ယွန်းဟိုနဲ့လမ်းခွဲပြီး ဂျောင်ကုနဲ့ရှေ့ဆက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ဘေမဲ့လဲ ချက်ချင်းကြီးယွန်းဟိုကိုမမေ့နိုင်သေးတဲ့ထယ်ယောင်းက
ညဘက်တွေမှာကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်~
*လွမ်းတယ်ကလေးလေးရယ် အခုချိန်ဘာတွေများလုပ်နေမလဲ အိပ်ပျော်နေပြီလား စာကျက်နေတုန်းလား
ကိုကို့ကိုလွမ်းလို့ဆိုပြီးငိုများငိုနေမလား~*
"ဟင်း~"
"honey~ရေဆာလို့လား~"
"မဟုတ်...အော့!"
"honey~"
ညသန်းခေါင်ကြီးထအန်တဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းမှာလဲစိုးရိမ်စွာနဲ့ ဂုတ်တွေကျောတွေကိုနှိပ်ပေးရင်းကရုစိုက်ပေးရတယ်။
"ရလားhoney~"
"အင်း~ရပြီ~"
"အန်ချင်သေးရင်ပြောနော်~"
"မအန်ချင်တော့ဘူး ရပြီ~"
ဂျောင်ကုသက်သာပြီဆိုတဲ့အခါမှထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုကိုအဝတ်စားတွေလဲပေး အိပ်ယာခင်းခေါင်းအုံးတွေပါအသစ်လဲကာပြန်အိပ်ခိုင်းရတယ်။
"ငါမူးပြီး ဆက်တိုက်အန်ချင်နေတယ်ထယ်ယောင်း
ဘာဖြစ်တာလဲမသိဘူး~"
"ကိုယ်ဝန်ဆိပ်တက်တာပါ စိုးရိမ်စရာတော့မရှိပါဘူး
ချဥ်တာလေးစားမလား~"
"မစားချင်ဘူး~မင်းရဲ့pheromoneကိုဘဲထုတ်ပေးပါ
မင်းရဲ့pheromoneကလူကိုအေးမြပြီးလန်းဆန်းစေတယ်~"
"ဟုတ်ပါပြီ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုဖက်ထားပေးပြီး
pheromoneထုတ်ပေးရင်း ဂျောင်ကုကိုစိုးရိမ်တဲ့စိတ်ကြောင့်ရော ယွန်းဟိုကိုလွမ်းတဲ့စိတ်ကြောင့်ပါလုံးဝအိပ်မရတော့~
"မွ~honeyရေ ထတော့လေ မနက်ကိုးနာရီထိုးပြီ~"
"ဟုတ်လား အင်းအင်း ထတော့မယ်လေ~"
"ထ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ဖို့အတွက် ကိုယ်အဆင်သင့်လုပ်ထားပြီ~"
"အဲ့လောက်ထိလုပ်ပေးဖို့မလိုတာကို~"
"လိုတာပေါ့honeyရဲ့ ကဲထ~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုထူပေးပြီး
မျက်နှာသစ်သွားတိုက်စေကာ
အဝတ်လဲဖို့ပါကူညီပေးလေရဲ့~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
