"သားလေး နေရောနေတတ်ပါ့မလားdarlingရယ်~"
"မစိုးရိမ်ပါနဲ့honeyရယ် သားလေးကအရမ်းပျော်နေလောက်မှာပါ~"
"ဟုတ်မှာပါလေ ဝင်ကတည်းကပျော်နေတာကို~"
ဂျောင်ကုကသာသူ့သားကိုစိတ်ပူနေတာ
သူ့သားကကျောင်းမှာအပျော်လွန်ရုံမကဘူး
သူများကလေးတွေအပေါ်ဗိုလ်ပါကျနေသေးတာ~
"အဲ့ပန်း နာ့ကိုပေး~"
"ပေးဘူး~"
"ပေးရမယ်!"
"အာ့...အီးးဟီးးး~"
"အတ်...အူဝါးးး~"
သူများကလေးလက်ထဲကပန်းကိုအတင်းလုရုံမက
တွန်းပါတွန်းလဲလိုက်သေးတဲ့taekookက
သူ့လက်သူပြန်ကိုက်ပြီးအော်ငိုတာ~
"ဘာ...ဘာဖြစ်ကြတာလဲ~"
"သားရဲ့ပန်း..အီးးဟီးးး~"
"သူက သားရဲ့လက်ကိုကိုက်တယ်...အီးးဟီးးး~"
"ဟုတ်ဘူး...အီးးဟီးးး~"
အပြိုင်အော်ငိုကြတဲ့ကလေးနှစ်ယောက်ကြောင့်
ယွန်းဟိုစိတ်ရှုပ်လာကာcctvကိုစစ်ဆေးလိုက်တော့
အဖြေမှန်ကိုသိရပြီ~
"ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲtaekook~"
"သားကဆရာ့ကို ဒီပန်းလေးပေးချင်ရို့ပါ~"
"ပန်းပေးချင်ရုံနဲ့ ဘာလို့ သူငယ်ချင်းကိုနာအောင်လုပ်ပြီး
ဆရာ့ကိုလိမ်ရတာလဲ~"
"သားမှားသွားပါတယ် နောက်အလုပ်တော့ပါဘူး~"
"အတန်းမှာသွားထိုင်နေ ထမင်းစားချိန်မဆင်းမချင်းနေရာကနေမရွှေ့နဲ့~"
"ဟုတ်~"
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ထွက်သွားတဲ့taekookက
သူ့အတန်းသူသွားကာ လုထားတဲ့ပန်းလေးကိုစားပွဲပေါ်တင်ပြီး
ငြိမ်သက်လိုထိုင်နေလိုက်တာ တကယ်ကိုနေရာကနေမရွှေ့~
*ဟား~ငါအရူးဘဲ လေးနှစ်တောင်မပြည့်သေးတဲ့ကလေးကို
စိတ်ဒဏ်ရာတွေပေးနေမိပြီ~*
"ကလေးလေး taekook သူငယ်ချင်းတွေနဲ့သွားဆော့လေ~"
"ဟင့်အင်း~"
ဆရာဆိုတော့လဲ ဆူတဲ့ခါဆူချော့တဲ့ခါချော့မို့
taekookလေးကိုပြန်သွားချော့ရပြီလေ~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜27💜Final
Start from the beginning
