ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် သူ့ရဲ့ချစ်ဇနီးနဲ့သားအတွက်
မမောနိုင်မပန်းနိုင်အလုပ်လုပ်ပြီးအိမ်ပြန်လာချိန်မှာ
ဂျောင်ကုနဲ့taekookကအိမ်ရှေ့ခန်းsofaပေါ်မှာဖက်လျှက်အိပ်ပျော်လို့~
"ကိုယ်အိမ်ပြန်ရောက်ပြီhoney
Daddyပြန်ရောက်ပြီသားသားရေ..မွ~"
အရင်နေ့တွေကဆို သူ့ကိုပြေးကြိုနေကျနှစ်ယောက်က
ဒီနေ့တော့အိပ်ပျော်နေလိုက်ကြတာ ပေတာတူးလေးတွေနဲ့မို့
နေ့လယ်ကဘယ်လောက်ဆော့ထားလဲသိလိုက်ပြီ~
"အင်း~ဟင်..darlingပြန်ရောက်နေတာလား~"
"ဟုတ်တယ် အခုဘဲပြန်ရောက်တာ~"
"နိုးလိုက်တာမဟုတ်ဘူးDarlingရယ်~"
"honeyအိပ်နေတာကိုမနိုးရက်လို့ပေါ့...မွ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုနမ်းပြီး
ထိုင်ဖို့အတွက်ကူညီပေးရာ ဂျောင်ကုက သူ့ရဲ့8လရှိပြီဖြစ်တဲ့ဗိုက်ကိုကိုင်လျှက်~
"အခုရက်ပိုင်း ကိုယ်လဲအလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့
honeyကိုဆေးရုံမပို့ပေးဖြစ်ဘူး~"
"ရပါတယ်darlingရယ် honeyနားလည်ပါတယ်~"
"မနက်ဖြန်တော့အတူတူသွားကြရအောင်
သားသားကိုလဲမူကြိုအပ်ရင်းနဲ့လေ~"
"သားကအခုမှ သုံးနှစ်ပြည့်ခါစဘဲရှိသေးတာလေ
ကျောင်းထားဖို့ငယ်လွန်းပါသေးတယ်~"
"ကျောင်းဆိုဘေမဲ့ အပျော်ပါ ကစားဖို့နဲ့မုန့်စားဖို့ပါဘဲ
အဓိကကတော့ကြီးလာရင်ကျောင်းမပျင်းအောင်လို့ပေါ့~"
"darlingသဘောပါ honeyကတော့မထားချင်သေးဘူး~"
သူ့သားလေးနဲ့မခွဲနိုင်ဖြစ်နေတဲ့ဂျောင်ကုက
အိပ်ပျော်နေတဲ့taekookလေးရဲ့ခေါင်းကိုပွတ်ပေးနေတာမို့ထယ်ယောင်းကပြုံးလို့~
"သားသားကအရမ်းငိုရင်တော့မထားပါဘူး
အဲ့တာကြောင့်စိတ်မပူနဲ့နော်~"
"ငိုမှာတော့အသေအချာဘဲ~"
"ဟဟ...အဲ့တာတော့အမှန်ဘဲ~"
ထယ်ယောင်းက အလုပ်မှာဘယ်လောက်ဘဲပင်ပန်းခဲ့ပင်ပန်းခဲ့အိမ်ပြန်ရောက်လို့ သူ့ရဲ့ချစ်ဇနီးလေးဂျောင်ကုနဲ့
ချစ်သားလေးtaekookကိုမြင်တာနဲ့ချက်ချင်အမောပြေသွားရော~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
