ကိုယ်ဝန်ရှိမှန်းသိကတည်းကဂျောင်ကုက
သူ့ရည်းစားကိုလမ်းခွဲစကားပြောအဆက်သွယ်ဖြတ်လိုက်ပြီး
ကိုယ်ဝန်ကိုဘဲကရုစိုက်ဘေမဲ့ စိတ်ကတော့သိပ်မပျော်~
"Honey~ပျို့အန်ချင်တာမျိုးမဖြစ်ဘူးလား~"
"မဖြစ်ဘူး~"
"ခံတွင်းပျက်တာရော~"
"ဟင့်အင်း~တော်တော်လေးစားလို့သောက်လို့ကောင်းတယ်~"
"ကလေးရဲ့နှလုံးခုန်နှုန်းကမှန်တယ် လူကြီးကနည်းနည်းနှေးနေတယ် နေရခက်တာမျိုးမရှိဘူးလား~"
"မရှိဘူး~"
ထယ်ယောင်းကအထွထွေdoctorဘွဲ့ရဖြစ်ပြီး
လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံလဲရှိတာမို့ သူကိုယ်တိုင်
ဂျောင်ကုကိုကရုစိုက်ပေးတယ်လေ~
"အလုပ်မသွားဘူးလားထယ်ယောင်း~"
"အိမ်ကနေလုပ်လဲရတာမို့လို့ မသွားတော့ဘူး~"
"ယွန်းဟိုဆီကိုရော~"
"မသွားဘူး~"
"မသွားရင်လဲဖုန်းလေးတော့ဆက်လေ သူလဲမျှော်နေရှာမှာပေါ့~"
"အင်း~အခုဆက်လိုက်မယ်~"
"Ok~ငါရှောင်ပေးမယ် အေးဆေးပြော~"
"မလိုဘူးရတယ် ထိုင်နေ~"
အရင်ကယွန်းဟိုနဲ့ဖုန်းပြောရင်ရှောင်နေကျကိုအခုက
ရှောင်ပေးဖို့လုပ်တဲ့သူ့ကိုတောင်
မရှောင်ခိုင်းဘဲ လက်ကိုဆွဲထားရုံမကဖုန်းကိုလဲ
speakerဖွင့်ထားတာမို့ဂျောင်ကုအံ့သြလို့မဆုံး~
"helloကိုကို~"
"ကိုယ်တို့လမ်းခွဲရအောင်ယွန်းဟို~"
"ကိုကို??" "ထယ်ယောင်း??"
"ရှေ့ဆက်ဖို့ကဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်လို့ပါ တောင်းပန်ပါတယ်~"
"စီနီယာဂျယ်ယောင်းပြောတာမှန်တယ် နောက်ဆုံးကျရင်ကိုကိုက ကိုကို့သူငယ်ချင်းကိုဘဲရွေးချယ်သွားမှာတဲ့
အဲ့တာအမှန်ဘဲ~"
"ဟုတ်တယ် ကိုယ့်အတွက်ဂျောင်ကုကနံပါတ်တစ်အရေးကြီးဆုံးဘဲ~"
"ကိုကိုအရမ်းရက်စက်တယ်..ဟင့်..ဘာကြောင့်များဒီလိုလုပ်ရက်ရတာလဲ~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
