"ဘာမှမပြောပါဘူး ပါးပါးကအလည်လာတာလား~"
"ဟုတ်တယ် အလည်လာရင်းပြောစရာရှိလို့
နင့်Appaမနက်ဖြန်အသက်66နှစ်ပြည့်မှာ အဲ့တာအိမ်လာခဲ့ကြဦး~"
"ဟုတ်လား~လာမှာပေါ့ပါးပါးရဲ့~"
သူ့အဖေတောင်အသက်66နှစ်ရှိသွားပြီကိုသိလိုက်ရတော့
သူလဲ29နှစ်ထဲရောက်နေပြီကိုသတိထားမိသွားကာ
သူ့သားtaekookကိုကြည့်ရင်းပြုံးလိုက်တယ်။
*ငါ့ရဲ့သားလေးတောင် ချစ်စရာအကောင်ပေါက်လေးကနေ
မကြာခင်ပုန်ကန်တတ်တဲ့အရွယ်ကိုရောက်လာတော့မှာဘဲ
ပျော်ရွှင်နေတော့ အချိန်တွေကကုန်တာမြန်လိုက်တာ~*
"ဖိုးဖိုးလေးက မြေးလေးအတွက် ကားအရုပ်တွေဝယ်လာပေးတယ်~"
"ရေးး~"
"အရုပ်တွေကပုံလို့နေပြီကို~"
"ခုချော့မှာဖိုးဖိုး~"
"ဟုတ်ပါပြီ ဖောက်ပေးမယ်နော်~"
"သေသေချာချာဆော့နော်သား မဖျက်ဆီးရဘူး~"
"ဟုတ်~"
အရုပ်တွေနဲ့ပတ်သက်ပြီးTaekookက
အထူးတလည်ပြောစရာမလိုအောင်
စည်းကမ်းရှိရှိဆော့ကစားတတ်ဘေမဲ့ စိတ်တိုလာရင်ဖျက်ဆီးတတ်လို့ မဖျက်ဆီးဖို့သတိပေးရသေးတာ~
"အာ~ဒါနဲ့လေပါးပါး ကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်က
ဂျယ်ယောင်းဆိုတဲ့တစ်ယောက်လေ သူရောအိမ်ထောင်ကျပြီလား~"
"အဲ့ကလေးလား သူကကံဆိုးရှာတယ် ငယ်ကတည်းက
မိဘတွေထိန်းချုပ်တာခံရပြီး အရွယ်ရောက်လာတော့
မိဘတွေကကွာရှင်းပြီးသူ့ကိုပစ်သွားကြတယ်လေ~"
"ဟင်??"
"ဟုတ်တယ် ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်ဘေမဲ့
နောက်ခံမရှိတော့သူများဆေးရုံမှာလခစားဘဲလုပ်ရတယ်လေ
ဘဝကခက်ခဲတော့အလွယ်လမ်းကိုလိုက်မိပြီး
သူများမိန်းမငယ်ဖြစ်သွားတယ်လို့ကြားတယ်~"
"အဲ့လိုကြားရတော့စိတ်မကောင်းလိုက်တာ သူက
ငယ်တုန်းကစာအရမ်းတော်ပြီး ရည်မှန်းချက်ကြီးတဲ့သူတစ်ယောက်ပါးပါးရဲ့~"
သူတို့ကြားအထစ်အငေါ့လေးတွေရှိခဲ့ဘေမဲ့
မုန်းခဲ့ကြတာမဟုတ်တော့ အခုလိုသတင်းတွေကြားရပြန်တော့လဲ ဂျောင်ကုစိတ်ထဲမကောင်း~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
