ÖRGÜT

Bölüm 37: Geçmiş

Okuyucu 10K olmuş! Vay be... :) Yardımcı olan, oy veren, yorum yapan herkese çok teşekkür ederim :) Aynısının devam etmesi dileğiyle :) İyi okumalar... :)

Arnott'ın yavaş yavaş gözleri kapandı. Belinda bu durumdan rahatsız olmuştu aslında. Onu bu şekilde görmek istemiyordu. Ancak Pamela'ya güveni tamdı. Ne yaptığını biliyordu.

Yine de Arnott'ı bu halde görmek onu ciddi anlamda geriyordu.

O sırada Pamela konuşmaya başladı.

"Pekala Arnott, önce rahatlamalısın. Kendini çok fazla sıkıyorsun. Rahatla. Sakin kal."

Arnott'ta herhangi bir kıpırdanma olmasa da biraz daha derin nefes alıp vermeye başladı.

"Güzel," dedi Pamela. "Şimdi senden bir şey hatırlamanı isteyeceğim. Eski bir anı. Belki senin için hoş olmayacak ama senden 1985 yılına dönmeni isteyeceğim. Belinda ile birlikte o konsere gittiğiniz yıl. Hatta o an. Uçaktaki korkunu hatırlamanı istiyorum. O korkuyu tekrar yaşamanı."

Pamela'nın sesi çok garip çıkıyordu. Mırıldanır gibiydi ama bütün kelimeler net bir şekilde duyulabiliyordu. Sesi ise soğuklaşmıştı.

Arnott ise ilk başta herhangi bir tepki göstermedi. Ancak sonradan göz kapakları kasıldı. Yumruklarını sıktı.

"Neler oluyor?" dedi Belinda.

"Şşş..." diye karşılık verdi Pamela. "Sessiz ol. Korkusunu hissediyor. Fiziksel olarak da etkileyecek tabii ki de."

Sonra tekrar Arnott'a döndü.

"Pekala, iniş anını hatırlıyor musun? Nasıl rahatladığını? Tekrar oraya dön. Rahatla. Sakinleş."

Arnott'ın yumrukları ve göz kapakları tekrar eski haline geldi. Hatta vücudu genel olarak biraz daha gevşedi. Ardından hafifçe gülümsemeye başladı. Pamela bu son şeye anlam verememişti. Omuz silkip devam etti.

"Şimdi anlıyor musun Arnott? Nasıl sağ salim yere indiğini hatırladığına göre anlamalısın bunu. Korkun yersizdi. En azından abartılıydı. Kendini durduk yere sıkmıştın. Korkunun sebebi uçak değil, sendin. Şimdi senden biraz daha zor bir şey yapmanı isteyeceğim. Bunun için üzgünüm ama; senden 7 yıl öncesine gitmeni isteyeceğim. Belinda'ya nasıl yalvardığını hatırla. Uçağa binmemesi için nasıl direttiğini. Ve sonra, eve vardığında haberi televizyonda gördüğün anı. O  yıkılma hissini bir daha yaşamanı istiyorum."

"Dalga mı ge-"

Belinda'yı Pamela'nın sert bakışları susturmuştu.

Başta Arnott sadece gerilmişken daha sonra iyice gevşedi. Sonra tekrar yumruklarını hafifçe sıktı. Gözünden bir damla yaş süzülmeye başladı. Bunu görünce Belinda'nın da gözleri yaşardı. Belki de 100. defa kendine küfretti.

"Pekala," dedi Pamela. O da etkilenmiş olmalıydı ki sesi çatlamıştı. Boğazını temizleyip devam etti. "Haberi dikkatli dinle Arnott. Uçak kaza yapmadı. Sadece kayboldu. Duydun mu? Sadece kayboldu." Pamela'nın sesi teselli ediyormuşçasına çıkıyordu.

Arnott'ta herhangi bir değişme gözlenmedi. Bunun üzerine Pamela devam etti.

"Şimdi düşün. Ne olmuş olabilir? Düşün. Ve hatırla. 2 gün önceyi hatırla. O geceyi hatırla. Belinda'ya kavuşmanı, evine geri dönmeni. Senden o gece hakkında bir şey daha hatırlamanı isteyeceğim. Belinda'nın açıklamasını hatırlıyor musun? Sana o haberin aslını anlatmıştı. O sözleri hatırla. Tekrar yaşa o anı. Gördün mü? Hiç bir şey olmamış bile. Şimdi iyice anla. Uçağa karşı olan düşüncelerini abartıp kendini aşırı bir korkuya sürüklemişsin. Anlıyor musun? Uçaklara olan korkun tamamen abartıdan ibaret."