"မင်းတို့နှစ်ယောက်~"
"ဟုတ် ပြောပါceo~"
"အဟမ်း~ငါ့ဆီလာနေကျကောင်လေးကိုတွေ့မိသေးလား~"
"အော် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ကောင်လေးလား
မတွေ့ဘူးceo သူ့ကိုမတွေ့တာ2ရက်လောက်ရှိပြီ~"
သူ့ဆီအမြဲလာပြီးအမြဲနောက်ယှက်နေကျမြောင်ဟွန်းတစ်ယောက် သူ့ဆီရောက်မလာတာနှစ်ရက်ရှိပြီမို့
အလုပ်မလုပ်နိုင်ဘဲReceptionကကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကိုသွားမေးတဲ့ဗြောင်အင်~
*ဒီကောင် ဘာလို့ငါ့ဆီမလာတာလဲမသိဘူး~*
"ဟား~အရူးလိုဘဲ ဘာလို့အဲ့ကောင်အကြောင်းစဥ်းစားနေတာလဲ သူမလာတော့လဲငါ့အတွက်အနှောက်အယှက်ကင်းတာပေါ့~"
ဗြောင်အင်ဘယ်လောက်ဘဲ သူ့စိတ်ကိုရှင်းထားပါစေ
အလုပ်လုပ်နေရင်းစိတ်ကမြောင်ဟွန်းဆီရောက်ရောက်သွားတာမို့ တစ်နေ့လုံးဘာမှလုပ်မရ~
"အိမ်ပြန်ပြီးအနားယူလိုက်တာကောင်းပါတယ်လေ~"
အလုပ်ထဲအာရုံမရောက်မယ့်အတူတူ
အိမ်ပြန်သွားတဲ့ဗြောင်အင်က သူ့အိမ်ရှေ့မှာ
ရပ်နေတဲ့မြောင်ဟွန်းကိုတွေ့ပြီ~
*နောက်ကျောမြင်တာနဲ့ သူဆိုတာသိသာတယ်~*
"ငါ့အိမ်ရှေ့မှာ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ~"
"ပြန်ရောက်ပြီလားကိုကို~~"
"ဟေ့..ဟေ့ကောင်!"
နီရဲနေတဲ့မျက်နှာနဲ့သူ့ပုခုံးပေါ်ခေါင်းတင်ကာ
သတိလစ်သွားတဲ့မြောင်ဟွန်းကြောင့်
ဗြောင်အင်လဲ သူ့ကားထဲပွေ့တင်ကာ အိမ်ထဲခေါ်သွားရတယ်။
"တစ်ကိုယ်လုံးပူကျစ်နေတာဘဲ ဖျားနေတာများလား~"
"ဟင်း~~"
"ဒီကောင်ဖျားနေတာကို ဘာလို့pheromoneတွေအများကြီးထုတ်နေတာလဲမသိဘူး~"
"ကိုကို~~"
"ဆေးရုံဖြစ်ဖြစ်သွားကြရ...အာ့~"
"လွမ်းနေခဲ့တာ~"
ရုတ်တရက်ကြီးသူ့ကိုအောက်ပို့လိုက်တဲ့မြောင်ဟွန်းကြောင့်
ဗြောင်အင်လန့်သွားချိန် မူမမှန်တဲ့မြောင်ဟွန်းရဲ့pheromoneတွေဟာ အခန်းတစ်ခုလုံးပြည့်သွားပြီ~
ESTÁS LEYENDO
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜27💜Final
Comenzar desde el principio
