"ဆရာ~အစ်ကိုဂျောင်ကု~"
"ဟာ မြောင်ဟွန်းတို့ပါလား လာကြလေ~"
"ဟုတ်~taekookလေးကိုပေးပွေ့ဦးအစ်ကိုဂျောင်ကု~"
"လက်သွားဆေး~"
"ဟာ ဆရာကလဲ ကျွန်တော်ဘာမှမကိုင်လာပါဘူး~"
"လက်မဆေးချင်ရင် လာမပွေ့နဲ့~"
"Darling~သားလေးရဲ့မွေးနေ့ပွဲမှာဒေါသမထွက်ပါနဲ့~"
ထယ်ယောင်းကမြောင်ဟွန်းကိုမဟုတ်ဘဲ
ဗြောင်အင်ကိုမြင်လို့အလိုလိုစိတ်တိုနေတာကိုသိတဲ့ဂျောင်ကုက သတိပေးရင်း ကလေးပါပေးလိုက်တယ်။
"သားလေးနဲ့အတူတူ ဧည့်သည်တွေကိုဧည့်ခံလိုက်ဦးနော်
honeyက အစ်ကိုဗြောင်အင်နဲ့စကားခနပြောဦးမယ်~"
"လူကွယ်ရာကိုမသွားနဲ့နော်honey~"
"မသွားပါဘူး စိတ်ချပါ...ပြွတ်စ်~"
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ချက်နမ်းပြီ
ဗြောင်အင်ကိုခေါ်ကာ အသံတိတ်တဲ့
ဝရန်တာဘက်ထွက်သွားလေရဲ့~
"မတွေ့တာကြာပြီနော်ဂျောင်ကု~"
"ဟုတ်တယ် အကုန်အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား~"
"ပြေပါတယ် အခုလိုဂျောင်ကုပျော်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတော့ပိုလို့အဆင်ပြေသွားတယ်~"
"နှကိုကတည်းက ရင့်ကျက်တဲ့အစ်ကိုက အခုတော့
ပိုလို့ရင့်ကျက်သွားပြီဘဲ~"
"ထင်လို့ပါ ကိုယ်မရင့်ကျက်နိုင်သေးတဲ့အချိန်တွေရှိပါသေးတယ် ကလေးဆန်မိတဲ့အချိန်တွေပေါ့~"
"ရှေ့လျှောက်ပိုလို့ကလေးဆန်ရမှာ~"
"ဟင်?...ဘာဖြစ်လို့လဲ~"
"မြောင်ဟွန်းကြောင့်ပေါ့ မြောင်ဟွန်းကကြင်နာနွေးထွေးတဲ့သူလေ သူ့ကြောင့်ပျော်ရတယ်မဟုတ်လား~"
"တစ်ခြားစီဘဲ~အဲ့ကောင်စိတ်ဒုက္ခပေးလွန်းလို့
အသက်တိုမတတ်စိတ်တိုနေရတယ်~"
"ဟဟ~အဲ့လောက်တောင်ဘဲလား~"
နှစ်ယောက်သား ပေါ့ပေါ့ပါးပါးစကားတွေပြောပြီးနောက်
ပွဲထဲပြန်ဝင်လာကြကာ ဂျောင်ကုက
ထယ်ယောင်းတို့သားအဖဆီသွားလိုက်ပြီ~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
