Heatဝင်လာတဲ့ဂျောင်ကုနဲ့
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ထယ်ယောင်းတို့
ပထမဆုံးအကြိမ်ကို မထင်မှတ်ဘဲဖြတ်သန်းပြီးကြပြီးနောက်တစ်နေ့မနက်မှာတော့~
"အားး!!"
"ဟာ??"
"ငါတို့ဘာဖြစ်သွားတာလဲထယ်ယောင်း~"
"မသိဘူး ဘာမှမမှတ်မိဘူး~"
"တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်ကိုက်ခဲနေတာဘဲ
ငါဖင်လဲနာနေတယ် ကြည့်ပေးဦး~"
ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတဲ့အပြင် တွင်းပေါက်တစ်ခုလုံးကနာနေလို့ ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ခိုင်းရာ
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုassကိုကြည့်လိုက် သူ့d*ckကိုကြည့်လိုက်နဲ့~
"ဟာ~သွားပြီ သွားပြီ မင်းရဲ့ဖင်နဲ့ငါ့ရဲ့d*ckမှာ
သွေးတွေချည်းဘဲ ငါတို့မှားသွားကြပြီထင်တယ်~"
"ငါ..ငါဗိုက်ကြီးတော့မှာလား အသက်16နှစ်နဲ့ကလေးအဖေဖြစ်တော့မှာလား~"
"အဲ့တာအသာထားဦး အခုမင်းအဆင်ပြေရဲ့လား
ဒီသွေးတွေကငါ့ရဲ့သွေးမဖြစ်နိုင်ဘူး~"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဝမ်းချုပ်နေချိန်ဝမ်းသွားလိုက်လို့ဖင်ပြဲသွားရုံလောက်ဘဲနာတာ အရေးကြီးတာကငါဗိုက်မကြီးဖို့ဘဲ~"
နှစ်ယောက်လုံးက ညကအဖြစ်အပျက်တွေကို
မမှတ်မိဘေမဲ့ မနက်ထလို့မြင်ရတဲ့ပုံစံနဲ့
ခံစားရတဲ့ခံစားချက်ကြောင့် သူတို့ဘာဖြစ်ထားတယ်ဆိုတာကိုသိတာပေါ့~
"ဆေးသွားဝယ်ပေးမယ် ခနလေးစောင့်နေ~"
"ဖြစ်ပါ့မလား~"
"ဖြစ်ပါတယ် ဘာမှမပူပါနဲ့ နေခဲ့နော်~"
"အင်း~"
~~Ring~~Ring~~
"Ommaဖုန်းခေါ်နေတယ်~"
"ကိုင်လိုက်လေ~"
မဟုတ်တာလုပ်ထားတဲ့အချိန်မှ
အိမ်ကဖုန်းဆက်လာတော့ ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကု
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်
လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးမှဖုန်းကိုင်ရတဲ့အဖြစ်~
"hello omma~"
"မင်းတို့အခုဘယ်မှာလဲ နင့်အဖွားဆီလဲမရောက်လာဘူးဆို
ညကဖုန်းခေါ်တာကိုလဲမကိုင်ဘူး ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
