ဗြောင်အင်လဲAlphaတစ်ယောက်မို့
မြောင်ဟွန်းကိုတွန်းထုတ်လိုက်ရာ အနောက်ကိုလဲကျသွားပြီး
စားပွဲနဲ့တိုက်မိသွားရာ မြောင်ဟွန်းကချက်ချင်းမျက်ရည်တွေဝဲတက်လာတာမို့ ဗြောင်အင်စိတ်မကောင်း~
"ဖယ်ပါလို့ငါပြောသားဘဲ မင်းကအတင်းကပ်နေတာကို~"
"ဟင့်...စိတ်ရှုပ်အောင်လုပ်မိလို့...တောင်းပန်ပါတယ်~"
"ရား~ဘယ်..ဘယ်နားနာသွားသေးလဲ~"
"ခါးမှာ..ဟင့်~"
ခန္ဓာကိုယ်ကြီးမှအားမနာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေတဲ့မြောင်ဟွန်းကြောင့်
ဗြောင်အင်လဲ တကယ်နာသွားတယ်ထင်ပြီး
သွားကြည့်ပေးရတာပေါ့~
"နည်းနည်းတော့နီသွားတယ်~"
"အဲ့တာကြောင့် အရမ်းနာနေတာ~"
"မင်းကAlphaတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဘာလို့အသားအရည်ကအထိမခံနူးညံ့နေတာလဲ~"
"နူးညံ့နေတော့ ဦးလေးကြီးမကြိုက်ဘူးလား~"
"ဘာကိစ္စကြိုက်ရမှာလဲ ကဲ အဆင်ပြေပြီဆိုမင်းပြန်တော့
ငါအလုပ်မအားဘူး~"
"ပြန်လို့မရသေးဘူး ပြောစရာရှိသေးတယ်~"
"လုပ်ပြန်ပြီ ဘာပြောမှာလဲမြန်မြန်ပြော~"
"ဆရာက သူ့သားရဲ့မွေးနေ့ကို ဦးလေးကြီးလာဖို့ခွင့်ပြုပေးလိုက်ပြီ~"
"တကယ်လား ဝမ်းသာလိုက်တာ မွေးနေ့ကဘယ်တော့လဲ~"
"အဲ့တာအသားထားဦး ကျွန်တော်ကိုကတိပေးထားတာရှိသေးတယ်လေ မေ့သွားပြီလား~"
"မမေ့ပါဘူး ဒီညငါ့ရဲ့hotelကိုလာခဲ့
အခန်းနံပါတ်306 အဲ့တာငါ့ရဲ့သီးသန့်အခန်းဘဲ~"
"ဟုတ်ကဲ့ ဒါဆိုရင်ညမှတွေ့ကြမယ်~"
ကျေနပ်ပျော်ရွှင်စွာပြုံးရင်း သူ့ကိုနှုတ်ဆက်သွားတဲ့မြောင်ဟွန်းရဲ့စိတ်ကို ဗြောင်အင်လဲမဖတ်တတ်တာမို့
ကြိုးစားဖတ်မနေဘဲ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်သာအာရုံစိုက်ထားလိုက်တယ်။
"သား ဘယ်ကိုသွားမှာမို့လို့အဲ့လောက်တက်ကြွနေတာလဲ
taekookလေးဆီကိုမဟုတ်တာတော့သေချာတယ်~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
