

"Neden? Birkaç ay öncesine kadar hiçbir şeyden korkmuyordun. Soğukkanlıy-"

"Kaybedecek hiçbir şeyim yoktu çünkü."

Neyi kaybetmekten korkuyor olabilir ki? Başını kaldırıp gözlerime baksa aklını okuyacaktım ama yapmıyordu. Tamam, yaşadıkları hiç kolay değildi ama olanlar onu değiştirmemeliydi değil mi.

Kısa bir sessizlik oldu. Duyulan tek şey onun soluk alıp verişiydi. Sanırım fazla üstüne gitmiştim. Kabuslardan uyanıyordu ve yaralıydı. Ben ne yapıyordum? Onu sorguluyordum. Öfkeyle kendimden nefret ettim. Berbat biriydim!

"Özür dilerim"

Dedim. Kendime kızmayı bırakarak.

Başını kaldırarak bana baktı. Gözleri, solmuş ve çaresizdi.

"Ben de"

Esneyerek koltukta yayıldım.

"Bana söz ver. Bundan sonra güçlü olacaksın."

"Tamam"

"Tamam, ne?"

"Söz veriyorum. Oldu mu."

"Oldu"

Gülerek ona baktım. Dudakları hafifçe yukarı kıvrılırken ne kadar da güzel görünüyordu. Özlemiştim. Gülümsemesini. Yeniden uzandığında örtüsünü hafifçe kollarına çektim. Gülümseyerek gözlerime baktı ve zihnini okudum.

-teşekkür ederim-

. . . . . . . . . . . . . . . . .

Uyanır uyanmaz Katherina'ya baktım. Yerinde yoktu! Kalktığımda üzerimdeki örtü dikkatimi çekti. Ne yani üstümü örtüp çıktı mı? O yara ile mi!

Uyumamı istiyor olmalıydı. Kim bilir ne zaman kalkıp gitmişti de farkına bile varmamıştım. Ayağa kalkarak koridorda ilerlemeye başladım. Nereye gitmiş olabilirdi ki? Bill'in odasına doğru ilerledim. Kapısına baktığımda yapışık bir not olduğunu fark ettim.

'spor salonundayız' ve sırıtan yüz ifadesi. Daire bile çizemiyorsun Bill!
Gülümseyerek merdivenlere yürüdüm. Bu saatte spor mu yapıyorlardı? Deli mi bunlar?

Bodrum kata inerek salona girdiğimde gülen bir Katherina ile karşılaştım. Ve mekik çeken üçlü. Andrea, Alexandra ve Bill.

"Bir şey mi kaçırdım?"