"ကိုယ်ဝန်အကြောင်းသိသွားကြတာလား~"
"မသိပါဘူး ဒီတိုင်းအလည်လာကြတာ~"
"ကိုယ်ဝန်အကြောင်းမပြောနဲ့ဦးနော်~"
"အင်းပါ honeyအဆင်ပြေတဲ့အခါမှပြောပြကြတာပေါ့~"
ထို့နောက်ထယ်ယောင်းရောဂျောင်ကုပါ
အောက်ထပ်ဆင်းသွားကြတော့ မိဘတွေက
ဘာမှမသိထားတော့ အရင်အတိုင်းပြုံးရွှင်လို့~
"အလုပ်မရှိအကိုင်မရှိနဲ့ မနက်ဆယ်နာရီထိုးမှ
အိပ်ယာထတဲ့Omegaကို အခုမှမြင်ဖူးတယ်~"
"ပါးပါးကလေ kookieကိုမပြောရမဆိုရရင်
မပျော်ဘူးထင်တယ်~"
"မင်းကရောဟုတ်လို့လား အမြဲတမ်းပြောစရာနဲ့ဆိုစရာတွေချည်းဘဲ~"
"မပြောပါနဲ့တော့အစ်ကိုရယ် အခုမှအိပ်ယာထလာတဲ့kookieက မျက်နှာနည်းနည်းချောင်နေသလိုဘဲ~"
"ည မအိပ်ဘဲ ဘာတွေလုပ်နေမှန်းမသိ~"
ဘာမှမသိတဲ့မိဘတွေက အရင်အတိုင်း
ပြောလိုက်ရယ်လိုက် ဝယ်လာတဲ့မုန့်တွေချစားလိုက်လုပ်နေကြတော့ ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုလဲစိတ်သက်သာရာရတာအမှန်~
"honey~ကိုယ်အပြင်သွားဦးမယ်
ယွန်းဟိုကိုလူချင်းတွေ့ပြီးတောင်းပန်မလို့~"
"သွားလေ ငါလဲစိတ်ပြေလက်ပျောက်မုန့်ထွက်စားဦးမယ်~"
"ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမယ် ဘယ်ဆိုင်ကိုသွားမလဲ~"
"ရတယ် ငါတစ်ယောက်တည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားချင်လို့~"
"အင်းပါ အဲ့တာဆိုအပူအစပ်တွေမစားနဲ့နော်honey
တစ်ခုခုဆိုကိုယ့်ကိုဖုန်းဆက်~"
"အင်းပါ သွားစရာရှိတာသွား~"
"အဲ့တာဆို ကိုယ်သွားပြီနော်...မွ~"
ထယ်ယောင်းက ဂျောင်ကုရဲ့နဖူးလေးကိုအနမ်းပေးကာ
အိမ်ထဲကထွက်သွားပြီမို့ ဂျောင်ကုလဲ
အဝတ်စားလဲကာ စိတ်ပြေလက်ပျောက်မြို့ပတ်မုန့်စားတော့
ထယ်ယောင်းနဲ့သူ့ရဲ့အမှတ်တရတွေကတစ်ပုံတစ်ပင်~
"လူကြီးလူကောင်းမဆန်တဲ့ကိုယ့်ရဲ့လုပ်ရပ်တွေအတွက်တောင်းပန်ပါတယ်ယွန်းဟို~"
ВЫ ЧИТАЕТЕ
~~real life~~{Complete}
Фанфикшнဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
