ဂျောင်ကုရဲ့မိဘတွေက အတွင်းဧရိယာတွေကို
မထိခိုင်းမကိုင်ခိုင်းဖို့ပြောဘေမဲ့
ဂျောင်ကုကငယ်ရွယ်တဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုဟာ
ငယ်သူငယ်ချင်းပြောမနာဆိုမနာတွေမို့ ကိုင်ခိုင်းတာပါဘဲ~
"ငါတို့တွေအထက်တန်းနောက်ဆုံးနှစ်ကိုရောက်လာပြီ
ဘာလို့မင်းကဗီဇမပေါ်သေးတာလဲထယ်ယောင်း~"
"မသိဘူးလေ betaမို့လို့နေမှာပေါ့~"
"ဟုတ်လောက်တယ်နော် betaဖြစ်လဲကောင်းတာဘဲ~"
ညနေကျောင်းဆင်းချိန် စာကြည့်တိုက်ဝင်ကြတဲ့
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုက စာလေ့လာကြတာတော့မဟုတ်
ကာတွန်းစာအုပ်လာဖတ်ကြတာ~
"ဒီဟာဖတ်ကြည့် တော်တော်ဖတ်လို့ကောင်းတယ်~"
"ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကတည်းကဖတ်ပြီးပြီ
ထင်သလောက်လဲမကောင်းပါဘူး~"
"ကောင်းပါတယ်ဆို ငါတော့ကြိုက်တယ်~"
"မင်းကြိုက်ရင်မင်းဖတ်လေ~"
နှစ်ယောက်သားစာကြည့်တိုက်ထဲ
တီးတိုးစကားပြောရင်း ကာတွန်းစာအုပ်ဖတ်ကြတော့
ခနအကြာမှာ မွှေးပြန့်တဲ့အနံ့တစ်ခုကထယ်ယောင်းနှာခေါင်းထဲသို့~
"ဂျောင်ကု~မင်း အနံ့တစ်ခုခုရလား~"
"အင်း~"
"အနံ့ကမွှေးဘေမဲ့ နည်းနည်းပြင်းတယ်
ဘာနံ့ပါလိမ့်~"
"အဲ့တာငါ ငါpheromoneတွေကိုထိန်းချုပ်လို့မရဘူး
ဘာဖြစ်နေတာလဲမသိဘူး~"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ~"
"မသိဘူး တစ်ကိုယ်လုံးအားမရှိတော့သလိုဘဲ
ပြီးတော့..ငါ့ဖင်ကတရွရွဖြစ်နေတယ်~"
heatဝင်နေတာကိုမသိတဲ့ဂျောင်ကုက
သူ့ကိုယ်သူပွတ်သပ်နေရင်းကနေ အားမရဖြစ်လာတော့
သူ့ဘေးကထယ်ယောင်းလက်ကိုဆွဲယူကာ သူ့အင်္ကျီထဲဝင်စေလေရဲ့~
"ဘာလုပ်တာလဲဂျောင်ကု~"
"ငါအရမ်းပူနေတယ်..ငါ့ကိုထိတွေ့ပေးပါထယ်ယောင်း
မင်းရဲ့လက်ကအေးနေတာဘဲ~"
"မဟုတ်သေးဘူး မင်းရဲ့ပုံစံက....
"ငါ့ဖင်ကိုကိုင်ပေး~"
ANDA SEDANG MEMBACA
~~real life~~{Complete}
Fiksyen Peminatဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
