"သားသားနို့စို့လေ honeyအစားချိုလေဘဲ
အဲ့တာကြောင့် များများစား~"
"စားမှာ စားမှာ~"
"ချစ်ဖို့ကောင်းအောင်...မွ~"
ထယ်ယောင်းက ကလေးကိုလဲတုန်နေအောင်ချစ်သလို
ကလေးအမေဂျောင်ကုကိုလဲတုန်နေအောင်ချစ်တာမို့
ကရုစိုက်မှုတွေကိုနှစ်ဆပေးလေရဲ့~
"ဦးလေးကြီး~"
"မင်း ဘယ်အချိန်ထိငါ့ကိုနောက်ယှက်နေဦးမှာလဲမြောင်ဟွန်း~"
"နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်နာမည်ကိုမှတ်မိသွားပြီဘဲ
ဝမ်းသာလိုက်တာ~"
သုံးလလုံးလုံးသူ့ကိုလိုက်နှောက်ယှက်နေတဲ့မြောင်ဟွန်းက
လှပစွာပြုံးနေတာမို့ဗြောင်အင်တစ်ယောက်
စိတ်တိုလို့မဆုံး~
"ငါတကယ်စိတ်ရှုပ်နေပြီနော် ငါပြောပြီးပြီလေ
ငါAlphaအချင်းချင်းမကြိုက်ပါဘူးလို့~"
"မျက်ခုံးကိုမတွန့်ထားပါနဲ့ဦးလေးကြီးရယ်
အရေးကြီးပြောစရာရှိလို့လာခဲ့တာပါ~"
"ဘာကိစ္စလဲမြန်မြန်ပြော ငါအလုပ်သွားရဦးမှာ~"
"ဒီနေရာမှာမပြောချင်ဘူးcafeဆိုင်ကိုသွားမယ်~"
"ဘယ်မှာပြောပြော ပြောပြီးရင်ပြီးပြီကို~"
"မရဘူး cafeကိုသွားမယ်~"
ဗြောင်အင်ရဲ့ကုမ္ပဏီကားပါကင်မှာမို့
cafeဆိုင်ခေါ်နေတဲ့မြောင်ဟွန်းကိုစိတ်ရှုပ်နေတဲ့ဗြောင်အင်က အရင်ကထိုးဖို့ကြိုးစားဖူးဘေမဲ့မအောင်မြင်ခဲ့တာမို့
သဘောအတိုင်းcafeဆိုင်လိုက်သွားရတယ်။
"ဘာကိစ္စလဲပြော~"
"မလောပါနဲ့ဦးလေးကြီးရယ် အရင်စားပါရစေဦး~"
"ကျစ်!"
မျက်နှာလှလှလေးနဲ့လိုက်ဖက်အောင်
မြောင်ဟွန်းစားတာကstrawberry cake
cup cakeလေးတွေနဲ့donutတွေဖြစ်ပြီး
ဗြောင်အင်ကတော့black coffeeတစ်ခွက်နဲ့မျက်မှောင်ကျုံ့လျှက်~
"ငါအချိန်မရှိတော့ဘူးနော်မြောင်ဟွန်း
ငါဒေါသထွက်လာပြီ~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးလေးကြီးကလူကိုအရမ်းအော်တာဘဲ..ဟင့်~"
"ချီး~အဲ့မျက်ရည်တွေထွက်မလာနဲ့စမ်း
သူများတွေမြင်ရင် ငါကမင်းကိုအနိုင်ကျင့်သလိုဖြစ်နေဦးမယ်~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
