"မကွာရှင်းပေးနိုင်ဘူး~"
"ငါကမင်းအတွက်ပြောနေတာနော်~"
"ကိုယ့်အတွက်မို့လို့ကိုမကွာရှင်းပေးတာ~"
*ဖြန်း!*
"ရိုက်..ရိုက် ကြိုက်သလောက်ရိုက် လုံးဝမကွာရှင်းပေးနိုင်ဘူး~"
"ငါမင်းရဲ့ရုပ်ကိုမမြင်ချင်ဘူး~"
"မရဘူး မြင်နေရမှာဘဲ ကိုယ်ကhoneyရဲ့တရားဝင်ယောကျာ်းဖြစ်တဲ့အတွက် အမြဲတမ်းမြင်နေရမှာဘဲ!"
"ဖယ်စမ်း...အာ့!"
"honey~"
ထယ်ယောင်းကတံခါးကိုတွန်းထားပြီး
ဂျောင်ကုကအတင်းဆွဲပိတ်ရင်း မတော်တဆ
တံခါးလက်ကိုင်နဲ့ဂျောင်ကုဗိုက်ကိုခိုက်မိသွားလေရဲ့~
"honey ကိုယ့်ကိုပြဦး~"
"ငါ့ကိုမထိနဲ့! မင်းကရုစိုက်စရာလဲမလိုဘူး~"
"မင်းကိုကရုမစိုက်ဘူး ငါ့ကလေးကိုဘဲငါကရုစိုက်မယ် ရပြီလား!"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုပွေ့ချီပြီး
အိပ်ယာပေါ်ချပေးကာ ဗိုက်ကိုစမ်းသပ်တော့
အထဲကကလေးကိုမထိခိုက်တာမို့ အပေါ်ယံပွန်းသွားတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့ဗိုက်ကိုဆေးလိမ်းပေးတဲ့ထယ်ယောင်း~
"က..ကလေးဘာဖြစ်သွားသေးလဲ~"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး သူကသန်မာတယ်~"
*တော်သေးတာပေါ့~*
"honeyကိုယ့်ကိုမုန်းတယ်ဆိုရင်တောင်
ဗိုက်ထဲက ကလေးကိုတော့ကရုစိုက်ပေးပါ သူ့မှာ
ဘာအပြစ်မှမရှိဘူးမဟုတ်လား~"
"အဲ့တာကိုမင်းပြောစရာမလိုပါဘူး~"
"အင်းပါ အဆာပြေစားစရာတွေ
ရေခဲသေတ္တာထဲမှာထည့်ထားတယ်
တစ်ခုခုဆိုကိုယ့်ကိုခေါ်လိုက် ကိုယ်အပြင်မှာရှိမယ်~"
ထို့နောက်ထယ်ယောင်းကအခန်းပြင်ထွက်သွားတာမို့
ဂျောင်ကုလဲသူ့ရဲ့ပြားချပ်ချပ်ဗိုက်ကလေးကိုကိုင်ကာ
အိပ်လိုက်တော့ချက်ချင်းအိပ်ပျော်သွားပြီး ပြန်နိုးလာတဲ့အချိန်ကျတော့ညသန်းခေါင်အချိန်ကိုရောက်နေပြီ~
"ဟိုကောင်အခုထိဝင်မလာသေးဘဲဘာလုပ်နေတာလဲ~"
ဂျောင်ကုက သိချင်စိတ်နဲ့အိပ်ယာပေါ်ကထကာ
အပြင်ထွက်လာတော့ထယ်ယောင်းက
အိမ်ရှေ့ခန်းsofaပေါ်မှာ
ဆေးလိပ်လက်ကြားညှပ်လျှက်နဲ့ခေါင်းငိုက်စိုက်~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
