ÖRGÜT

Bölüm 33: Çözüm

Sahi, neler oluyordu?

Silvio böyle bir şey olacağını hiç tahmin etmemişti. Her ne olduysa bir anda olmuştu. Ve ne olduğunu hala kestiremiyordu. Tek hissettiği bir şeylerin eksikliğiydi. Sanki bir şeyler yanlış gidiyordu. Bir esiklik vardı.

Hayır, bu planla ilgili değildi. Bu tamamen kendisiyle ilgiliydi. Bir fikir. Ne olduğunu bilmediği bir fikir. Öyle bir fikir ki beynini tamamen kemiriyordu.

Inception filminde duymuştu böyle bir şeyi. "En tehlikeli parazit nedir?" diye bir soruydu bu. Cevabı ise "beyne tamamen yerleşmiş bir fikir"di. Ancak bu fikir daha çok körpeydi. "Parazit" denilebilecek bir dereceye ulaşmamıştı.

Yoksa ulaşmış mıydı?

Aklını böylesine kurcalayan bir şey çok da basit olamazdı.

Belki de bir fikrin parazite dönüşmesi için ufak bir çelişki yaratması yeterliydi.

Soru işaretleri arasında kalmıştı. Beynini yiyorlardı. Şeytani bir açlıkla, hunharca, acımadan bitiriyorlardı beynini. Onu soru denizinden kurtaran Pamela oldu.

"Evet Silvio, hala seni bekliyoruz. Neler oluyor?"

Silvio şaşkınlıkla bakındı. Ne zaman gelmişlerdi bahçeye?

"Bi-bilmiyorum."

Pamela gözlerini devirdi.

"Bak Silvio, eğer soru soruyorsam onun bir cevabı olmalı. Daha fazla sorusu değil."

"Cevabı bilmiyorum." dedi Silvio.

"O zaman bu dalıp gitmelerin ne? Ne geçiyor aklından? Silvio, sana yardım etmek istiyorum."

"Ama daha ben kendime yardım edemiyorum!" diye çıkıştı Silvio. Pamela şaşkınca ona bakıyordu. Silvio yaptığını fark edip sessizce tekrar arkasına yaslandı.

"Özür dilerim. Aklımda o kadar fazla soru işareti var ki, daha fazlasına tahammülüm kalmadı. Ve yemin ediyorum ki neler olduğuna dair bir fikrim yok."

Pamela bir süre sessizce durdu. Silvio'nun tepkisine kırılmıştı açıkçası.

"Ne zamandır böyle hissediyorsun?"

Silvio biraz düşündü.

"Yolculuğa çıktığımızdan beri."

Izzy Pamela'ya döndü.

"Ne olmuş olabilir?"

"Hiç bir fikrim yok." diye mırıldandı Pamela.

Silvio düşüncelere dalmıştı tekrar. Uzun bir süre anlamını veremediği sorularla boğuştu. Sonra birden refleks olarak Izzy'e soru yöneltti.

"Isabella, benim sizin mahallenize nasıl geldiğimi hatırlıyor musun?"

"Elbette, sen..." Izzy garip bir ifadeyle baktı. "ııı... hah! 4 yıl önceydi. Arkadaşlarla parkta oturmuş, sohbet ediyorduk. Sonra etrafa bakına bakına sen geldin. Bize bir adres sordun. Nedenini sorduğumuzda üniversite için buraya geldiğini ailenin de sana üniversite hediyesi olarak bu evi tuttuğunu söyledin. Biz de sana evi tarif ettik. O günden beri bizim mahallede yaşıyorsun."

"Vay be," dedi Pamela. "aileye bak!"

Izzy gülümsedi. Ancak Silvio'ya dönünce gülümsemesi yok oldu. Hala kara kara düşünüyordu.

"S-sen bunu neden sordun ki?" dedi.

"Bilmiyorum. İnan bana bilmiyorum. Bir anda soruverdim."

Pamela yavaşça gözlerini kıstı.