"ဟုတ်ကဲ့~"
ပြောတဲ့အတိုင်းအကုန်လုပ်တဲ့ထယ်ယောင်းက
အိမ်အကူနှစ်ယောက်ငှားထားတာတောင်အလုပ်ကိုမသွားဘဲ
ဂျောင်ကုကိုစောင့်ရှောက်ပေးနေတာ ဂျောင်ကုရဲ့ဗိုက်ငါးလရလာသည်အထိဘာမှမပြောင်းလဲ~
"ငါးလရှိပြီမို့လို့လားမသိဘူး ဗိုက်ကတော်တော်လေးဖောင်းလာတယ်~"
"ဒါပေါ့honeyရဲ့ လရင့်လာလေပိုဖောင်းလာလေဖြစ်လာမှာ~"
"အင်းနော်~"
ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာအင်္ကျီကိုလှန်ပြီး
ဗိုက်လုံးလုံးလေးကိုကြည့်နေတဲ့ဂျောင်ကုက
ဗိုက်ကြီးကတည်းက အပြင်သိပ်မထွက်တော့
ပုံမှန်ထက်ကိုဖြူအုနုဖတ်နေတာ~
"ဘောင်းဘီကျပ်တာတွေမဝတ်နဲ့နော်honey
ကလေး မထွားနိုင်ဘဲနေလိမ့်မယ်~"
"မဝတ်ပါဘူး ချောင်တာတွေဘဲဝတ်တာ~"
"ဟုတ်ပါပြီ ပြီးရင် ဆေးရုံသွားရအောင်လေ~"
"အွန်း~"
အသေးအမွှားကိစ္စတွေကိုက ထယ်ယောင်းကရုစိုက်လုပ်ပေးနိုင်ဘေမဲ့ အသေးစိတ်ကိစ္စတွေကိုကတော့
သားဖွားမီးယပ်doctorတွေကဘဲသိမှာဆိုတော့
ဆေးရုံကတော့ သွားကိုသွားရမယ်လေ~
"ရလားhoney လမ်းလျှောက်နိုင်ရဲ့လား~"
"ရတယ် လျှောက်နိုင်ပါတယ် ဗိုက်ကအဲ့လောက်မကြီးသေးပါဘူး~"
"ဟုတ်ပါပြီ ကိုယ်ကစိုးရိမ်လို့ပြောတာပါ~"
နှစ်ယောက်သားဗိုက်အပ်ဖို့အတွက်
ဆေးရုံသွားကြရာ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်သူတို့ကစာရင်းပေး
ယွန်းဟိုတို့သားအမိကငွေရှင်းနေတာနဲ့ ထိတ်တိုက်တွေ့ကြပြီ~
"ယွန်း......
"သွားရအောင်လေhoney ကိုယ်စာရင်းပေးပြီးပြီ~"
"အော်...အင်း~"
ယွန်းဟိုကိုနှုတ်ဆက်ဖို့လုပ်တဲ့ဂျောင်ကုကို
ထယ်ယောင်းက ခါးကနေဖက်ခေါ်သွားလို့
ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းမျက်နှာကိုမော့ကြည့်တော့
မျက်နှာကတော့မလှ~
"ယွန်းဟိုကိုနှုတ်ဆက်စကားပြောလဲရပါတယ်darlingရယ် မသိသလိုဟန်ဆောင်စရာမလိုပါဘူး~"
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
