ÖRGÜT

Bölüm 61: Devre Dışı

Yavaşça gözlerini araladı. Beyaz bir yatakta yatıyordu. Bulanık gördüğünden dolayı ilk fark ettiği yatağın rengi olmuştu. Ayrıca sol tarafından düzenli bir şekilde bipleme sesi geliyordu. Görüşü netleşmeye başladı. Hafifçe titreyince sağ omzundan bir yükün kalktığını hissetti. Yüzünü çevirmeye fırsat bulamadan üstüne daha büyük bir ağırlık çöktü.

"Şükürler olsun!" dedi tanıdık bir ses.

Rahatsızca kıpırdandı.

"Pamela, nefes alamıyorum."

Boynundaki kollardan kurtulunca derin bir nefes aldı. Yüzünü Pamela'ya çevirdi. Hafifçe gülümsedi. 

"Nesi komik?" diye sordu Pamela sitemle. Sesinden ve kızaran gözlerinden ağladığı anlaşılıyordu. Hatta gözleri aşırı kızarmıştı. Silvio bir an kendini çok kötü hissetti.

"Gülümsemem için komik mi olması gerekiyor?" dedi kötü hissini bastırıp gülümseyerek.

"Bak sen şuna, bir de espri yapıyor!" dedi Pamela sert bir sesle. "Bir gündür burada başında bekliyorum. Bir an kalbin durdu. Vücuduna elektrik vermek zorunda kaldılar. 2 saat önce buraya taşındın ve ben o iki saat boyunca ölmenin korkusuyla yanı başında beklerken ağlamaktan içim çıktı ve sen burada durmuş espri yapıyorsun!"

Silvio'nun aklına şimşekler ve yağmur geldi. Pamela'ya bakıp gülümsedi.

"Seni seviyorum."

Her ne kadar bunu duymak hoşuna gitse de "Hayır." dedi Pamela birden. "Hayır, hayır, lütfen. Lütfen bunu şimdi yapma."

"Ne?"

"Neler olduğunu bilmiyorsun."

Silvio yavaşça yerinde doğruldu. Kaburgalarında büyük bir acı hissedince yüzü kasıldı. Pamela hemen atıldı.

"Dikkatli ol!" dedi elini sırtına koyarken.

"Pamela, ne oluyor?" dedi Silvio. Ancak cevabı alamadan gözü aralık kapıya takıldı. Kapının arkasında Isabella gözüküyordu. Gözleri kıpkırmızı kesilmişti ve boş bir şekilde yere bakıyordu. Yanında duran Marco ona bir şeyler söylüyordu ama Isabella hiçbir tepki vermiyordu.

"Rodney." dedi Silvio birden. "O, ...yaşıyor. De-değil mi?"

Pamela başını öne eğdi. Bir süre öylece durdu. Başını kaldırdığında gözünden aşağı bir damla süzülüyordu. Kıpkırmızı kesilmiş yüzünü iki yana salladı.

"Düşüş sırasında pilot kabinin camları parçalanmış." dedi zar zor. "Parçaların bir kısmı da..."

"Olamaz." diye mırıldandı Silvio.

"Kan kaybından." diye tamamlamaya çalıştı Pamela. Başını Silvio'ya dayayıp ağlamaya başladı. Silvio ise boşluğa bakıyordu. Aklına o son anları gelmişti. "Bu şekilde düşersek ikimiz de öleceğiz." demişti. Ve o, onu kurtarmak için kendini feda etmişti. Silvio gözünden kayan damlayı hissedince gözlerini kapattı. Başta yaşanan olaylar nedeniyle Rodney'e çok ön yargılı yaklaşmıştı. Bunun Rodney de farkındaydı, biliyordu. Ancak zaman geçtikçe onun oldukça donanımlı, yetenekli biri olduğunu keşfetmişti. Ve iyi biri olduğunu görmüştü. Ancak bunu ona söyleyememişti. Dişlerini sıktı. Serbest bırakırsa kendini tutamayacağını biliyordu. Durmadan sıktı dişlerini. En sonunda nefes alarak serbest bıraktı. Gelen rahatlamayla gözlerinden birkaç damla daha süzüldü. 

O sırada biri kapıya tıkladı. Kapı açılınca içeri siyah, uzun saçlı, çekik gözlü bir adam geldi. Silvio onu tanıyordu. Hack ekibindendi. Koltuk altında da bir bilgisayar taşıyordu.