မနက်ပိုင်းထယ်ယောင်းက အလုပ်ကိုသွားလိုက်ဘေမဲ့
စိတ်ကမတင်မကျဖြစ်နေလို့အိမ်ပြန်လာရာ
အိမ်ကနေထွက်လာတဲ့ဂျောင်ကုကိုမြင်ပြီး နောက်ကနေတောက်လျှောက်လိုက်လာခဲ့တာ~
*ပထမဆုံး ကလေးဖျက်ချဖို့ကြိုးစားတယ်
ဒုတိယယွန်းဟိုနဲ့တွေ့တယ် မင်းဘာတွေလုပ်နေတာလဲဂျောင်ကုရာ~*
ကလေးရောအမေပါအဆင်ပြေလို့
ဆေးရုံမှာမထားတော့ဘဲ အိမ်ပြန်ခေါ်လာတဲ့ထယ်ယောင်းက
အခန်းကိုအလုံပိတ်ပြီး သူ့ရဲ့Pheromoneတွေကိုထုတ်ပေးထားလိုက်တယ်။
*Dominate omegaတွေရဲ့ကိုယ်ဝန်က
ခြောက်လမပြည့်ခင်အထိ အဖေဖြစ်သူရဲ့
Pheromoneကို တစ်ရက်လောက်မရရင်တောင်ကလေးသေနိုင်တယ်ဆိုတာ မင်းသိလို့မဖြစ်ဘူးhoney~*
"အင်း~"
"သတိရလာပြီလားhoney~"
"ထယ်ယောင်း?...ဟုတ်သား ငါယွန်းဟိုကိုရှင်းပြခဲ့ပြီ
မင်းသူနဲ့လမ်းခွဲစရာမလိုဘူး~"
"အရင်ဆုံးကျန်းမာအောင်နေပါဦးကွာ အခုလို
ခနခနမေ့မြောတာကမကောင်းဘူးကွ~"
"ငါကမင်းကိုပျော်စေချင်လို့ပါ ငယ်ငယ်ကတည်းက
မင်းဘက်ကငါ့အတွက်လုပ်ပေးခဲ့တာချည်းဘဲ
ငါ့ဘက်ကမင်းအတွက်လုပ်ပေးခဲ့တာသိပ်မရှိဘူး အဲ့တာကြောင့်......
"ကဲပါ~အနားယူပါဦး~"
"ကလေးနဲ့ပတ်သက်ပြီးဘာမှမပူနဲ့ ငါတစ်ယောက်တည်းစောင့်ရှောက်နိုင်တယ် ပြီးတော့မင်းကသူ့အဖေဆိုတာငါလုံးဝမပြောပြဘူး~"
"ငါကသူ့အဖေလေ ဘာလို့ပေးမသိရမှာလဲ~"
ထယ်ယောင်းမျက်ရည်ကျတာကိုမြင်ထားရတဲ့ဂျောင်ကုက
အဲ့လိုမြင်ရတာကိုမကြိုက်တာမို့ ယွန်းဟိုနဲ့အဆင်ပြေအောင်
အတင်းကြိုးစားပေးနေဘေမဲ့ သူကတော့မပျော်~
👉🌟👈💬💬
.............................................................
Thank you for reading🙏
#Zawgyi#
26ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန့ၿပီးကတည္းက
ျပန္ၿပီးေနြးေထြးလာတဲ့ထယ္ေယာင္းနဲ႔ေဂ်ာင္ကုရဲ့ဆက္ဆံေရးက ထယ္ေယာင္းဘက္ကလိုက္ေလ်ာေပးမႈေၾကာင့္သာ~
YOU ARE READING
~~real life~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
